Beyler o gün sabahladık. Ne yapalım ne edelim diye. inceden hesap yaptık, 34 kişiydik. Herkes günde 20 TL toplasa günde 680 TL. Ayda 20.400. Tabi böyle düşünmesi kolay. Ama devlet gelir ev tutsak çıkarttırır, ki tutamayız zaten. Kimse evinde sokak çocukları kalsın istemez. Bir baskın olsa depoya, hepimizi alırlar içeri. Bizim bir işe ihtiyacımız vardı beyler. Bir iş kurmalıydık. Ama ne işi?

O an aklıma hep çorba içtiğimiz lokanta geldi. Bir an lokantacılığa mı girsek dedim, ama hem ne kadar kazanacağımız belli değil, hem belge falan almak lazım açmak için, hem de küçük bir lokantada 34 kişi nasıl çalışacak? O vardı. En iyisi 1-2 ay böyle devam etmekti. Bir de artık Eren gibi adamlardan korkmamız lazımdı. Bunların çetesinin bir parçasını çökerttik sonuçta. ileride başımıza bela olmamaları lazımdı.

Beyler en son karar verdik, herkes en az 3-4 kişi çıkacaktı işe. Su mu satacaksın, 3-4 kişi aynı anda satsın. Başka türlü tek yakalarlarsa giberler belamızı. Neyse biz konuştuk bunu, herkesi zar zor ikna ettik. Liderleri değildim, ama herkesi ikna eden ben oluyordum. Ben ve Murat yarın buranın giderlerini falan hesap edecektik. Ama benim aklımda başka bir şey vardı. Benim aklımda ertesi gün için bir plan vardı. Oya ablayı görmeye gidecektim.

O gece saat 4-5 gibi uyuduk, 7-8 gibi kalktık. Düzgün el birliğiyle kahvaltıyı hazırladık. Güle eğlene kahvaltımızı ettik. Sonra yine herkes yediğini kaldırdı temizledik ortalığı. Kenan'ın odasında baya bi saat, iki üç telefon, ve 20-30 TL edecek eşyalar falan vardı. Bi tane de bilgisayar vardı. Bilgisayar dışında odasındaki her şeyi satacaktık. Herkes bir kaç parça alıp çıkacaktı, bugün çalışmak yerine depoyu düzene sokacaktık. Ben herkese söyledim, yanıma biraz para alıp Oya ablaya gideceğimi, herkes tamam dedi. Murat da gelmek istedi, ama burada da biri lazımdı. O yüzden o kaldı.

Ben çıktım dışarı. Gittim önce paralarımı ve telefonu sakladığım yerden aldım hepsini. Telefonumda onun numarası vardı, adresleri de yazılıydı. Adreslerine baktım, sonra sora sora hangi otobüs falan diye diye gittim evlerine. Biraz korkarak kapıyı çaldım. Kapıyı Oya abla açtı, yüzündeki sevinci görmeliydiniz beyler. Bir sarıldı görmeniz lazım. işte o gün niye gittin keşke kalsaydın falan. Ben hemen Yusuf muallaksi gitti mi diye sordum. Oya abla bunu terk etmiş. Babasınınmış bu ev zaten, Yusufu da göndermiş evinden. Burada tek yaşıyormuş. Ben sevindim, dedim iyi yapmışsın abla falan. Dedi gel beraber yaşayalım ne sokaklarda yaşıyorsun. Ben o çevreyi bırakamazdım, anlattım işte başımdan geçenler. Dedi şimdi ne yapacaksınız? Bilmiyordum aslında. idare edeceğiz bir şekilde dedim. Sonra düşündü, dedi ki Ben size bir lokanta açsam, orada çalışsanız hepiniz, olmaz mı? Ben çok sevindim, de hemen olmazdı bu işler. Bir de gücü yeter miydi açmaya, dükkanı falan nasıl bulacaktı. Baya bi sordum herşeyi, babası zenginmiş Oya ablanın. Dedi ki bir dükkan verir canım ne olacak. Abla 34 kişi bir dükkanda mı çalışacak? dedim.

