soğuk nöbetçi kulübesinde kalbi ısıtan eller

takipdeyim panpa

o yaştaki* her genç gibi bizde aileden ayrılmanın verdiği rahatlıkla istediğimiz herşeyi yapıyorduk..
bu rahatlık bize büyüdüm ben yea, bireyim artık gibi ergen triplerine sokuyordu...
şu an o günlerim aklıma geldiğinde sadece gülüyorum...
neyse istanbul sarhoşluğunu üstümüzden atana kadar,ben 32 saatlik devamsızlık hakkımı doldurmuştum bile..*
onun okulunda devam zorunluluğu yoktu zaten..
ikimizde okula gitmediğimizden, hatta o yurda bile gitmediğinden arkadaş çevresi kuramamıştık..
10-12 milyonluk şehirde sadece 2 kişiydik..bu kadar kalabalıkta yalnız kalarak zor başarmıştık anlayacağınız...
ilk başlarda bu durum çok eğlenceli gelsede sonradan sıkıntı vermeye başladı..
ulan daha 18 yaşındayım ne o karı koca hayatı gibi her gun beraber.. biraz izin verde başka yüzler, başka insanlar göreyim..
birbirimizden sıkılmaya başladık ve ben bir süreliğine yurda dönmesini istedim..
tabiki anlayamadı, kavga ettik deli gibi..ve o gece o gitti..

en büyük hatamız bu kadar küçük yaşta ,uzun bir süre beraber yaşamak olmuştu...
bunu yıllar sonra ikimizde anlayacaktık...
fakat o gün ne o nede ben bunu tam olarak idrak edemiyorduk..
o gece şiddetli kavgalarımızın miladı sayılır.. artık uzun bir süre hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı..
örnek çift gitmiş, şiddetli geçimsizlik yaşayan sevgililer gelmişti..
bu arada aklıma gelmişken belirtmek istiyorum... abim onu ilk gördüğü gün bu kız seni senin kadar sevmiyor, sana yar olmaz demişti..
bu sözü çok koymuştu abimin.. öyle olmadığını hem kendimize hem abime ispatlamalıydım.. elime geçicekse artık..

miladı sayılır diyorum, çünkü öss'ye hazırlanırken yaptığım gibi alttan almıyor cevap veriyordum..
bu onun alışık olmadığı bir durumdu... ve zamanla ben her zaman böleydim sen değiştin demeye başladı..
evet sen her zaman şımarık ve çekilmez oluyordun kavga ederken,ben eskisi gibi aptal değilim..
bana işkence et diye mi beraberim senle, saykoya bak amk...
neyse biz kavga dövüş derken geçinip gidiyorduk.. nasıl beceriyorduk halen bilmiyorum ama mutlu olmayı başarıyorduk..en azından mutlu olduğumuzu zannediyorduk.. şimdi anlıyorum bunu..
aslında biz ne beraber olabiliyorduk ne de ayrı...
birgün tarot falı baktırmaya baktık.. totem yapmama neden olacak ve bir daha asla baktırmama kararı alacağım o tarot falı..

okuyanlar parmak kaldırsın la,boşu boşuna yazmayayım amk..

ı'm here

şimdi tam hatırlamıyorum fakat falcı buna 4 yada 5 kart çekmesini söylemişti..
bu cenabet bütün kötü kartları çekti.. ölüm ayrılık vs vs..ne kadar acı haber varsa hepsi bunun kartlarında..
öyleki falcı bu kartları yorumlamayı reddetti.. tekrar seç dedi..
ve nasıl bir cenabetlikse aynı kartları çekmeyi başardı..
falcıda tabi madem öyle işte böyle dercesine gibti attı resmen..
bizim ayrılcağımızı, ailesinden birini kaybedeceğini ne varsa söyledi..
hemde damdan düşer gibi, insan alıştıra alıştıra söyler amk...
bozuk olan pgibolojimiz daha da bozuldu..
tam 1 ay beyler ,durmadan karşılıklı ağlıyorduk.. çok etkilenmiştik o faldan..
cenaze evinde ölünün arkasından ağlayanlar gibi...
göz yaşları içinde boğuluyorduk..
koca bir ay sürdü bu ağlama krizleri..

1 ayda ne biz ayrıldık nede kimse vefat etti..
kıçı kırık falcının salladığına kanat getirip bu ruh halini üstümüzden atmaya çalıştık..
bu okula gitmeme bende adet haline gelmişti.. okulun ikinci dönemi gelmişti ama okuldan arkadaşım yoktu.. yani beraber dışarı çıktıgım vs..
onun yurttan arkadaşları olmuştu.. onlar geziyor tozuyor eğleniyordu.. bende tahmin edeceğiniz gibi onun arkadaşlarıyla takılıyordum..
bu arada tek sıkıntım bu değildi.. babam istanbulda 2 çocuk okuturken baya zorlanıyordu.. resmen açlıktan nefesimiz kokuyordu...

