16 yaşında iken, hiç unutmam pazartesi günüydü galiba. Bir aile gelmiş, işte biz evlat edinmek istiyoruz, çocuğumuz olmuyor klagib konuşmalar. Tabi bunları bana Tarık abi anlatıyor. işte Tarık abi beni söylemiş, çok zeki çocuktur, efendidir, yakışıklıdır eli yüzü düzgündür falan. Beyler bu aile tamam belgeleri halledelim demişler. Ben fazla heyecanlanmadım. Hayattan fazla beklentim yoktu artık. Siz hiç sizi seven kimsenin olmadığını düşündünüz mü? Ben bu düşünce ile yaşadım. Bi bi kaç arkadaş, Tarık abi falan vardı işte. Başka da hayatımda önem verdiğim hiç bir şey yoktu. Tarık abi bana büyük iyilik yapmıştı ama. Baya bi teşekkür ettim, aslında seviniyordum beyler. Belki de iyi olacaktı.

Neyse bu aile geldi. Adam 30-35 yaşlarında, kadın 25-30 yaşlarında, yani belli zenginler. Adam müteahhitmiş (nasıl bir kelime amk). işte ev yapan falan var ya onlardan beyler. Adamın adı Yusuf, kadının adı Oya. Beni gördüler işte konuştular baya niye buradasın falan. Anlattım beyler insan gibi konuştum onlarla. Çünkü ben de artık bir eve ait olmak istiyordum.

Bunlar benle konuştuktan sonra tamam dediler, belgeleri alıp 2-3 gün içinde seni almaya geleceğiz dediler. Ben sevindim tabi. Sağolun teşekkürler falan. Bunlar gittiler bizimkiler geldi işte hayırlı olsun kardeşim diye, ben de darısı sizin başınıza falan sevindim beyler kısacası. Çok güzel bir duygu bir yere ait olmak, bir aileye (her ne kadar gerçek olmasa da) sahip olmak. Ben hazırlandım toparlandım yavaş yavaş, helallik istedim herkesten Tarık Abiden falan. Sonra bunlar beni almaya geldiler 2-3 güne, ben de veda edip çıktım. Adamın arabası Volvoydu galiba, bindim işte ben tabi hayran hayran bakıyorum. Bunlar da söylüyorlar işte seni okutmak lazım, ileride ne olmak istiyorsun diye. Ben ne diyim beyler? Kendi babasının bile istemediği bir adam ileride ne olmak ister ki? Ben normal konuşmaya çalıştım yine, bir işe sahip olmak isterim dedim. Onlar okutmak zor olur bu saatten sonra, adam dedi seni benim yanıma alırım ileride gerekirse. Ben tabi şaşırıyorum bu kadar iyi aile nasıl olur diye.

Neyse geldik evlerine, müstakil bir ev bahçesi havuzu falan vardı. Çok güzel bir evdi. içeri girdik, bana odamı gösterdiler baya hazırlık falan yapmışlar. Beyler, bir yetimhane odasında 16 sene kaldıktan sonra kendi odanızın olması nasıl bir duygudur, kelimelere sığmaz. Hem de nasıl bir oda, böyle geniş, dolabı var, bilgisayarı falan da vardı. Ben ne diyeceğimi şaşırdım o an.

Beyler burada bitirelim, uyuyayım ben yarın partlar gelmeye devam edecek. Sokağa çıktıktan sonrası çok uzun baya uzun sürecek rezleri alın siz. Hadi iyi geceler.

Tamam beyler kısa tutucam buraları. Ama az şuku atın boşa mı yazıyoruz.

Beyler hayatımın en güzel 30 gününü burada yaşadım. Mükemmel bir aydı, her istediğim oluyordu. Ama şımarmıyordum beyler, istesem de yapamazdım çünkü beni geri verebilirler diye korkuyordum. Her akşam güzel yemekler, güzel yüzlü bir aile. Yetim bir çocuk daha ne isteyebilir ki? Bilgisayar kullanmasını biliyordum az biraz. Ama Oya abla tam öğretmişti bana. GTA 4 oynuyordum. Sabah akşam görev falan yapıyordum. Yani mükemmel bir hayat yaşıyordum. Abur cubur alıyorlardı bana teşekkür ediyordum afiyet olsun diyorlardı, yani tam bir aile gibiydik. 1 ay boyunca böyle yaşadık. Aile gibi.

