slipdon

sozluk icinde yaptigim en buyuk denyolugu, en buyuk ahmakligi yaptigim ve bundan yillar once butun entryleri ile ucmasina bile isteye okey verdigim yazar. eski dostum.

kendisiyle olan muhalefetimi, tatsizligimi, kendisi hakkindaki kisisel dusuncelerimi tekrardan masaya yatiracak degilim. o konuda fikrimi degistirecek bir durum yok. kendisi ile dostlugum dostluktan anladigim ve deger verdigim her seyin aksine benim gozlemledigim kismiyla uyumsuzlugu, laftan anlamazligi, densizligi, saygisizligi ve ikiyuzlulugu sebebiyle nihayetlenmistir. fakat ne var ki, kendisinin "sozluk yazarligi' da butun bu sayilan tavirlarin sozlukte disa vurumu sebebiyle tarafimca "verilen yetki" ile sona erdirilmistir.

bu konuda ne kadar kahroldugumu, ne derece vicdani azabi cektigimi anlatsam inanmazsiniz. hayir, bu basliga gelip gelip bir seyler yazmayi duslemedim. uzun zaman var ki su basligin varligini bile hatirlamiyordum. arzach aslinda bu anlamda benim ile olan "sahsi" iliskisi ile degil, sozluk ile iliskisi acisindan onem tasiyordu.

slipdon sozlugun ilk kusak uyumsuzlarindandi. sozlugun su an yok olmaya yuz tutmus "renklerinden" idi. gun gettikce ifade bicim ve kriterleri apollonian bir yapiya burununen sozlukte dionysiac bir sound ve sesti. simdi her sey olabilidgince ve olmaya mecbur birakildigi oranda "makul, mantikli, efendi, seviyeli ve duzeyli" ise bunun sebebi sozlukten arzach'in ucurulmasidir. sozluk'un "eksi"sini yitirip tatli oldugu, sakarin oldugu gunlerin safagi slipdon'un uctugu gun dogmustur.

slipdon bir uyumsuzdu, aykiriydi, duzensiz ve cogunlukla ongorulemezdi. sozlugun ilk donem ruhuna dair ne varsa biraz slipdon'du. sozlugu bugunku anlamda populerligiyle orijinal yapan ne varsa slipdon ve turevi yazarlarin -da- emegi, varligi ve luzumu ile mumkun oldu.

slipdon'un ucmasinin sorumlusu olarak kendimi gordugumden olacak zaman icinde onun ekgibliginin hep doldurulacagi gunu bekledim. bu bekleyis korkuluy bir bekleyisti. cunku slipdon turevi yazarlara dair bir "kontrol" getirmek mumkun degildi. "mantik, muhakeme ve analitik zeka ile slipdon'u kose gibistirabilirdiniz, ama "slipdon" gibi olamazdiniz. slipdon gibilerin verdigi ruh ve heyecani katmaazdiniz. "makul" adamlar kendini tekrar etmeye, slipdon gibilerin sahip oldugu enerjiyi, donusturucu gucu ve cazibeyi calmaya calisip cuvalladi. sozluk biraz da slipdon tipi "uyumsuz"lardan ayiklaninca ruhunu, aslini, ozunu kaybetti.

slipdon'un da "uyumlu"lasacagini, onun da "one of us" soylemine gecebilecegi ihtimalini red etmiyorum. belkii su an ki yasaminda coktan "hayata" entegre olmus, bizden biri olmayi ogrenmis, bizden birine cevrilmistir. ne var ki insan gecmisten simalari o hep oldugu haliyle hatirliyor. slipdon'u da bu yuzden aklimin fotografindaki haliyle hatirlayacagim.

elbette cok makulum ya, tek tarafli olarak slipdon'un sozlukten ibaret herseyi kapsadigini soyleyecek degilim. sozlugu su an dejenere eden, terazinin dengesinde etkin apollonian gucu de yok saymayacagim. ne var ki "kesin iktidar" tek yonlu oldugu andan itibaren denge bir taraf adina bozuluyor. "ideal" sandigimiz her turlu deger, adet, ve kriter sonrasinda goruyoruz ki steril, hijyenik, puriten, simulator bir dunyada yasiyoruz.

