son 2 yilda basimdan gecenler abiler bi bakin

abiler konuyu fazla uzatmicam. son 2 yilda basimdam gecenleri ozet gecicem. erzurum'da yasiyorum ve 18 yasindayim. benim olayim lise 3'te bi kiza agib olmamla basladi. oncelikle sunu belirteyim ki erzurum baska memlekete benzemez. liseden once sevgilisi olamaz kimsenin. lisede de sansin varsa anca oyle.. neyse, hayatimin en guzel donemlerini yasiyordum. ilk defa bi kizin elini tutuyordum, yuzune net bi sekilde bakiyordum. kizin adi burcu'ydu (degildi tabi) bir gun bi kurban bayraminda burcu ve ailesi memleketlerinden donerken kaza gecirdiler. burcu da dahil aileden 3 kisi oldu. oldu abiler. sadece oldu iste.. artik bunu yazarken uzulemiyorum bile. gozumden yas gelmiyor artik, alistim. dunyam altust oldu. hayatimda ilk defa intihar etmeyi dusundum. okulu biraktim (atildim). hicbir ise yaramiyordum. serseri gibi geziyordum sabahtan aksama kadar, boguluyordum erzurum'da. bir gun babamin cebinden para asirip antalya'ya kacmaya karar verdim. ortaokulda cok sevdigim bi arkadasim vardi, ailesiyle birlikte antalya'ya tasinmislardi. onlara gidecektim. bindim otobuse. tam isparta'dan cikmistik ki jandarma cevirdi. babamgil ihbar etmisler, apar topar goturduler beni. 16 yasindayim o zamanlar, resit degilim. erzurum'a geri postaladilar. bi mobilyacida ise girdim. bir gun usta bana nahcivan'da yeni bi sirket kuruldugunu, isci ihtiyaclari oldugunu soyledi. kendisi gidecekti. dukkani kapatiyorum gibtir ol git demek istiyordu yani. ben bu krizi firsata donusturme gayretindeydim. simdi isim vermiyim, erzurum'un bi yerinde sahte kimlik, calinti telefon ne ararsan bulabilecegin, yaptirabilecegin bi mahalle var. mobilyacidan biriktirdigim param vardi biraz. sahte kimlik hazirlattim, biletimi aldim ve igdir'a dogru yola ciktim. igdir yakin oldugu icin babamgil ben yoldayken buyuk ihtimalle iste oldugumu saniyorlardi. igdir'a gelmistim pasaportum yoktu. nahcivan'a gecemezdim. ne bavulum vardi ne param. parkta otururken caddenin ote yanina buyuk bi kamyon yanasti, yabanci plakaliydi. yoldan geciyormus gibi yavas yavas yuruyerek adamlari dinlemeye basladim. nahcivan'a sunta goturuyorlardi. batti balik yan gider diyerek atladim kamyonun arkasina. suntalarin altina yattim. nahcivan sinirina geldigimizde adamlar arabadan indiler. ben yusuf yusufum tabi. olmek uzereyim heyecandan. bu oyle kacmaya da benzemez amk. simdi yarragi yedik diyorum kendi kendime. adamlar kamyonun arkasina dogru geliyorlardi, adimlari duyuyordum. altima sicmamak icin kendimi zor tutuyorum. kapagi actilar. en onde dik duran bi sunta vardi. onu yatirip soyle bi arkasina goz gezdirdiler ve kapattilar. pacamdan aktigini hissettim o an. ama yirtmistim. adamlarin pasaport islemlerinden sonra yola ciktik. 