1 ayın sonunda Yusuf abi ile Oya ablanın odalarından bağrışmalar gelmeye başladı. Ben şaşırdım dedim ne oluyor hafiften dinlemeye başladım. Tam ses gelmiyordu ama sanırım Yusuf abi artık bizim çocuğumuz olsun falan diyordu. Benim kanımdan olsun diyordu. Oya abla olmaz yapamıyoruz falan diyordu. Böyle bağırıyorlardı birbirlerine. Neyse o gece geçti, ertesi gün akşam yemeğinden sonra ben ellerimi yıkarken ikisi yine bağrışmaya başladı. Ben odaya gittim, meğer Yusuf abi diyormuş ki, taşıyıcı anne bulalım, öyle çocuğumuz olsun. Oya abla kesin bir dille reddetti. Ve dedi ki Bizim çocuğumuz var zaten! Beyler o an Oya ablayı annem gibi görmeye başladım. Ama tam mutlu olmuşken Yusuf abi Ya kabul edecen, ya da! dedi. Oya abla naparsın der gibi Yusuf abiye bakıyordu. Yusuf abi de Ya da onu geri veririm. dedi.

Ben ne yapacağımı şaşırdım. O an kavgalarının arasına girmek istedim ama hangi sıfatla beyler? Kimim ki ben? Neyse oturup dinlemeye devam ettim. Oya abla yine hayır falan dedi. Yusuf abi gitmeye yeltendi Oya abla elinden tutunca bu huur çocuğu dönüp Oya ablaya vurmaya başladı. Ama nasıl beyler, yüzüne ayağına beline her yerine. Ben sinirden deliye döndüm gittim tutmaya çalıştım ne yapıyorsun abi diye, beni de itti. Kafam koltuğun kenarına çarptı. O an beynime kan gitmedi beyler, ne yaptığımı ben de bilmiyordum ama kalkıp Yusufa Ulan huur evladı! diye bağırıp bir vurmaya başladım ama ne vurmak. ilk defa öyle sinirlenmiştim beyler. Bu ilk darbelerle sarsıldı, sonra beni ittirdi sen kimsin lan falan dedi. oya ablaya vuramazsın! dedim. Sanane lan sen nasıl bana vurursun dedi. Sonra biraz düşündü ve sonra gibtir git evimden dedi. Beyler o an benim hayatımı değiştirecek bir andı.

Başlıyoruz.

Odadan çıkarken içeri bir çocuk girdi ‘’Kenan abi bir baksana’’ diye. O an adamın adının Kenan olduğunu öğrendim. Odadan çıktık, bir çocuk geldi yanımıza. ‘’Ben Mustafa, size yataklarınızı göstereceğim.’’ Dedi. Yatakların olduğu bölüme gittik, altlı üstlü ranza gösterdi bir tane. ‘’Burası sizin, yarın sen (beni işaret etti) su satacaksın, sen de (Muratı işaret etti) sakız satacaksın.’’ Dedi. Biz tamam dedik yattık yataklarımıza. Yan ranzada bir çocuk bizi izliyordu. 14-15 yaşlarındaydı. Bizim ona baktığımızı görünce kafasını çevirdi.

Etraf sakinleştikten, herkes yatağına gittikten sonra üst ranzadan Murat’ın yanına indim. ‘’Orada neden hayır dedin adamın teklifine?’’ diye sordum. Murat ‘’Böyle adamlar ilk başta iyi vaatler verirler, sonra sana verdikleri tek şey iş olur, bazen onu bile vermezler. Kendilerine çalışmayanı bıçaklarlar, döverler.’’ Dedi. ‘’Olum niye konuşmadın orada o zaman?!’’ dedim. ‘’Ne diyeyim abi, artık yanlarına almışlar bizi. Evet desek de demesek de bizi çalıştıracaklardı. Sormasının sebebi iyi biriymiş gibi gözükmek istemesi.’’ Dedi. Ben düşündüm biraz, ne yapacaktık şimdi? Sonra elimi cebime attım. Param, telefonum hepsi cebimdeydi. Kısık sesle ‘’Olum cebimizdekileri niye almadılar lan?’’ dedim. Bu durdu, sonra aniden ‘’Unuttular demek, çaktırmadan bunları saklamak lazım.’’ Dedi. ‘’Bugün yatalım yarın bir yer buluruz elbet.’’ Dedim.