oncelikle basligimdan bana ve aileme kufur dahi etmis olsa ucmasi talimati/onayi verdigim icin slipdon'a, sonra bunun neticesinde aynilasan, ortalamalasan tum sozlukten ozur dilerim.

af edersiniz.

not: geçmiş olay tabii.

son...

bu mektubu yazıyorum çünkü artık senin kaybedebiliceğin bir ben, ya da benim kaybedebiliceğim bir sen yok. artık biz diye bir şey de yok. şu birkaç aydır belki beni en çok dinleyen oldun, sessizliğimde bile... ve şimdi ben hayatımda bir zamanlar çok önemli bir dinleyici olan senin yokluğuyla boğuşuyorum. kendi kendime yazıp okumaktansa, senin bu mektubu okuyup tepki vermemen fikri beni biraz daha rahatlatıyor.
insan ne kadar çok şey söylese, ya da elinden geldiğince kendini ifade etse de, derinlerde saklı bir şeyler mutlaka kalıyor. onlar da artçı depremler olarak, seyrek aralıklarla ruhu ve bedeni vurmaya devam ediyor.
geçen gün evde, aylar önce sana yazdığım mektubu buldum ve şimdiki benle o zamanki beni karşılaştırdım. evet, çok değişmişim. o heyecan... bir varmış, bir yokmuş.
işte bu günler hayatın bizli kısmının anldıbını yitirmeye çabaladığı, bizli umutların tükendiği anlardan birkaçı. kendimi kandırarak, hep iyi yönünden bakmaya çalışmıyorum artık, çünkü bu kendini kandırma işinin karşılıklı olmazsa yürümeyeceğini öğrendim. aramızdaki şüpheler yaraladı beni ve seni.
insan böyle dönemlerde geriye dönüp sürekli sorguluyor kendisini ve karşısındakini, içindeki öfkeyi ve şefkati. eskiye dönüp o güzel günleri hatırladıkça yüzümde ısrarcı olsa da buruk bir gülümsemeyle oturuyorum, yumuşamadan edemiyorum.
artık içimde bir yanı hiddet diğer yanı ise özlem olan madalyon eskisi kadar keskin sınırlara sahip değil ve katı sınırları olan duygularım yavaş yavaş birbiriyle karışmaya başladı. bu karışık duygularsa yerini git gide dinginliğe bırakıyor.
şu an olmasa da ileride bir gün içimde seninle iletişim kurma isteği uyanabilir. tüm o sölediğim, tükürdüğüm sert sözleri yalayıp yüzüne bakmak zorunda kalabilirim. eskiye olan sonsuz ama yıpratıcı bağlılığım bana hiç düşünmediğim şeyler yaptırıyor bazen. artık sen de geçmişimin bir parçası olacaksın, izin kalacak; arada bir hissettirecek kendisini, hiç olmadık zamanlarda. artık eskisinden daha da güçlüyüm. başım dik, utanmıyorum beni ben yapanlardan.
senin ve benim de bir ilişki yürütebilmemiz zormuş aslında düşündüm de... olmazmış, ama bilmek için yaşamamız gerekirdi. kim ne derse desin... yaşandığı zaman içinde hepsi gerçekti... tüm söylenenler, tüm yaşananlar, tüm hissedilenler ve söylenemeyenler...
yaşandığı zaman içinde güzeldi, ne kadar kötü biterse bitsin... geriye kalanlarsa gerçekleştirilmemiş hayaller ve başka birkaç şey...
bir de bazı soru işaretleri kaldı bende, yanıtlamak istemezsin nasılsa... ve ben...

eskiden de olduğu gibi... öpüyorum seni

merhabalar arkadaşlar.

sozluk icinde yaptigim en buyuk denyolugu, en buyuk ahmakligi yaptigim ve bundan yillar once butun entryleri ile ucmasina bile isteye okey verdigim yazar. eski dostum.