Haklısın dedi. Ama bir şeyler düşünürüz, yeter ki ciddi bir işiniz olsun, o çocuklar da iyi bir şeyler hak ediyor. dedi. Çok saol abla, hakkını ödeyemem. dedim. Güldü, ben seni bu telefon numarandan ararım, kapalı tutma, haber vereceğim.'' dedi. Teşekkür edip çıktım. Çıkarken bana bir cüzdan verdi, yanında bulunsun dedi. Tamam diyip çıktım. Cebimdeki parayı cüzdana koymak için cüzdanı açtım, içinde 1000 TL vardı. Böyle iyiliği kim yapardı be, hakkı gerçekten ödenmezdi Oya ablanın.

Depoya gittim, 5-6 kişi tek var. Diğerleri hala dönmemiş. 5-6 kişi de temizlik yapıyor. Selam verdim geçtim biraz uzandım. Düşüncelere daldım. Acaba Yeşim ne yapıyordu şimdi? Ciddi merak etmiştim. Girdim Kenan'ın odasına. Açtım bilgisayarı, internet vardı. Modem vardı galiba, tam hatırlamıyorum. Bunun facesi açıktı. Adamlarla konuşmuştu işte, en son 5 günleri kaldı abi, gelecekler diye mesaj atmış Eren'e. Eren de cevap vermiş ama bizimki cevap verememiş. Çünkü gibtiri çektik.

Neyse bunun facesinden önce Ömer'i arattım, buldum, face açmış kendine. Herhalde hala o aile ile yaşıyordu. Sonra arkadaşlarından Yeşim'i buldum. Adını soyadını kaydedip kapattım bilgisayarı. Sonra yavaş yavaş millet gelmeye başladı. Oya ablanın fikrini söylemedim, belki olmaz diye. Bunlar satmışlar işte malları. 500 lira falan geldi elime. Ben de bugün Oya ablanın verdiği 1000 TL ile birlikte kasaya koydum. Yine konuştuk işte biraz. Herkesin fikri vardı, ama biz tek başımıza yapamazdık beyler. Oya abla yapsa yapardı, onu da beklemek lazımdı.

NOT: Son 1 part beyler, hikayeyi tüm ayrıntılarıyla anlatmaya karar verdim, son part sezon finali olacak. Sonra bölüm 2 diye yeni başlık açacağım. Bu başlığa da atarım sezon 2 linkini.

Beyler ben 5-6 gün yazamam, taşınma mevzusu var. Kızmakta haklısınız, ama yapacak bir şey yok.

Beyler 3-4 gün sonra Oya abla aradı, 3 dükkan olacak, başkasının üstüne, usta başka olacak ama siz çalışacaksınız dedi. 3-4 ay normal çalıştık dükkanlar hazır olana kadar. Sonra dükkanları açtık. Biri pastahane, biri fırın biri de lokanta olacaktı. Ben lokantada kasaya bakacaktım. Murat da lokanta da garson olacaktı. Baya güzel gidiyordu beyler. Ama dükkanları açtığımız gün hayatımız ters yöne doğru gitmeye başladı.

Şimdi
5-6 gün sonra ikinci sezona başla diyenler şuku
kısa bir part atıp özet geç diyenler çugu.

Beyler tamam, günde dört beş entry ata ata gideceğiz, sezon finali değil. Ara ara girip atacağım. Yani en azından pazartesi-salıya kadar ara ara entry atacağım, sonra tam gaz devam.

Bugünlük bu kadar, yarın devam ederiz.

Not: bu kadar yazdım ara verdim diye çugulamayın amk. Bir de kızmayın yapacak bir şey yok. Millet bir şey demeden hikayeyi yarım bırakıyor.

Dükkanları açtık, ben kasadayım lokantada. 5-6 kişi ustadan kebap işini öğreniyor. 4-5 kişi garsonluk yapacak falan. Baya büyük bir yerdi. Hepsinin ismini Sokak koyduk. Sokak Pastahanesi, Sokak Lokantası, Sokak Fırını. Dükkanlarda fiyatları falan hepsini Oya ablanın usta belgesini aldırdığı adam belirledi. Güzeldi yani beyler, işimiz vardı artık. Ama yine depoya mı gidip kalacaktık, orayı bilmiyordum.