Ertesi gün bizi saat 7’de karşı ranzadaki çocuk uyandırdı. ‘’Kalkın, kahvaltı edip çıkacaksınız.’’ Diye. ‘’Tamam kardeş saol.’’ Dedim kalktım. Masa gibi bir yer vardı, sandalye vardı baya, oturduk bir tanesine. Kahvaltı dedikleri de kişi başı yarım simit+bir bardak suydu. Biz mecbur yedik kalktık işe doğru. Bana su şişesi verdiler 10-20 tane kadar. Büyük bir poşet su satmamı istiyorlardı. Ne zaman geleceğim dedim, işin bitince gel dediler. Yani rahatlık vardı öyle sıkmıyorlardı ilk başlarda. Biz murat ile aynı anda çıktık, Murat’a ‘’Bir yer bul, cebindekileri sakla’’ dedim. Tamam dedi gitti. Ben de gittim, trafiği gördüğüm gibi yapışıyorum, artık profesyonel olmuşum ya hani. Neyse saat 8 de çıktığım depoya anca 5-6 gibi gelebildim. Hepsini satmıştım, cebimdeki paranın bir kısmı klagib çorbamı içmiştim. Bir şişe su almıştım. Öyle bir şey ki elinde 10-20 su var, ama içemiyorsun satacaksın diye, korkuyorsun bir şey yaparlar diye. Gidip kendi cebinden alıyorsun suyunu.

Beyler rez alıyorsunuz bari şuku da verin emeğe saygı

Depoya gelmeden önce kimsenin beni görmediğinden emin olup bir ara sokağa girdim, orada duvarda bir yer aradım cebimdeki parayı, telefonu koymak için, sonunda bir boşluk buldum koydum. Doldurdum taşlarla gözükmesin diye falan. Yerini iyice ezberledim bir de. Neyse depoya girdim, mutfak gibi olan yerde birkaç çocuk çalışıyor, Kenan denen herif odasında para sayıyor. Girdiğim gibi Mustafa geldi, cebimdeki parayı aldı (yaklaşık 10-20 TL), sonra ‘’Tamam birazdan akşam yemeği hazır olacak.’’ Dedi ve gitti. Ben oturdum yatağıma. Biraz bekledim. Etrafa bakındım, Murat yoktu. Yaklaşık bir 10-15 dakika sonra Murat geldi. Cebindeki parayı verdi (O da benim kadar toplamıştı aşağı yukarı). Sonra yanıma geldi. Kulağıma eğilip hafifçe ‘’Sakladım’’ dedi. ‘’Ben de’’ dedim. Sonra akşam yemeği hazır oldu, yedik yemekleri falan. Sonra Kenan denilen herif bizi çağırdı. Odaya girdik. Oturduk sandalyelere. ‘’ilk günden toplam 25 TL toplamışsınız, iyi para. inşallah artar yavaş yavaş.’’ Dedi. ikimiz de ‘’inşallah abi’’ dedik. Sonra dedi ki ‘’Bir ay bu işi yapın, sonra iş değişme günü gelince farklı iş yaparsınız.’’. Biz ‘’tamam abi dedik.’’ Sonra çıktık.

Çıkarken bu herifin telefonu çaldı. Telefonu ‘’Buyur Eren abim.’’ Diye açtı. Ben düşündüm, dedim acaba bunu da mı yönetenler var diye. Neyse çıktık, gittik yataklara oturuyoruz. Karşıdaki yataktaki çocuk yine bizi izliyor. Gittim yanına, ‘’Ne oldu kardeşim dünden beri bizi izliyorsun? Adın ne senin?’’ dedim. Dedi ki ‘’Adım Deniz. Keşke gelmeseydiniz, hata ettiniz.’’ Ben sordum ‘’Niye ne oldu ki?’’ diye. ‘’Mustafa abi benim gerçek abim gibidir, beni çok sever. Kenanın da en iyi adamıdır. Her şeyini ona emanet bile eder. Mustafa abim de Kenana asla ihanet etmez. Bir gün ben geldim buraya, yaklaşık iki hafta önce. Beni çok sevdi, çok yardımcı oldu Mustafa abim. Beni de ilk gün su satmaya gönderdiler. Sonra Kenan beni çağırdı odasına.’’ Dedi. ‘’Eee kardeşim?’’ dedim. ‘’Size de 1 ay sonra iş değişimi olur dedi, değil mi?’’ dedi. ‘’Evet, herkese böyle oluyor demek ki’’ dedi Murat.