kendisiyle olan muhalefetimi, tatsizligimi, kendisi hakkindaki kisisel dusuncelerimi tekrardan masaya yatiracak degilim. o konuda fikrimi degistirecek bir durum yok. kendisi ile dostlugum dostluktan anladigim ve deger verdigim her seyin aksine benim gozlemledigim kismiyla uyumsuzlugu, laftan anlamazligi, densizligi, saygisizligi ve ikiyuzlulugu sebebiyle nihayetlenmistir. fakat ne var ki, kendisinin "sozluk yazarligi' da butun bu sayilan tavirlarin sozlukte disa vurumu sebebiyle tarafimca "verilen yetki" ile sona erdirilmistir.

bu konuda ne kadar kahroldugumu, ne derece vicdani azabi cektigimi anlatsam inanmazsiniz. hayir, bu basliga gelip gelip bir seyler yazmayi duslemedim. uzun zaman var ki su basligin varligini bile hatirlamiyordum. arzach aslinda bu anlamda benim ile olan "sahsi" iliskisi ile degil, sozluk ile iliskisi acisindan onem tasiyordu.

slipdon sozlugun ilk kusak uyumsuzlarindandi. sozlugun su an yok olmaya yuz tutmus "renklerinden" idi. gun gettikce ifade bicim ve kriterleri apollonian bir yapiya burununen sozlukte dionysiac bir sound ve sesti. simdi her sey olabilidgince ve olmaya mecbur birakildigi oranda "makul, mantikli, efendi, seviyeli ve duzeyli" ise bunun sebebi sozlukten arzach'in ucurulmasidir. sozluk'un "eksi"sini yitirip tatli oldugu, sakarin oldugu gunlerin safagi slipdon'un uctugu gun dogmustur.

slipdon bir uyumsuzdu, aykiriydi, duzensiz ve cogunlukla ongorulemezdi. sozlugun ilk donem ruhuna dair ne varsa biraz slipdon'du. sozlugu bugunku anlamda populerligiyle orijinal yapan ne varsa slipdon ve turevi yazarlarin -da- emegi, varligi ve luzumu ile mumkun oldu.

slipdon'un ucmasinin sorumlusu olarak kendimi gordugumden olacak zaman icinde onun ekgibliginin hep doldurulacagi gunu bekledim. bu bekleyis korkuluy bir bekleyisti. cunku slipdon turevi yazarlara dair bir "kontrol" getirmek mumkun degildi. "mantik, muhakeme ve analitik zeka ile slipdon'u kose gibistirabilirdiniz, ama "slipdon" gibi olamazdiniz. slipdon gibilerin verdigi ruh ve heyecani katmaazdiniz. "makul" adamlar kendini tekrar etmeye, slipdon gibilerin sahip oldugu enerjiyi, donusturucu gucu ve cazibeyi calmaya calisip cuvalladi. sozluk biraz da slipdon tipi "uyumsuz"lardan ayiklaninca ruhunu, aslini, ozunu kaybetti.

slipdon'un da "uyumlu"lasacagini, onun da "one of us" soylemine gecebilecegi ihtimalini red etmiyorum. belkii su an ki yasaminda coktan "hayata" entegre olmus, bizden biri olmayi ogrenmis, bizden birine cevrilmistir. ne var ki insan gecmisten simalari o hep oldugu haliyle hatirliyor. slipdon'u da bu yuzden aklimin fotografindaki haliyle hatirlayacagim.

elbette cok makulum ya, tek tarafli olarak slipdon'un sozlukten ibaret herseyi kapsadigini soyleyecek degilim. sozlugu su an dejenere eden, terazinin dengesinde etkin apollonian gucu de yok saymayacagim. ne var ki "kesin iktidar" tek yonlu oldugu andan itibaren denge bir taraf adina bozuluyor. "ideal" sandigimiz her turlu deger, adet, ve kriter sonrasinda goruyoruz ki steril, hijyenik, puriten, simulator bir dunyada yasiyoruz.

oncelikle basligimdan bana ve aileme kufur dahi etmis olsa ucmasi talimati/onayi verdigim icin slipdon'a, sonra bunun neticesinde aynilasan, ortalamalasan tum sozlukten ozur dilerim.

af edersiniz.

not: geçmiş olay tabii.