Önceki başlıkta isimler ve part sırası karıştı. Yeniden düzenleyerek açtım.
iyi zaman geçirmeniz dileğiyle.

Merhabalar abilerim kardeşlerim. Ben başka sosyal programlardada hikaye/roman yazmakda olan belli bir okuyucu kitlesine sahip 18 yaşında bir kardeşiniz im.
Fakat bu hikayeye ilk burada başlıyorum. Labirent tarzı bilim kurgu aksiyon gerilim tarzı kitapları sevenlerin soluksuz okuyacağını düşünüyorum. Bölüm bölüm prim amacı gütmeden yazmaya devam edeceğim. Tek isteğim düşüncelerinizi belirtmeniz ve kendimi geliştirmem için önerileriniz. Beğenmeyenler başlığı terk edebilir. Umarım okuyan 3 5 kişi çıkar. Başlayalım .

Bölüm 1 : Denek Topluluğu ile Tanışma

Ayaklarının ıslandigini hissediyordu. Öten kuş sesleri ve su sesi geliyordu. Baş ağrısı dayanilmazdi.

Iciden gelen ani bir his ile gozlerini açtı. Masmavi bir gökyüzü tam tepede de güneş vardı. Öğlen vakti olmalıydı. Fakat neden bunlari görüyordu.

Kafasını kaldırdı. Başı çatlayacak gibiydi. Gözleri karardı. Kafası eğik bir şekilde biraz durdu. Kendini daha iyi hissedince gözlerini açtı.

Bir sahildeydi.

Buraya nasıl geldiğini tüm benliğiyle hatirlamaya calisti. Tek hatırladığı boşluktu.. Paniklemisti. Fakat bir tuhaflık vardı. Icinden bir ses bir şeylerin ters gittigini soyluyordu. Omzuna dokunan el ile bu düşünceler den arındı.

'Ben Frank' dedi. 'Su anda nerde oldugunu ve buraya nasıl geldiğini hatırlamaya calisiyor olmalisin. Bizde çok düşündük. Fakat ismimiz disinda birşey yok şimdilik' dedi. Korkmustu.'Siz?' dedi bir an duraksadikdan sonra.'Benimle gel' diyerek elini uzatti.

Dediklerini düşündükten sonra bir kez daha baktı Frank a. Bi bakıma dedikleri doğruydu. Buraya nasil geldiğini veya nerde oldugunu bilmiyordu. içinde bulunduğu durumda kendisine olanları bilen ve gülen yüzü ile güven veren bu çocuğa güvenmekten başka düşündüğü iyi bir seçenek yoktu. Uzattığı eli tuttu ve ayağa kalktı.

***

Sahilin on metre gerisinde palmiye ağaçları ile baslayip gittikce dahada sıklaşan bir orman görünüyordu. Orman ın ortasında ise yüksek ama üst kısmı yarık bir dağ vardı. Oraya doğru yurumeye basladilar Frank le. Yururken bir yandanda hala buraya nasıl geldiğini ve nerde olduğunu düşünmeden edemiyordu. Birden gelen gülme sesleri ile bu düşüncelerden sıyrıldı.

'Iste geldik' dedi Frank. Palmiye ve ağaç dallari ile yapılmış bir tarafi açık bir kulubeye karşı duruyorlardı. 'Millet uykucu uyandı' diye seslendi kulubeye doğru Frank. Gelen bir iki hışırtı ile kulübeden 2 kız çıktı.

Yeni arkadaşlarını süzüyorlardı. Bu konumda çok rahatsiz olmuştu. Bunu anlamis olduğunu düşündüğü kiz yanina gelerek'Ben Emily' dedi ve elini uzatti. Memnun oldugunu ifade edecek sekilde gulumsemekle yetindi. Kabalık olarak algilayabilecegini düşündü bir anlık. Henüz verecek bir cevabı yoktu. Adını bilmiyordu. Diger kizda yanina gelerek 'Bende Lily' dedi. 'ismimi hatirlamiyorum' diyerek tekrar memnun oldugu manasinda gulumsedi. Frank'iceri gecelim' diyerek elini omuzuna atti.

Kendisini iyi hissetmiyor midesi bulanıyor, başı hala agriyordu. Bu insanlar kimdi? Nasil bir yerdeydi? Şuan için bu sorulara bir cevap bulamamıştı. Ama şimdilik onlara ayak uydurmanin doğru olacagini düşünüyordu. Kulubeye doğru yürüdüler. Iceride yerlere palmiyeler cekicler baltalar tahtalar civiler yigilmisti.