‘’Hayır, 1 ay sonra iş değişimi olmayacak. Mustafa abim beni sevdiği için bana söyledi, gelenleri 1 ay iyi şartlar içinde yaşatıyorlar, sonra kendilerini sevdirdikten sonra, yani 1 ay sonra da başka depoya yolluyorlar. Orada daha kötü şartlar altında yaşıyorsun. Kazandığının çeyreğinden azını veriyorlar sana, yemek yemen için. Bazen yerlerde yatıyorsun, belirli bir miktarın altında kazanınca o gün sana paranı hiç vermiyorlar, aç yatıyorsun. Benim iki haftam kaldı, Mustafa abi iki hafta içinde benim burada kalmam için Kenan ile konuşacak.’’ Dedi.

Ertesi gün normal, bir şey yokmuş gibi dünkü işlerin aynısını yaptık, bu sefer parayı Kenan’a vermek istedik. Mustafa tamam dedi. Aslında amacımız farklıydı, Kenan’ın odasında ne var ne yok bakmamız lazımdı. Odaya girerken telefonla konuşuyordu Kenan. Bizi görünce ‘’Tamam abi hadi eyvallah.’’ Diyip kapattı. Kesin yine o Eren ile konuşuyordu. Neyse biz girdik selamın aleyküm diye. Aleyküm selam dedi. Dedik abi bu kadar topladık. Parayı uzattık. Tamam dedi, Parayı altta büyük bir kasa vardı, oraya koydu. Ama içindekileri göremedik. Dedi ki ‘’Bu kasa sizin için, yemekler yataklar masraflar hep buradan alınıyor.’’ Çocuk kandırıyor sanki. Neyse biz de yağladık adamı abi kral adamsın saol falan diye. Bu iyice havalandı ‘’Tamam çocuklar çıkın şimdi işlerle ilgileneyim’’ dedi. Sanki ne iş yapıyor amk.

Biz çıktık odadan. Neyse gittik oturuyoruz koltuklarda. Yavaştan başlamamız lazım konuşmaya. Milleti örgütlememiz lazım. Ben düşündüm, dedim ‘’Önce büyükleri halledelim, diğerleri yanımızda büyüklerin olduğunu görünce bir şey demezler, onlar da katılırlar.’’ Murat tamam dedi. Gittik en büyük olan çocuğun yanına. Adı Kadirmiş. Yaklaşık 10 yıldır sokaklardaymış, şu an 23 yaşındaymış. Gittik yanına, selam sohbet falan baya kaynaştık.

Söze ben girdim ‘’Abi ne olacak halimiz bu adam için çalışmaya devam mı edecez?’’ falan diye. O da bıkmış sanki biraz. ‘’Valla kardeşim ben de istemiyorum ama bulaştık artık. Yaklaşın 4 aydır buradayım.’’ Dedi. Biz şaşırdık. 1 ay geçmiş göndermemişler adamı diye. ‘’Abi hep buradamıydın 4 aydır?’’ dedim. Güldü, ‘’Beni diğer depoya göndermediler, merak etmeyin.’’ Dedi. Demek bu adam da biliyordu. ‘’Abi sen de biliyorsun demek, niye hiçbir şey yapmadın peki?’’ dedim. ‘’Bunların arkası sağlamdır. Bu Kenan Eren’e çalışır. Eren Ahmete çalışır Ahmet Veliye çalışır böyle gider bu. Kenan’ı devirdik diyelim, sonra ne olacak?’’ dedi. Haklıydı. ‘’Abi başka çocukları da örgütleriz baya genişleriz büyürüz yaparız abi.’’ Dedim. ‘’Kardeşim, deneriz. Ama herkes karşı çıkar mı bilmiyorum. Benim kadar olan kişilerle ben konuşurum. Yaklaşık 8-10 kişi kesin katılır. Siz diğerlerini halledin. Daha küçükler, vaatlere kanıyorlar. inandırmak zor olabilir.’’ Dedi. Tamam dedik ayrıldık.

