yeni yeni hesaplar açıp ayda bir uğruyordum ama tek bir başlık açma hevesim bile kalmamıştı. hesap silinince hayatımda zaman boşluğu oluştu. bu boşluğu daha fazla çalışarak tüketiyordum ben de. çalışmak iyi gelmiyordu ama zamanın akışını daha az hissettiriyordu. aylar geçerken yeni hayatıma alıştığımı anlayamıyordum. hala düzelmek için ümidim, geri dönmek için bir şansım olacağına inancım vardı. yeryüzünde inanacak bir şey kalmamış gibi huur çocuğu bir sözlük admininin vicdanına inanıyordum. bu süreç uzadıkça uzadı... ben neredeyse konuştuğum dili unutacak hale gelmiştim ve olduğumdan da aptal hale gelmiştim. yüzümdeki gülümseme, ruhumdaki ateş, beynimdeki tasarılar... hepsi solup silinmişti çoktan. işte bu acılı dönem yüzünden olsa gerek ben daha kolaycı biri haline gelmiştim. artık hayat karşısında pasif konumdaydım. rüzgarın süpürdüğü çer çöp gibi uçuşuyordum ve yolumu da tesadüfen buluyordum. başka bir rüzgarın bana doğru süpürdüğü diğer süprüntüler ile karşılaştığımda onları büyük birer hazineymişcesine kabul ediyordum... sonunda bu noktadayım işte. olmaktan korktuğum insanın ta kendisi olmuş olarak, daha fazla bu kişiliğe batmadan dünyayı terk etme planları yapıyorum... içimdeki ateşi tekrar harlayacak hiçbir şey yok artık...