öyleki okula gitmek için metroya verecek 80 kuruş para bulamamıştım..
1 hafta sonra okula gittiğimde, hocam sormuştu ofisine çağırmıştı beni..
neden okula gelmedin? diye sordu..
bu hocayla aramız iyiydi, anne şefkatiyle yaklaşıyordu bana... küçük yaşta ailesinden uzaklaşmıştı o da..belkide ben en iyi o anlıyordu..
bu yüzden bende "doğruları mı duymak istersiniz" dedim, evet dedi o da.
"metroya binmek için 80 kuruş'um yoktu " dedim..
yolda görsek, yada düşürsek yüzüne bile bakmayacağımız 80 kuruşum yoktu beyler..
tamam dedi ve gidebilirsin...
ve ben sınıfa indim.. öğleden sonraydı o hocanın dersi.. ders çıkışı sınıftan ayrılırken bana seslendi ve beklememi söyledi...

herkes sınıftan çıkmıştı, sadece hoca ve ben kalmıştık..
kapıyı kapatmamı rica etti..
birşeyler söyleyecekti ama kelimeleri toparlamıyordu.. yüzünden çok belli oluyordu.. biraz sonra söyleyeceği sözlere nasıl başlayacağını bilememenin sıkıntısı vardı yüz ifadesinde..
ve ben merak içinde beklerken masanın üstündeki beyaz zarfı gördüm.. kafamdan kaynar sular döküldü birden.. tahmin ettiğim şey olamazdı, olmamalıydı..
daha önce böyle birşey başıma gelmemişti..
zarfı gördüğümü farketmiş olmalıki, bundan sonra her ay ben sana harçlık vereceğim dedi... bir nevi burs misali dedi..
ve ben hiç birşey söyleyemeden ağlamaya başlamıştım..bu zamana kadar kimseye muhtaç kalmamıştım...
ben ağlayınca o da ağlamaya başladı.. dedim ya anne şefkatiyle yaklaşıyordu bana..
"ben bu parayı kabul edemem" dedim..o da bende ailemden uzakta okudum, seni çok iyi anlıyorum lütfen kabul et dedi..
"benim annem babam halen sağ,ve düzenli bir gelirimiz var..bu para benden daha çok ihtiyaç sahibi olanların hakkı, teşekkür ederim " dedim ve kabul etmedim..
bu sözlerden sonra ikimizde konuşmuyorduk.. sadece ama sadece ağlıyorduk.. daha fazla kalamazdım orda ve eve dönmek için izin isteyip çıktım sınıftan..
napmalıydım, kimle paylaşmalıydım...
her zaman yaptıgım ve yapacağım gibi kimseyle paylaşmadım.. döndüm eve ağlamaya devam ettim...
taki abim bunu farkedene kadar...

takip eden var mı bilmiyorum ama şimdilik bu kadar yeter, ilerleyen saatlerde devam edicem..

geldim beyler,bir sıçıp rahatlayam yazacam birkaç part daha..

üstünden 7 sene geçmesine rağmen halen unutamıyorum o günü... insan nasıl unutabilirki?
o yaşa kadar sadece babasından para almış biri olarak gururumu çok okşamıştı...
abim durumu farkettiğinde anlattım olanları..o bitmek bilmeyen dakikaların, aylar yıllar hatta bir asır gibi geldiğini ve ne zamana kadar böyle devam edecek diye isyan ettim...
abiminde içi kanı ağlıyordu ama o büyüktü belli etmemeli, kardeşini teselli etmeliydi... ve bunuda çok iyi beceriyor..şu an bile her derdime devadır abim..
ve özel ders verme fikri'de ondan çıkmıştı... bir kaç tane ortaokul öğrencisi ayarlayıp özel ders vermeye başlamıştım.. zütümü parayla silmiyordum ama 80 kuruşa muhtaç değildim.. yada her gun ekmek sigara aldıgım bakkalın bir kereye mahsus borca vermesini istemeyecektim mahçup bir şekilde..*

devam mı beyler?

hayatımda hiç mi güzel giden birşey yoktu?
tabiki vardı..
kız arkadaşımla çocukça kavgalarımız azalmıştı... o da bende büyümeye başlıyorduk..biz beraber büyüdük aslında..
sabrı, sevgiyi,aşkı hasreti kederi beraber tattık, beraber öğrendik..
arkadaş çevresi beni çok seviyordu, aramızın düzelmesinde bunun çok büyük payı oldu... size tavsiye beyler, kız arkadaşınızın arkadaşlarıyla iyi anlaşın.. çok faydasını görürsünüz..
arkadaşları ona yanlış yaptığında telkinde bulunuyor, beni savunuyorlardı, hatasını farketmesi için...
tekrardan gözlerindeki ışıltıda, derinliklerde kayboluyor, gazı çıkartılmış bebekler gibi gülücükler saçıyordum etrafa..
saatler, günler ve hatta ayları kavga etmeden geçirdik..
taki ben ani bir şekilde o kararı verene dek..

ağlatıcaksın bin kurusu

hoşlandıgımdan sonrasını okumadım

ne olmuş bizde top gibiyoz burda yazıyozmu amk

@37 sakin panpa, bunlar fırtına öncesi sessizlikmiş meğer.. sonradan anladım hep *

@38 adam olana çok bile amk..
@39 yazdında engel mi olduk bin.