2 saat kadar yol gittikten sonra insan sesleri duymaya basladim. galiba bi sehre gelmistik. araba durdu. adamlar indiler. beni yine bi korku saldi tabii. gumrukte yirttik ama bu adamlar beni gorurlerse kesin giberler. ama ayak sesleri uzaklasmaya basladi. ulan firsat bu firsat tuyeyim dedim. atladim arkadan hemen karsiya gectim. normal vatandas gibi yurumeye basladim. dikkat cekmemeye calistim. zaten kucuk bi sehir. koskoca bi fabrika var, her yerden gorunuyor. fabrikaya dogru yurumeye basladim. fabrikaya adimimi attigimda kendi yasimda onlarca cocuk gordum. cogu azeriydi. adamlardan birine ustabasinin nerde oldugunu sordum. ben azerice anlamiyorum fazla ama adam beni anliyordu, gosterdi. gittim yanina, kel, dalyan gibi bi adam. selamun aleykum dedim. beni erzurum'dan gonderdiler. adam trabzonlu cikti. daha once bu ani defalarca yasamis gibi bana yapmam gerekenleri soyledi. (buralari es geciyorum beyler cok uzar) gel zaman git zaman alistim nahcivana. ruslardan kalma binalar var, kiralari da cok ucuz. dolarla odeme yapiyorlar. normal iscilere saat basi 5 dolar bize 2 dolar. ama iyi para kazaniyordum. ev tutmustum, hayatimi idame ettirebiliyordum. polis yok, sen kimsin diye soran yok. kimse kimseye karismazdi. o gunleri ne kadar ozledigimi anlatamam. bir gun calisirken birden deli gibi oksurmeye basladim. ama oyle boyle degil, kan falan geliyordu elime. hastaneye goturduler. hastane dedigime bakmayin, bildigin saglik ocagi. adam beni anlamiyor ben adami anlamiyorum. turkiye'ye gonderdiler beni. sirket buyuk sirket, dunyaya acilmaya hazirlaniyor. bi de bu gotle ugrasmayalim dediler herhalde. paraya kiydilar ucakla istanbul'a gonderdiler beni. yanimda trabzonlu ustabasiyla bir kac azeri arkadasim vardi. doktor kan falan aldi. ben hic gibmeliyorum. su isler bitsin de nahcivan'a geri doneyim diyorum. cunku belli olmaz belki araniyorumdur falan, gibe gelmeyelim durduk yerde. doktor geldi ve once korkmamam gerektigini soyledi. hastaligin ilerlemedigini, zamaninda mudahale edeceklerini ve kisa zamanda iyilesecegimi soyledi. ve ekledi, sen veremsin. ben dunyadan umudumuz kesmisim, gibseler acimaz kafasindayken, hepsinin yalan oldugunu o an anladim iste. hayatimda hic bu kadar olumden korkmamistim. aglamaya basladim. 17'ye yeni girmistim, 1 sene gecmisti burcu'nun olumu uzerinden. bi yandan tum kalbimle burcu'ma kavusmak istiyordum, bi yandan da olmekten korkuyordum. doktor moralini bozmamalisin falan filan bi seyler anlatiyordu habire. ailem falan hep gozumun onunden geciyordu teker teker. beni erzurum'a gonderin dedim. cunku kimi tanidiysam, duyduysam veremli diye, kesin olmustu. oyle bi hastalikti benim bildigim. bari son gunlerimi ailemin yaninda gecirmek istiyordum. helallik almak istiyordum. erzurum'a geldim. bu sefer tektim. arkadaslar ve ustabasi beni aileme teslim ettikten sonra nahcivan'a geri donmuslerdi. annem beni gorunce direkt aglamaya basladi. (bu muhabbetleri geciyorum beyler sarilma koklasma falan) hastaligimi ogrendiklerinde sevinclerinin soldugunu gordum, hissettim. hastaneye yatmam gerektigini soylediler. ben istemiyordum, sadece onlarla birlikte olmak istiyordum. zaten sonum belliydi, ecelden kurtulus yoktu. burcu surekli gozlerimin onundeydi. beni cagirdigini hissediyordum. (hastane surecini direkt geciyorum) 5 ay sonra taburcu oldum, iyilesmistim. teferruatlari atliyorum uzamasin daha.

evet abiler. hikayem boyle.. su an 18 yasimdayim ve cok sukur iyilestim. ama hayatta bi amacim yok. kendimi yeniden dogmus gibi hissediyorum. bana bi tavsiye verin. liseyi aciktan bitirebilir miyim? sonrasinda universiteye girebilir miyim? ne yapmaliyim?