Kıyafetlerini çıkarırken sessizdi. Üstündekileri başka kıyafetlerle değiştirdi. Muhtemelen dışarı çıkacaktı. "Akşam gelecek misin" dedim. "Sanmıyorum, o kız kim?" dedi. Olanı anlatsam çok saçma olacağı için "okuldan bir kız" deyiverdim. "Sevgilin mi" dedi. "Evet" dedim. "iyi yanlış bir şey yapıp, beni uğraştırma yeter" dedi. Ve üstünü değiştirdikten sonra Damla'ya da iyi akşamlar dedikten sonra biraz daha para bırakıp evden ayrıldı.

içeri girdim. "Babam" dedim. Sonradan kıza ismimi söylemeyi unuttuğumu hatırladım. "Bu arada ben brk4ever" dedim. Hafifçe kafasını salladı. "Uykun var mı" diye sordum. "Yok" dedi. "Televizyon izlemek ister misin" dedim. "Olur" dedi kafasını kaldırmadan sessizce. Televizyonu açtım ve küllük getirip sigara yaktım. 2 saat boyunca hiç konuşmadan gibik televizyon programlarını izledik. Bazen çaktırmadan ona bakıyor, sonra o farketmeden hemen gözlerimi kaçırıyordum.
Daha sonra birden içim geçti. Kendime geldiğimde, damlanın uyuyakalmış olduğunu farkettim. Ayağa kalkıp onu kucağıma aldım ve kendi yatağıma taşıdım. Çok güzeldi. Yatağıma koyduktan sonra 10 dakika boyunca oturup onu izledim. Daha sonra eğer olur da uyanırsa yanlış anlayabileceğini düşünüp, salona geçip televizyon izlemeye devam ettim.

REZervuar

Okuyorum panpa yarıda kalmasın pls

Sardi knk devam

Hiç unutmuyorum. taks maçı çıkmıştı. Onu izlerken birden Damlanın bağırdığını duydum. Hemen ayağa kalkıp yanına gittim. Uyanmıştı. "Ne oldu" diye sordum heyecanla. Ona bir şey olmasından korkmuştum. "Kabus gördüm" dedi. Etrafındaki şeyleri anlamaya çalışıyordu. Farkedip " Salonda uyuyakalmıştın da ben de buraya taşıdım" dedim. Bir cevap vermedi. "Su getiriyorum" dedim. Olur manasında kafasını salladı. Gittim su getirdim. Suyu verdikten sonra "konuşmak istersen gelebilirsin salondayım" dedim. "Teşekkürler" dedi. Ve tekrardan yorganın altına girdi. 5 dakika sonra maçı izlemeye devam ederken yanıma geldi. "Bana neden yardım ettin" diye sordu. Karşıma değil yanıma oturmuştu bu sefer. Bir sigara daha alıp yaktım. Ona öyküyü anlattım. Onu kaybettiğimi o yüzden de suçlu hissettiğimi ve onu öyle ağlarken görünce dayanamadığımı falan. "Peki" dedi "unutuyor mu insan gidenleri". "Bilmem "dedim "daha az hatırlıyorsun belki. Sanki bir kurşun atılmış kalbine, yarası günden güne azalıyor da, o kurşun hep orada kalıyor. Her nefes alışında hissediyorsun, gülüşlerin eskisi kadar içten değil, en mutlu anında bile bir burukluk var içinde ölümünden sonra. Hani diyor ya Özdemir Asaf "Ölüm gibi bir şeydi ama kimse ölmedi" diye işte her an oluyor o soktuğumun şeyi. Her an keşke ben olsaydım diyorsun onun yerinde, ama ne o geri geliyor, ne de sen gidiyorsun" Gözlerim dolmuştu. O ela gözler bana acıyarak bakıyordu. Sigaramdan bir duman daha aldım. Öylece oturduk bir süre.

edit: geepmarley'e sözün Özdemir Asaf'a ait olduğunu söylediği için teşekkür ederim.

Bu arada öykü'yü merak eden arkadaşlar; (bkz: adam mıyım ulan ben şimdi)

Rezzzz yarın sabah okurum panpa

Benurdayım panpa devam

Birader o söz cemal süreyanın değil özdemir asafın

"Akraban falan yok mu yani" diye sordum. Bir üvey halası olduğunu ancak onun da babasından hoşlanmadığından falan bahsetti, bir de Almanya'da dayısı varmış. Onlara para gönderiyormuş. Bizim eve yakın bir evleri olduğunu anlattı. Büyük ihtimalle halasına ebeveyn olarak verileceğini ancak kendi evinde kalacağını söyledi. Sevinmiştim. istediği zaman gelebileceğini söyledim.

Biraz daha konuştuktan sonra konuşmanın tıkandığını farkedip. Babamın laptopunu getirip, biraz müzik açtım. Sabaha kadar konuşa konuşa müzik dinledik. Sonra barandan duyduğum Defter diye bir aşk filmini izledik birlikte. işte ona o gece aşık olmuştum. Sonra ikimizin de uykusu geldiğinde yattık. Ama bu sefer ikimizde salona karşılıklı koltuklarda uyuduk. Çünkü Damla öyle istemişti.

