hikayemi anlatmak isiyorum. Eğer dinleyecek bir kaç kişi olursa başlayacağım.

Bir gün okul çıkışı eve dönüyoruz genelde aynı yolu kullanılırız o kız arkadaşlarıyla yürürdü ben ise erkek arkadaşlarımla yağmur yağıyordu o gün giderken çok şiddetlendi bizde hep beraber ağaçların altına doluştuk 7 kişi varız sanırım sadece onu düşündüğüm için diğerleri figüran kalmış olabilir biraz gökyüzü damlaları o kadar sert atıyorki üzerimize ağaçların o şefkatli kolları bile engelleyemiyor o sert taş gibi düşen damlaları iremin üzerinde çok ince bir hırka vardı belliydi kuş gibi büzülmüştü üşüyordu onu öyle görünce dayanamadım üzerimde ki ceketi çıkarıp verdim hiç itiraz etmeden aldı giydi üzerine. O benim ceketimle ısınıyordu ben onun tatlığıyla...

Okuyan yok sanırım burada bitiriyorum bende.

radan 3 gün geçti biz konuşuyoruz muhabbet ediyoruz bu geçen günlerde tabii ben artık Güneşime açılmaya karar vermiştim ama neler neler yazıp çiziyorum nasıl yapsam nerde yapsam nasıl konuşsam nasıl sevsem nasıl kıskansam nasıl koruyup kollasam hepsini binlerce kez tazeleyip tazeleyip düşünüyorum ve o günüm gecesi kararımı vermiştim zaten sabahları erken okula geliyordu genelde sınıfa girdiğimde karşımda o oluyordu gidip yanına selam verip konuşacaktım nasıl bir deli cesareti sardıysa kız çok güzel çok tatlı sana bakar mı be oğlum demiyorum hiç ve iyiki de dememişim diyorum. Yattım yatağa sabah olmasını bekliyorum uyku zaten gelmiyor cin gibiyim gram uyku yok gözümde dakikalar dakiları kovalıyor ve sonunda uyuya kalmışım annem geldi ve o güzel sesiyle hurafeci dedi ve hemen kalktım giyindim aldım çantamı koşa koşa okula gidiyorum okula adımımı attım yine sınıfın kapısını açtım Güneşim tam karşımda günaydın dedim musmutlu bir şekilde ama o bana buruk bir şekilde günaydın dedi biraz dikkatli bakınca ağladığı gözlerinin kızarıklığından anlaşılıyordu.

Ayak sesleri iyice yaklaştı bana doğru ve elini omzuma koyarak 'Neyin var hurafeci iyisin değil mi ? ' dedi .Kalbim yerinden fırlayacak Güneşim gelip elini omzuma koyup bana nasıl olduğumu soruyor yok böyle bir duygu hayır hayır gerçekten yaşamadım o duyguyu daha önce ve sonrasında başımı kaldırdım önce ona kısık gözlere bir kaç saniye baktıktan sonra biraz başım ağrıyor dedim naz yapmak istedim biraz benimle ilgilenmesini inanılmaz bir duyguydu çünkü 'Gerçekten mi ya kesin dün yağmurda ceketini bana verdin ıslandın o yüzden hasta oldun değil mi ? ' dedi. Bende gülümseyerek hayır ya saçmalama iyiyim ben uykusuzum biraz o yüzden deyince oda gülümsedi Allahım ne güzel bir şey bu ya ne güzel ne güzeel ne tatlı ne şeker... sonra bana dün için tekrar teşekkür etti bende ona artık susması gerektiğini yoksa bir daha yağmur yağarsa yanında olmayacağımı söyledim söyledim oda hemen 'Susuyorum madem .' dedi o sırada sınıf arkadaşlarımız falan yavaş yavaş gelmeye başladılar yanımdan kalktı ve sırasına gitti kalbim çok hızlı yazıyordu yine gerçektende hayatımın en güzel satırlarını yazıyordu. Artık iremin üzerine düşmeye başlamıştım onu kıskanır sahiplenir olmuştum hep yanında kıyısında pusup bekler olmuştum yüz verdiya hemen kullanacak bunu tabi bizim kalem.

