evle tartışıp kendimi sokağa attığımda henüz çok gençtim. gidecek bir yer ve geri dönecek gurursuzluk yoktu bende. peki napabilirdim. tabii ki hiç. sokaklarda bir yaprak gibi süzülecek bir organ mafyası veya kekolar tarafından dövülecek ve işkence edilecektim. bunları düşündükçe kafam zonkluyor kalbim yerinden fırlayacak gibi atarken aslında hiç doğmamış olmayı diliyordum ama hayır hayat benim için yeni başlamıştı ve ben kendmi tırnaklarımla kazıya kazıya en üste çıkaracaktım en zirveye!

o gece boyunca sabahın olmasını dört gözle bekledim. aslında hayatımda hiç bu kadar sabah olmasını istememiştim. çünkü ben hep geceleri ve yalnız takılan biriydim. kendimi her gece huzurlu hissederdim. oysa o gece tek hissettiğim şeyler korku endişeydi

yürüdüm yürüdüm ıslak sokaklar spor ayakkabımın içine hücum ediyor çorabımla ayağımı iğrenç bir kıvama getiriyordu.bir yanda hayatın anldıbını düşünüyor bir yandan da bu hayattaki yrimi kendi kafamda tayin etmeye çalışıyordum.ama olmuyordu o genç beynimle evabını bulamaığım o kadar çok soru vardı ki! yan sınıftaki esranın ilgisini çekmek tek derdimken nasıl olmuştu da filozof kesilmiştim böyle. işte o zaman aslında bizim olaylar zincirinde kendimize bir yer edinmeye çalışan görünürde iradeli ama gerçekte duygularımıza ve çevre baskısına prangalı birer mahkum olduğumuz gerçeği kafama dank etti.