Bir köseye oturarak yeni tanıştığı insanlara tekrar baktı. Güvende olmayı umdu.

'Biraz uyuyacagim kendimi iyi hissetmiyorum'

'Rahatina bak' Emily de bir kenara kıvrılıyordu.

Uykusu arasında belli belirsiz görüntüler görüyordu. Gelen sesler ile uykusundan uyandı. Yeni çocuklar gelmişti kulübeye.

Frank hepsiyle tanıştırmıştı. Daha tanıştığı andan itibaren isimleri sürekli unutacagini düşündü 6 kişilerdi.

Ormandan kulübenin geri kalan kısmını tamamlamak için palmiye dallari ve o ormanda nasil bulduklarını düşündüğü kereste ve kütükler getirmişlerdi. Güneş yavaş yavaş alçalıyordu.

Frank "Hava kararmadan önce kulübeyi tamamlamaliyiz. iş bölümü yapalım. Emily ve Lily ölçüleri alın. Hata yapmamaya dikkat edin. Luke ve Seth onlara yardım edin. Jeff ve Edgar siz ölçüler e göre işin marangozluk kısmını halledin. Mia ve Riley siz yemeği halledin" diyerek herkesi hareketlendirdi.

'Ve sen yeni çocuk bugün için rahatına bakabilirsin. Yarın sende bize ayak uyduracaksin'

Frank in diğer çocukların üstündeki otoritesi karşısında şaşırmıştı. Kimse sözünü tekrar ettirmiyordu. Kendi durumuna odaklandı

Ben kimim diye düşündü. Ismini hatirlamamasi, sahilde uyanması, hepsini birleştirmeye çalıştı fakat yapboz un kaybolan parçaları gibi bazı kısımlar ekgibti. Hafızası bombostu. Hayatla ilgili normal bi insanın bildiklerinden daha fazlasını biliyordu. Ama kendisi hakkında hiç bir şey hatirlamiyordu.

Düşüncelerinden mide sinin guruldamasiyla kurtuldu. Kısa uykusu vücudunu tatmin etmemişti. Midesi hala bulanıyordu. Rahatlamaya çalıştı. Tekrar uzandı. Yeni tanıştığı çocukları izlemeye başladı.

Herkes söylendiği gibi işlerini yapıyordu. Frank kulübenin tamamlanması için iş verdiği çocuklara yardım ediyordu. Mia ve Riley diğerlerinden farklı olarak kulübenin yan tarafında kolilerin içinden yiyecekleri çıkarıyor meyve sebzeleri doğruyor kendilerine verilen 'yemek hazırlama' görevini yapıyorlardı.

Bu koliler nerden geliyordu? Kim onlara yiyecek veriyordu? Cevabı olmayan çok fazla soru vardı. Fakat zamanla herşeyin cevabını bulacağını düşünüyordu. Bu sıradışı olay karşısında bu kadar rahat davrandığı için rahatsız oldu. Belkide büyük bir tehdit ile yüzyüzeydi. Fakat en azından kendini iyi hisedene kadar durumu benimsemeliydi. Yeni tanıştığı ve kendisi ile aynı kaderi paylaşan bu çocuklar ile güvende olduğunu düşünmekten başka elinden birşey gelmiyordu. Uykuya daldı.

Belki 1 saat bile olmamıştı Jeff onu uyandırdı. 'Yemek yiyoruz. Kendini iyi hissetmediğini biliyorum. Yemek yersen miden belki rahatlar dostum.'

Yattığı yerden doğruldu ve Jeff in ona uzattığı eli tutarak kalktı. Beraber kulübenin önünde yemeklerini yiyen arkadaşlarına katıldılar.

Yediği meyveler ve sebzeler midesini yatıştırmıştı. Yemekde kimse konusmamisti. O uyurken kulubenin açık tarafı kapatılmış ve kapı yapılmıştı. Çocukların çalışkanlığını takdir etmişti. Kendisinin de onlar kadar becerikli olabileceğini umdu.

Frank 'Evet dostlarım herkes beni dinlesin. Yarın hem yeni çocuğun gelmesi ve sayımızın 10 a ulaşması üzerine gelecek olan son ve kalabalık grup hakkında hemde adayı keşif konusu hakkında bi görüşme yapacağız. Gecenin ilk nöbeti bende. Sıra gene aynı şekilde devam edecek. Yeni çocuk bugünlük nöbetten muaf tutulacak. Yarın hergün olduğu gibi erken kalkacağız. Hemen uyumanizi tavsiye ederim'

Herkes kısa fısıldaşmalar yaparak kulübeye yöneldi. Kızlar bir köşede erkekler diğer köşede yatacakları yerleri ayarladilar. Kulübe kapandıktan sonra yeni düzen bu şekilde olacaktı. Nöbet sırasına göre uyanan uyiyani rahatsız etmesin diye sıralanarak yattilar.