Ona nasıl yaklaşacağımın hesaplarını yapıyorum ona nasıl günaydın desem onunla nasıl daha fazla aynı ortamda kalabilirim ona nasıl ben sana aşık oldum galiba diyebilirim delice birşey bu çılgınlık benim için akşam yemeğimi yedim zaten inek olarak bilinsemde hiç ders çalışan bir tip olmadım ilk okulda o yüzden hemen yatağıma koştum başladım yine yazmaya yazarken uyuya kalmışım sabah annem uyandırdı okula gitmem için giyindim üzerimi annem yine bana hayatında bir defa olsun kahvaltı yaptırma çabalarında ve ben her zaman ki gibi reddedip kahvaltı yapmama alışkanlığına devam ederek anneme hoşçakal diyerek evden çıkıyorum iremle yolda karşılaşmak umuduyla. Aheste aheste yürüyorum belki denk geliriz belli mi olur diyorum ve sonunda okula ilk adımımı tek başıma atıyorum sınıfımın kapısını açtığımda birde ne göreyim Güneşim. Sınıfa erkenden gelmiş oturmuş ödev yapıyor günaydın dedim o da bana gülsümseyerek yanıt verdi 'Günaydın.' ben utanmıştım o an gittim sırama koydum kafamı her zamanki gibi ders ziline kadar uyumayı planlıyorum koydum kafamı sırama bir iki dakika geçti sıranın kayma sesini duydum hani o insanı derinden etkileyen içini sızlatan o cıııyk sesi yok mu neyse dedim irem yanlışka yapmıştır bir şey demeyeyim normal bi insan olsa gerçektende kalkıp küfür ederdim. Ben bunları düşünürken bana doğru yaklaşan ayak sesleri duydum herhalde cama gidiyor diye düşündüm sınıfta ikimiz varız nefes alış verişini duyacak kadar dikkat kesilmiştim çünkü..

Yürümeye devam ettik ayrılacağımız yere gelince bana ceketimi üzerinden çıkartıp verdiği ana yani ceketimi bana verip 'Teşekkür ederim hurafeci çok teşekkür ederim gerçekten ' demesi kulaklarımda hala. Ağzım kulaklarımda koşa koşa gittim eve yattım yatağa mutluyum musmutlu yazmaya devam ediyorum neler yazıyorum neler zaten o günden kalma bir alışkanlık olsa gerek tüm hayallerimi umutlarımı yatarken yazarım sayfama belki de yatarken kalbimin o yazma ritmini hissettiğim içindir öyle hızlı yazıyorki heyecandan deliriyorum içim içime sığmıyor ve ben aşık oldum diyorum.

O yağmurun bitmesi için dua ederken ben bitmemesi için yalvarıyordum gökyüzüne. Saçları ıslanmış o sarı saçlar hafif kızıla dönmüş ben onu izliyorum o yağan acımasız yağmuru... Hani hayatınızda öyle anlar vardır ki hiç bitmesin hep orda kalayım dediğiniz fakat doyamadan o zamanı tükettiğiniz anlar benimki de o türdendi işte o gün bu gündür hep kapalı yağmur yağan günleri severim çünkü benim sayfamda yağmurlu bir günde beni yakıp kavuran güneşim yazıyor. Yağmur şiddetini azaltırken çocukların mutluluk çığlıkları kulaklarımda benim ise ettiğim sitemler bitmemeliydi o an diye düşünürken iremin yağmurun bitmesiyle beraber mutluluktan o tatlı dişlerinin hepsini bana göstererek sırıtması gökyüzüne olan nefretimi yok etmişti.

