Günlerimiz çok mutlu bir şekilde geçsede benim aklımda kalan tek şey bana beni sevdiğini söylerken ki o acı çekişi... 7. sınıf bitti yaz tatiline girdik ve ilk haftası buluşucaz iremimle ben ona küçük bir hediye almıştım bir kolye yaprak şeklinde bir kolyeydi buluştuk ilk aşkımla ilk göz ağrımla ilk sevgilimle ilk sevgimle yani Güneşimle ... Sarıldık hoşgeldin dedim hoşbulduk dedi biraz muhabbet ettik bir huzursuzluk vardı ortada ben ise tedirgindim mutlu değildi Güneşim bir garipti... Daha yarım saat bile olmamıştıki bana hurafeci benim gitmem gerekiyor dedi sesi o kadar cılız o kadar titrek o kadar kötüydü ki anlayamadım başta 'Ne? dedim gitmeliyim dedi ona aldığım kolyemi cebimden çıkardım ve sevgilime uzattım bu ne dedi hediyen dedim aldı o minik ellerine açtı kutusunu kolyeyi görünce o kadar mutlu olmuştu ki belkide hayatının son mutluluğu oydu Güneşimin .

Gözyaşlarım şimdi daha sıcak ve suratımda iz bırakarak akıyor hıçkırmamak için kendimi zor tutuyorum çünkü ben hayatın soytarısı olmadım her zaman bana gülmesine benimle eğlenmesine izin vermeyecek kadar güçlü durdum kulaklarımda ki basınç ve burnumdaki salya sümük yazmanı engellemeye çalışsada ben devam ediyorum... Kolye Güneşimi o kadar mutlu etmişti ki aldı onu göğsüne bastırdı gözleri ilk defa bu kadar gülüyordu çok mutluydu çooook... Bana ilk ve son öpücüğünü verecek kadar... Yanağıma o narin dudaklarıyla öyle bir öpücük kondurdu ki hayatımda hissettiğim en güzel temastı bana bir süre sarılı kaldı bende o esnada kolarımla onu sardım güvende hissedip beni hiç bırakıp gitmesin diye onun mutluluğuyla mest olurken bir anda irkildi beni bıraktı bende onu bırakmak zorunda kaldım hayatımda gördüğüm en korkunç çaresiz soluk bakışlarıyla bana baktı ve gitmeliyim deyip uzaklaştı... Ben ise ardından öylece çaresiz şaşkın korkulu bir şekilde bakakaldım.

Yaz tatili ilerliyordu ve ben tatil boyunca Güneşimi bir kez görmüştüm ona bir türlü ulaşamıyordum rabiayı görüyordum sokakta bazen ona soruyordum onunda benden kaçarcasına bir hali vardı zaten her defasında bilmiyorum deyip geçiştiriyordu beni güneşimi bir defa görsem gidip sorucam ne oldu diye tamam ayrıldıysak ayrılalım dicem ama son kez bir kere şu sorumun cevabını bulayım başkada hiçbirsey istemicem diyorum ama maalesef aradan 1 ay geçmesine rağmen onu 1 kez bile görememiştim evlerinede gidemiyorum tırsıyorum korkuyorum ama tek bir cevap arıyorum nereye gitmen gerekiyordu güneşim nereye ? Beni bu kirli pis dünyanın kucağında bir başıma bırakıp nereyee haa ? iyice ümidini kaybetmistim artık ulaşamıyordum bir türlü nerde kimin yanında nasıl iyi mi ne yapıyor soruları içimi kemirsede ben ondan bi haber yaşamaya alışmaya çalşıyordum ta ki o babamın eve geldiği gün onun nerden geldiğini merak ana kadar... Bir gün geç saatte yattım Güneşimle buluşmayalı 1 ay 5 gün olmuş özlemiyle yanıp tutuşurken nerdesin be sevgilim diye soruyorum pencereden yıldızlara ve uyuyakalıyorum kapkaranlık bir rüya gördüm sadece karanlıkta dolaşıyordum tek başıma ıssız bir yerde... Ve uyandım yatağımdan kalktım saate baktım öğlen 3 olmuş kahvaltı yapmak için mutfağa gittim içeride annem yemek hazırlıyor tam o sırada kapı çaldı gittim kapıyı açtım babamın üzerinde takım elbisesi vardı özel bir yere gittiği anlaşılıyordu .

gerçektende çok özel bir yere gitmişti Güneşimin yanına... Baba ne bu şıklık nerden geliyorsun dedim bana baktı hani senin sınıf arkadaşın vardıya dedi Ahmetin kızı irem o uzun süredir hastanedeymiş bu gün vefat etmiş onu toprağa verdik bende oradan geliyorum dedi... Kulaklarıma inanamadım nutkum tutultu boğazım düğümlendi hıçkırmaya başladım konuşamadım bir şey diyemedim koşarak gittim odama kilitledim kapıyı yemin ediyorum hayvaan gibi ağladım köpekler gibi uludum kendimi yerden yere vurdum delirdim kendimi tokatlamaya başladım kaybettim kendimi artık çocuksun lan daha dıbınakoyim nasıl bir trajedi nasıl bir tramvadır düşünebiliyor musun düşünemezsin ben bile hatırlamıyorum ki zaten. Güneşim batmış apaydınlık dünyam kararmış canından can gitmiş hislerin duyguların yok olmuş yok işte yok anlıyormusun, tabiki anlamıyorsun yok işte artık bi kere yüzünü göremiceksin bi kere daha seni seviyorum diyemiceksin elinden kayıp usulca gitmiş ben napayım ne içeyim ne yiyeyim öleyim mi onun yanına mı gideyim yoksa kadere inat onu benimle yaşatıp öcünü mü alayım ?*

en. mantıklısı bu onun yerinede yaşamak ... O minicik kız o narin o çok güzel dünyalar tatlısı bitanem benim sevgilim olduğu için değil annesinin babasının biriciği olduğu için ölmeyi hak etmedi. O mu istedi beni yüz üstü bırakıp gitmek ailesini perişan etmek onun suçumuydu hayır o en saf en temiz en benim olan kızdı hayatımda. Ben kimseyi onu sevdiğim kadar temiz sevemedim bana bıraktığı olan tek hatıra şu an yüzümden süzülmekte olan göz yaşlarım ve siyah göz altlarım. bıraktığın hatıraya o kadar sahip çıkıyorum ki Batan Güneşim geceleri o hatıranı gözümden ekgib etmiyorum ki sabahlarıda siyah göz altlarım senin hatıran olarak yaşıyor bende biliyorum cennettesin ama ben araftayım be Güneşim hangi farklı ten tenime dokunsa ben sen sanıp ona sarılıyorum ama sen olmadığını anlayınca tiksniyorum herkese yapmacık davranıyorum hani muhabbet ediyoruzla seninle bazen etrafımdakiler onlara söylediğimi sanıp mutlu oluyorlar benim kendileriyle konuştuğumu sanıyorlar ama benim baktığım her yüzdetattığım her şeyde sen varsın sen bende hep farklısın kalbim hep seni yazıyor seni çok seviyorum Batan Güneşim beni deli gibi göstersende beni ne kadar yalnız bıraksanda.

Buda beni küçücük yaşımda koca bir adam yapan hikayemdir. Hikayeyi yazarken gözaşlarını bile tutamıyor insan. Bambaşka anılarımı sizlere yazmaya devam edeceğim. Hepinize mutlu günler.