Rezz çelişkiler var yaz bakalım

Telefonun alarmına uyandım. Damla uyuyordu. Biraz ona baktıktan sonra. Uyanmasını istemediğim için. Mutfağa gidip alarmı kapattım. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa gittim. Omlet için malzeme çıkarıp, çayı koydum. Alışkın olduğum bir şeydi. Babam zaten genelde benden önce kalkardı. Kahvaltıyı hazır olunca damlayı uyandırdım. "Günaydın" dedim. "Günaydın" dedi. Elini yüzünü yıkadıktan sonra, mutfağa geldi. Masaya oturdu, iştahı açılmış gibiydi. Sevindim. "Hangi okula gidiyorsun" diye sordum. Benim okulumun yakın mesafede sayılabilecek bir Anadolu lisesine gidiyordu. "Okula gidecek misin" diye sordum. "Bilmem gitmem herhalde" dedi. "iyi o zaman ben seni eve bırakayım. Oradan da eve geçerim" dedim. "Tamam" dedi. Kurumuş kıyafetlerini giydi, ben de okul kıyafetimi giydikten sonra kapıyı kitleyip dışarı çıktım.

Uyuycam yarım saate biter mi?

Çıkıp evine kadar yürüdük. Daha doğrusu ben onu takip ediyor gibi bir şeydim. Yürürken birden elimi tuttu. Eline baktığımı görünce. "Eğer rahatsız oluyorsan bırakabilirsin" dedi. "Eğer senin için sorun yoksa, benim için de sorun değil" dedim. Öyle evine kadar yürüdük. Mutlu olmuştum,ama yanlış anlaşılmaktan tırsıyordum. Beyler ne bileyim hani insan kendini fırsatçı gibi hissediyor. Sanki yararlanmaya çalışır, gibi. Evlerinin önüne kadar elele gittik. Dış kapı açıktı. Yukarıya çıktık, cebini kontrol etti,ama aradığı şeyi bulamadı. Bana dönüp "Galiba anahtarı içeride unuttum" dedi. "Peki kapı kitli miydi" diye sordum. Hafifçe gülümsedi ve tek kaşını kaldırdı. O sırada sorduğum sorunun ne kadar saçma olduğunu farkettim. Babamdan öğrendiğim taktiği denemenin vakti gelmişti. Saçma bir şekilde babamın eski kredi kartı hep cüzdanımda dururdu. Kapının arasına onu sokup aşağı yukarı indirmeye başladım. Kilit yerini bulduğumda kartı koydum, kartı hafif içeri doğru ittirip kapıyı önce kendime doğru çekip sonra omuzumla ileri doğru ittirdim. Ve kapı açılmıştı. Damla şaşırmış bir şekilde bakıyordu. Sarılıp teşekkür etti ve bende merdivenleri inmeye başladım.

Daha sonra numarasını sormadığımı farkedip tekrardan merdivenleri çıkıp zili çaldım. Numarasını aldıktan sonra saate bakıp geç kalmak üzere olduğumu farkettim ve otobüs durağına doğru koşmaya başladım.

Beyler kahvaltı falan hazırlayayım ben bir kendime eğer ondan sonra buralarda olursam 8'e kadar yazarım. O sırada prolog niyetine okumak isteyen var ise bunu da okuyabilir : (bkz: adam mıyım ulan ben şimdi)

Edit:Başlık ismini yanlış yazmışım.

Şuraya temeli atayım

Ayraç (8de bırakacaksan bende yatıyorum akşama toplu okurum ) hikaye sardı panpa

Rex bin

Okulu gün boyunca onu düşünerek geçirdim. Ama derslere katılmayı da ihmal etmiyordum. Zira o sıra çok çalışkan bir öğrenciydim. Aslında çok çalışkan da denemez ama dersleri dinliyordum. Günümü bu şekilde bitirdim. Tekrardan birine bağlanmak istemiyordum. Aslında biraz da korku gibi bir şeydi. Daha önce yaşanan olayların tekrarlanmasından yeniden birini üzmekten korkuyordum. Kafamda bu düşüncelerle otobüse bindim. Eve gidip üstümü değiştirdikten sonra Damla'yı aradım.
B:Alo, Damla nasılsın
D:iyi ya nasıl olsun işte aynı sen ?
B: iyiyim ben de bu akşam ne yapacaksın ?
D: Aslında evde oturmayı planlıyorum, ama bir şey yapacaksak çıkabiliriz istersen
B:Hee, iyi ben sana mesaj atarım o zaman birazdan.

Baran'ı aradım izge'yi(sevgilisi) de al dışarı çıkalım dedim. Olur ne yapıcaz dedi. Bakarız ya dedim. Aradım Damla'yı "Birazdan senin evin oraya geliyorum, dışarı çıkalım istersen" dedim. "Olur" dedi. Damla'yı aldıktan sonra Baran'ı aradım. O da sevgilisini almıştı. Bir kafeye oturduk. Damla ile onları tanıştırdım. Biraz oturduktan sonra izge "ee ne yapıcaz yaa" dedi. izge'yi severdim ama böyle ağzını yayarak konuşması hiç hoşuma gitmez hep de dalga geçerdim. "Sinemaya mı gitseeeeeeek" dedim. Damla ile baran hafiften gülümsediler. izge'de takıldığımı bilerek "üff brk4ever. iyi madem dedi." Mısırcı abinin tavsiyesi ile konuş benimle mi öyle bi filme gitmiştik. Saçma bir filmdi, ya da ben o sıralar anlamadım. zaten genelde koltuklar da hep boştu. Oradan çıkıp yemek yedik. Daha sonra onu eve bırakmak için geri yürüdük. O sırada nedendir bilmiyorum elimi tuttu. Hiçbir şey demedim öyle evine kadar birlikte yürüdük.

Rezervasyon