Arkadaşlar ben zaten biliyorum hikayemi. Eğer dinlemek isteyen yoksa bitiryorum burada. Devam et diyenler varsa bi belli etsinler kendilerini.

Çocuksun ilk defa değişik hissediyorsun bilirsiniz zaten ne anlatmak istediğimi o ilk aşkınızdan bahsediyorum herkesin ilk aşkı farklı değilmidir zaten apayrı bir yeri vardır ama benim ki çok ayrı. Ben bir yıl boyunca yazdım oynadım yazdım oynadım 1 yıl sonunda o kadar prova yapmıştım ki açılmalıydım artık iremime.

ama yeterince yırtamamışım o eski sayfalarımı biliyorum ki her yeni sayfamda eski sayfada kullandığım kalemi kullamışım ve kullandırmışım evet evet tam da bu işte tüm sorun bu ; kalbimi kalem olarak kullanmam ve kullandırtmam ilk bu kalemi kullandığımda hatırlıyorum da ilk okul 5 ti sanırım, sınıfımda sarı saçlı çok güzel uzun boylu bir kız vardı. Ona sanki gözlerimle bakmıyordum kalemimle yani kalbimle bakıyordum çok tatlıydı minnacık elleri küçücük kafası tertemiz yüzü ve çok sıcak bir yüreği vardı sevdim işte başladım yazmaya okumayı bilmeden yazıyorum ne yazdığımı anlamadan en güzel yanıda buydu sanırım sayfana kalbinle yazmak tertemiz kapağı açılmış bir sayfaya ne kadar heyecanlı... Yazıp yaşamak hikayeler , öyküler kurgulayıp yazmak ne güzel...

sarmisti ak

tamam beyler hatrınız için devam ediyorum.

telaşlandım biraz hemen yanına yaklaştım neyin var irem dedim yok birşey hurafeci dedi hayır hiçte öyle durmuyorsun var birşey dedim ya hayır yok diyorsam yok dedi gülümsemeye çalıştı bende birşeyin yoksa mutlu oldum o zaman dedim tamam işte sen mutlu ol zaten ben çok iyiyim dedi bu kez gerçek bir gülümseme vardı yüzünde dünyanın en saf en temiz gülüşü ... irem sana birşey söylicem dedim. Suratıma heyecanlı heyecanlı baktı ne söyliceksin dedi ben ne söyleceğimi unuttum elim ayağıma dolaştı sabaha kadar kurgulayıp yazıp çizdiklerim bir anda uçup gitti aklımdan kızardım bozardım 'Eee seni dinliyorum' deyince o cesaret geri geldi irem ben seni çok seviyorum gerçekten bak aşık oldum öyle seviyorum böyle seviyorum diye bülbül gibi şakımaya başladım. O minnacık elleriyle dudaklarıma dokundu ve 'Anladım çok seviyorsun sus artık utandım. ' dedi ve bana en güzel en utangaç en tatlı gülüşünü o an gösterdi ve sınıftan çıktı gitti. Muhtemelen lavabo ya gitmişti ben kendime inanamıyordum hâla nasıl o cesaret geldi ve hiç utanmadan sıkılmadan sevgimi suratına haykırdım Güneşimin ters bi tepki de almamıştım dünyanın en mutlu insanı o an bendim en mutlu insanı.