Yarın bazı şeyleri hatırlamayı umarak gözlerini kapadı.

              ***
Gene kulubede ilk uyuduğundaki gibi belli belirsiz görüntüler görüyordu. Kafasının içinde bir ses yankılanmaya başladı. Arthur. Arthur. Arthur...

Birden sıçyarak uyandı. Buda neydi?
Yattığı yerden kalkarak kulubeden dışarıya çıktı.  Hava aydınlanmaya başlamıştı. Düne göre daha dinç hissediyordu. Sahilde oturan çocukları gördü. Sessizce sahilin öbür tarafına doğru yürümeye başladı.
Durum değerlendirmesi yapması gerektiğini düşündü.

Sahile vuran dalgaların verdiği huzur dolu ses ile düşüncelere daldı.
Arthur kimdi? Belkide onun ismiydi.

Düne göre tek yeni şey bu isimdi. Hala neden ve nasıl burda olduğunu bilmiyordu. Kulubenin görüş alanından çıktıktan sonra ayaklarını denize karşı uzatarak oturdu.

Dediğim gibi okuyan 1 kişi bile olursa devam edeceğim.

Bölüm 2: Bir Not

Arthur her zamanki gibi aynı saçma görüntülerle dolu bir rüyadan sonra uyandı.

Kulube boştu.

Etraf çok sessizdi. Kapıyı açarak dışarıya çıktı.

Diğerleri yoktu. 'Frank' diye seslendi.
Sorusuna karşılık sahile vuran dalgaların sesinden başka bir ses duyamadı.

Birden birçok soru kafasında belirmişti.
Diğerleri neredeydi? Onu terk mi etmişlerdi? Yoksa başlarına birşeymi gelmişti?

Gene o iğrenç çaresizlik ve endişe içini kapladı. Bir müddet öylece etrafına baktıktan sonra Kulubenin arkasına geçerek malzemelere bakmaya başladı.

Birçok sayıda koli kutu sandık vardı. Çoğu konserve yiyecekler ile doluydu.

Çiviler, tahtalar, çekiçler baltalar gelişigüzel yere atılmıştı.

Kolilerin arka tarafında bazı masa sandalye çizimleri ve bu çizimlerin yarım bırakılmış hallerini gördü. yarım kalmış masayı ve çizimleri gözden geçirmeye başladı.

'Yapıcak daha iyi bir işimiz yok' sesiyle yerinden korkuyla sıçradı Arthur.

Arkasını döndü ve Jeff i gördükten sonra derin bir oh çekerek.

'Beni korkuttun Jeff. Diğerleri nerede?'
Diye gülümseyerek ona baktı.

Jeff de gülümseyerek
'Durum değerlendirmesi yapmaları lağzımmış. Senin aramızda kalman doğru değilmiş falan filan. Dün olmasını beklediğimiz fakat olmayan şeyler için seni suçlu görenler var dostum'

Arthur yüzünü buruşturdu

'Bu sencede komik değilmi Jeff? Birşeyler bilsem neden söylemeyeyim? Bende en az diğerleri kadar korkuyorum ve merak ediyorum. inan bana sizden farklı birşey bilmiyorum'

'Benlik bir problem değil bu. Bir insana ilk görüşte ilk konuşmada güvenilip güvenilmeyeceğini anlarım. Onun hakkında belli önyargılar ve düşüncelerim olur ilk görüşte'

'Hakkımdaki düşüncen ne peki?'

Jeff, Arthur a baktı ve devam etti.

'Büyük çoğunluğun aksine seni daha güvenilebilecek daha sağlıklı düşünebilen biri olarak gördüm.'

'Ne yani diğerlerine güvenmiyormusun?'

'Güvenmiyorum dersem doğru olmaz. Çünki aynı yerde yaşıyoruz. Aynı şeyleri yiyip içiyoruz. Fakat ilk fırsatta kendisi için diğerlerini tehlikeye atabileceklerini düşündüğüm bazı kişiler var. Yani endişe demek daha doğru olur.'

'Kim onlar?'