Dükkandaki ilk günümüz güzel geçti. Açılış olduğu için baya kalabalıktı, siparişleri falan zor yetiştirdik. ilk gün baya kazanmıştık, Oya abla aylık kazançların hepsini alıp eşit dağıtacaktı. Ve babası da hep rekldıbını yapıyormuş işte bizim markamız falan diye. Yani duyulduk beyler yavaş yavaş, iyi ilerliyorduk. ilk ay pek sıkıntı olmadı, güzel güzel devam ettik. Geceleri yine depoda kalıyorduk.

Beyler ikinci ayın ilk günleri kasada biriken parayı aldım, dedim ki bir ev tutalım, artık işimiz de var. Depoda kalacağımıza orada kalırız. Sonra Oya ablaya fikrimi açtım, kendi evinin yakınlarında üç katlı bir ev buldu. Baya bir genişti. Herkes aylık kazancının birazını verecekti, hepimiz orada kalacaktık. Artık kesin bir iş sahibi olmuştuk, hayatım mükemmel devam ediyordu, bir yetime göre.

Sonra dükkana ara ara takım elbiseli, garip adamlar gelmeye başladı. Aynı kişiler fırına, pastahaneye de geliyormuş. Gelip bir şeyler sipariş veriyorlardı, siparişleri gelmeden parasını masaya bırakıp gidiyorlardı. Hafif ürkmedik değil tabi.

Sonra bir gün lokantaya bir adam geldi. Güneş gözlüğü takıyordu. Ama ben tanıyordum sanki. Bu geldi. Normalde garson çağırırsın ya, bu beni çağırdı bana bakmadan. Gittim yanına.

Ben- Buyrun hoşgeld-

Bu adam Yusuftu. Bana bakıyordu. Sonra yavaşça konuştu Dükkan açmışsın, Oya ablanla.
Ben evet anlamında başımı salladım. Buralara ev yapmak da ne güzel olurdu haa dedi. Ben döndüm. Kapıda güvenlik olarak duran Hasan abiyi çağırdım. Şu abimizi dışarı alalım. dedim. Hasan abi kolundan tuttu, dışarı çıkardı Yusuf'u. Olayı görenler yanıma geldi, anlattım işte kısaca. iyi yapmışsın falan diyip işlerine döndüler.

Ben Oya ablaya gittim, olayı anlatmaya. Dedi bir şey yapamaz, için rahat olsun. Benim o sırada aklıma geldi, annemin eşarbı burada kalmıştı. Alabilir miyim dedim, Tabii ki dedi. Gidip odamı kontrol ettik beraber. Ama yoktu. Sonra düşündü biraz, belki bizim odaya koymuşumdur dedi. Gittik baktık yine yoktu. Sonra biraz daha düşündü. En son aklına geldi herhalde, bana dönüp ayakkabicicini kusura bakma, ama onu Yusuf aldı galiba.dedi.

Beyler sizi bekletecem böyle giderse. En iyisi sonrayı anlatayım kısaca.

Lokantaya gelen adamlar Eren ve adamlarıydı, bizimle baya bi uğraştılar. En son bunları bir köşeye sıkıştırdık, tam ölmek üzere iken polis geldi yardımımıza.

En sonda Yusuf bini bizim lokantayı pastahaneyi falan yıktırıp ev yapmak istedi. Bizi seven, bizimle iç içe olan halk ve bizim her zaman çorba içtiğimiz lokantacı abi sayesinde yıkılmadı.

Ben şu anda Oya ablanın evinde yaşıyorum, lokanta işi de devam ediyor.

Gerçek hikayeden alınmıştır.

Hikayeyi bana anlatan cmpunk1903 kardeşime çok teşekkür ediyorum.
Kendisi ile güreştürkiye sitesinde tanıştık.
Mesaj atabilirsiniz, size anlatır neler yaptığını.
Bir dahaki hikayede görüşmek üzere.