Sonra sınıf arkadaşlarım gelmeye başladı sınıfa onların arasında iremde girdi sınıfa zil çaldı ders başladı ben bütün gün iremi gözlerimin himayesi altına alıp onu izledim çok tatlıydı ya. Gün nasıl geçti bilmiyorum en son çıkış zili çaldı ama gün boyunca o konuşmadan sonra tek kelime dahi etmemiştik birbirimize karşı ben sınıftan çıkıyorum, tam arkamdan çok tatlı bir ses bana: Hurafeci bekler misin biraz dedi. Güneşimin sesiydi döndüm arkamı cool bir şekilde tamam rahatım tabii o kadar sevgimi kusmuşum üzerine bir beklenti içerisindeyim herkes çıktıktan sonra ben ireme bakıyorum o bana ben ona o bana baya uzun uzun bakıştık ama hep gözlerini kaçırdı ben oldum olası çok dikkatli ve sabit bakarım zaten ireminde gözlerini benden kaçırması doğal tabii baktım sadece bakışıyoruz ne diyecektin bekliyorum dedim hurafeci dedi efendim dedim ' Ya bende seni seviyorum galiba bilmiyorum.' dedi ve benden kaçarcasına hızlı bir şekilde sınıftan çıkıp gitti ben ise arkasından bakakaldım.

en. mantıklısı bu onun yerinede yaşamak ... O minicik kız o narin o çok güzel dünyalar tatlısı bitanem benim sevgilim olduğu için değil annesinin babasının biriciği olduğu için ölmeyi hak etmedi. O mu istedi beni yüz üstü bırakıp gitmek ailesini perişan etmek onun suçumuydu hayır o en saf en temiz en benim olan kızdı hayatımda. Ben kimseyi onu sevdiğim kadar temiz sevemedim bana bıraktığı olan tek hatıra şu an yüzümden süzülmekte olan göz yaşlarım ve siyah göz altlarım. bıraktığın hatıraya o kadar sahip çıkıyorum ki Batan Güneşim geceleri o hatıranı gözümden ekgib etmiyorum ki sabahlarıda siyah göz altlarım senin hatıran olarak yaşıyor bende biliyorum cennettesin ama ben araftayım be Güneşim hangi farklı ten tenime dokunsa ben sen sanıp ona sarılıyorum ama sen olmadığını anlayınca tiksniyorum herkese yapmacık davranıyorum hani muhabbet ediyoruzla seninle bazen etrafımdakiler onlara söylediğimi sanıp mutlu oluyorlar benim kendileriyle konuştuğumu sanıyorlar ama benim baktığım her yüzdetattığım her şeyde sen varsın sen bende hep farklısın kalbim hep seni yazıyor seni çok seviyorum Batan Güneşim beni deli gibi göstersende beni ne kadar yalnız bıraksanda.

Buda beni küçücük yaşımda koca bir adam yapan hikayemdir. Hikayeyi yazarken gözaşlarını bile tutamıyor insan. Bambaşka anılarımı sizlere yazmaya devam edeceğim. Hepinize mutlu günler.

Başın sağolsın be panpa. Okurken ben çöktüm, seni tahmin edemiyorum.
Bilirim o yaşlardaki o saf aşkı, sevgiyi. Allah sabır versin.

devam et

işte tamda böyle düşünürken playlist'mde çalan şarkıyı dinlemeye başladım hiç bir zaman bu şarkıyı bu kadar anlayarak ve dikkatli dinlememiştim. Gerçektende herşeyi tek bir cümleyle açıklıyordu bu şarkı yeni bir sayfa. Daha önce de açmıştım kendime binlerce kez söz vererek açtığım ve sonradan o sayfaya kendimin değil başkasının yazdığını görüp yıttığım buruşturup attığım sayfalar şimdi düşünüyorumda ne çok sayfa atmışım öyle yırtıp buruşturup...

Hayat mı ? Hani şu bize her gün onlarca hayal kurdurup sonra hepsini bir anda yıktırıp bizim yıkımımızı izleyen değişik şey o herhalde en azından bende ki tanımı böyle. Küçücük kalplerimizi umutlarla doldurduk her gün içine yeni bir umut koyduk ne mi olduk koskocaman insanlar kalbi atan ama yüzü hayattan yediği kazıkların nefretiyle asılmış çizilmiş az biraz tecrübelenmiş ama hayatın ona bir ışık yakmasını bekleyen aciz , sefil ve bir okadar da yüzsüz insanlar...