'Zamanı gelince belki anlarsın. Daha burda ilk günlerin. Kimseyle oturup konuşmuşluğun yok Frank dışında. Şimdilik bu kadar çenemizin çalıştığı yeter. Birazda ellerimiz çalışsın diyerek Arthur un elinden çizimleri aldı.

Jeff le beraber lazım olacak malzemeleri toparlayarak işe koyuldular.

Frank ve Arthur birşeyler atıştırıp diğerlerinin yanından ayrıldılar.
Arthur ' Nereye gidiyoruz?'
'Burdan biraz uzaklaşalım. Tüm sorularını cevaplayacağım.'

Kulubeden biraz uzaklaştıkdan sonra Frank Arthur u durdurdu. Kuma dikilmiş bir kamışı yerinden çıkardı ve elleriyle kumu kazmaya başladı.
Kazdığı yerdeki kutuyu çıkardı. içinden bir kağıt aldı. Biraz göz gezdirdi.

'Adın Arthur muş. Doğru hatırlamışsın. Şimdi sessiz ol ve sadece beni dinle' diyerek Arthur a baktı.
Arthur onu başıyla onayladı.

'Burası neresi bilmiyorum. Hiç birimiz bilmiyoruz. Hepimiz senle aynı durumu yaşadık. Yani büyük bir kısmımız.
Bizden farklı olanlar ise kayboldu. Hiçbir iz bırakmadan haber vermeden.

Sahilde uyandık. 1 2 gün içerisinde adımızı hatırladık. Nerde olduğumuzu neden burda olduğumuzu sorguladık. Bugün eğer bu kağıtta yazanlar doğruysa bu sorularımıza yanıt bulabiliriz. Sen kalabalık gruptan önceki gelen son kişisin. Bugün, son ve bizim sayımız kadar bir grup daha bize katılacak burda yazanlara göre. Belki onlar bir şeyleri cevaplayabilir. inanki tüm bildiklerim seninle aynı. Kaldımı başka birşey?'

'Kaybolanların bizden farkı neydi? O kağıt nereden geldi? Başka ne yazıyor?'

'Kaybolanlar bizden farklılardı. Çok endişeliydiler. Akli dengeleri yerinde değil gibi anlamsız şeyleri tekrarlayıp duruyorlardı. isimlerini ilk andan itibaren hatırlıyorlardı. Geldikleri gün kayboldular'

'Onları aramadınız mı? Burası nasıl biryer merak etmediniz mi?

'Beni iyi dinle. Buraya ilk önce ben geldim. Burda 1 hafta tek başıma kaldım. 3. Gün kulübem yandı. Burda yanlız değiliz. inan bizde merak ediyoruz ama Keşfe çıkmak çok riskli. Sayımız az. En önemlisi neden burdayız bilmiyoruz. Yada ne ile karşılaşacağımızı. Bugün bu kağıtta bahsi geçen son kişiler bazı şeylere cevap bulmadaki tek umudumuz olabilir.'

'Bu sabah ormanın girişinde bazı sesler duydum. Hava yeni aydınlanıyordu. Emin değilim ama arkamı döndüğümde ormanın içine doğru hızla birşeyler gittiğini gördüm'

'Bu bile bize güvenmen için başlıca bir sebep değilmi? Dediklerimi doğruluyor bu dediğin. Nasıl biryerdeyiz başka ne var bilmiyoruz. Beklemeliyiz Arthur. Beklemelisin.'

Arthur bu konuşmadan sonra kağıdı inceledi. isimler ve son gelecekler dışında bir bilgi yoktu. En altta ise 'Kutunun yerini değiştirmeyin' diyen bir yazı vardı.

Arthur Frank a döndü. Frank hızlıca 'inan bunuda bilmiyoruz. Fakat burda durmasının bi sakıncası yok. Bunlar diğer soruların yanında bir hiç. Başka sorun kalmadıysa artık dönelim diğerleri meraklanabilir ve lütfen habersiz birşey yapma' diyerek Arthur un elinden kağıdı aldı. Kutuyuda tekrar aynı yere gömdü.

Arthur un endişesi biraz olsun azalmıştı. Frank e dün güvenmekde yanılmadığını ve zarar gelmeyeceğini bir kez daha düşündü.

O aklından yaptıkları konuşmaları mantıklı bir şekilde tartarken kulubeye vardılar.

Arthur biraz uyumak istediğini söyliyerek kulubeye girdi. Aklında dışardaki çocuklar ve Frank in söylediği şeyler vardı. Bu düşünceler arasında uykuya daldı.

            ***