Birkaç çocuğu ikna ettik, ama zordu beyler. Yaklaşık 30-40 kişi vardı. 15 kişi falan tamam demişti. Bizle birlikte 19-20 oluyorduk. Yarısı tamamdı, ama ikna edene kadar 5-6 gün geçmişti. 1 haftamız kalmıştı beyler. Her an bizim birkaç kişiyi örgütlediğimiz duyulabilirdi. Sonra biraz daha burada kalınca öğrendik, yemekleri yapan çocuğu buradaki herkes çok severmiş. Adı Emir’miş. Çocuk 18 yaşında, 2-3 aydır buradaymış. Herkes severmiş bunu. Eğer Emir’i aramıza alırsak işimiz kolaylaşacaktı yani.
Bir hafta geçtikten sonra Deniz geldi yanımıza, ‘’Buradaki herkesi göndereceklermiş, sadece yeni olanları değil. Beni bile. Mustafayı bile.’’ Dedi.

NOT: Bir entry önce yeni getirilenler 2 hafta sonra gidecek yazmıştım. Şimdi herkes gidecek yazdım. Hata var gibi gözüküyor ama yok.

NOT2: Bi yarım saat ara beyler.

Herkesi göndermeleri bizim için iyi bir şeydi, en azından yalan söylemeden herkesi ikna edebilecektik. Kalan 3-4 gün içinde 9-10 kişiyi daha ikna ettik, ama aralarında Mustafa'nın da dahil olduğu 7-8 kişi ikna olmamıştı. Mustafa'ya konusunu bile açmadık, çünkü biliyorduk Kenan'a söylerdi.
Beyler bu herkesin sevdiği çocuk, Emir işte. 3 gün kala onunla ben konuştum. Yemek yapıyordu onunla konuşurken. Bunu herkesin sevme sebebini direk anladım, çok cana yakındı. Geleli 2 ay olmuş, hep yemekleri bu yaparmış. Hiç itiraz etmemiş neden diye sormadım. işte konuyu açtım, bu da kem küm etti ama sıkıldığı belliydi. Neyse ben konuştum baya dil döktüm kabul eder gibi oldu. Tencereyi aldı kaldırdı, tezgaha koyacaktı ki elinden düşürdü. Yemeğin hepsi çöp oldu.

Beyler herkes işte geldi toplandı başımıza. Bu Kenan sesi duymuş, çıktı dışarı. Noluyo lan! diye bağırdı. dıbına koyduğum koşa koşa geldi, baktı yemek yerde Emir buna bakıyor abi pardon falan. Bu aldı Emiri vurmaya başladı. Ama nasıl vuruyor gavura vurur gibi. O sırada öyle bir şey oldu ki beyler.

O sırada 20-25 yaş arası tayfa kalktı. Geldiler Kenan'ın yanına. Bunu kaldırdılar, aldılar aralarına. Vurmaya başladılar. Ben Murat'a bakıyorum seviniyoruz falan. Millet herkes seviniyor bağırıyor falan. Bu Kenan'ın dıbına koyduk beyler. Karşı çıkan 2-3 kişi oldu, onları da vurdular. Sonra bu Kenan'dan kasanın anahtarını aldım, telefonunu aldık. Sonra gibtiri çektik. Gönderdik depodan. işte herkes seviniyor gitti pekekent diye. Ben de çıktım masaya. Öyle mükemmel konuşma yaptım, herkes inandı falan değil. Ama yine güzel şeyler söyledim.
''Öncelikle bu Kenan'ı göndermemize yardım eden herkese teşekkürler. Bundan böyle ne olacağına düzgün bir şekilde konuşup karar verelim. Herkes parasını havuza atsın, herkese eşit yemek verilsin, bu sistem devam mı etsin, yoksa dağılalım mı diye.

Beyler herkes böyle düşünceli. Bizim Kadir abi kalktı. DediBen bu çocuklara kefilim. Bunlar eşit dağıtırlar paraları. Güzel şeyler yaparlar. Bence bir arada kalalım. Kimseye bağlı olmayalım.'' dedi. Baya bi kişi onayladı. Dedik gitmek isteyen gitsin, bir kaç kişi tek gitti. Anlayacağınız 30-40 kişi kaldık. Biz gittik hepimiz, bunun odasına. Kasayı açtık. içeride en az 10 bin TL var. huur çocuğu her ay bu Eren denen yavşağa veriyormuş bizim paraları. Eren de buna az biraz bırakıyormuş bize yemek falan versin diye. Parayı görünce bir kargaşa çıktı tabi. Kadir abi ve tayfası engelledi, dediler burada hepimizin emeği var. Düzgün kullanalım.