Sonra sınıf arkadaşlarım gelmeye başladı sınıfa onların arasında iremde girdi sınıfa zil çaldı ders başladı ben bütün gün iremi gözlerimin himayesi altına alıp onu izledim çok tatlıydı ya. Gün nasıl geçti bilmiyorum en son çıkış zili çaldı ama gün boyunca o konuşmadan sonra tek kelime dahi etmemiştik birbirimize karşı ben sınıftan çıkıyorum, tam arkamdan çok tatlı bir ses bana: Hurafeci bekler misin biraz dedi. Güneşimin sesiydi döndüm arkamı cool bir şekilde tamam rahatım tabii o kadar sevgimi kusmuşum üzerine bir beklenti içerisindeyim herkes çıktıktan sonra ben ireme bakıyorum o bana ben ona o bana baya uzun uzun bakıştık ama hep gözlerini kaçırdı ben oldum olası çok dikkatli ve sabit bakarım zaten ireminde gözlerini benden kaçırması doğal tabii baktım sadece bakışıyoruz ne diyecektin bekliyorum dedim hurafeci dedi efendim dedim ' Ya bende seni seviyorum galiba bilmiyorum.' dedi ve benden kaçarcasına hızlı bir şekilde sınıftan çıkıp gitti ben ise arkasından bakakaldım.

Devam isteyenler rez alsın. Ufak bir işim çıktı. ilgiye göre gelince yazmaya devam ederim

rizörv

vay amk bi an kendimi görür gibi oldum yaz panpa bırakma burda

geldim beyler bir kaç birşey atıştırıp başlayacağım kaldığım yerden

Çok mutluydum bende seni seviyorum demişti ama kalemim o cümlenin sonunda ki bilmiyorumu da almayı ihmal etmemişti biraz kırgındı galiba kalemim çünkü deli gibi yazması gerekirken donakalmıştı ben ise şaşkın kendime geldikten sonra aldım çantamı sırtıma ve evimin yolunu tuttum aklıma gelen ilk soru başkasını mı seviyor yoksa oldu ama sonradan kendinle bir muhakeme yapıp onun çok saf çok temiz olduğunu düşündüm ve bu beni rahatsız eden saçma gibi görünen nedenden kurtulmuş oldum ama hala kalemim o bilmiyorum da kalmıştı. Ertesi gün okulda birbirimize karşı bir mahcubiyet havası içerisine girdik birbirimize kaçamak bakışlar atıyoruz ama yanyana gelmeye korkar gibiyiz öğle arası ben fırsatını bulup yaklaştım Güneşimin yanına 'Nasılsın?' Dedim 'iyiyim hurafeci sen nasılsın?' dedi bende iyi olduğumu söyledim yanımda olmasına rağmen onu özlüyordum sanki ona dokunmam gerektiğini benim olan birsey bir oyuncak gibi sahiplenmem gerektiğini düşünüyordum ama sonra kendime kızıyordum onu bir oyuncakla bir tutmaya çalışan aptal beynime sitem ediyordum kantine gidelim mi diye sordum olur dedi gittik oturduk ikimiz ne içmek istersin dedim istemiyorum hiçbirşey sadece oturmak için geldik dedi onaylarcasına kafamı salladım konuşmaya başladık dün gece nasıldın neler yaptın tarzı konu konu açıyor ama benim konuşmam gereken tek bir konu var konuyu oraya çekmeye çalışıyorum.

yaz yhaz

En sonunda içimi yiyip bitiren soruyu soracak bir boşluk yakaladım ve direk ' irem sevgilim misin ?' diye yapıştırdım soruyu... Kısık sesiyle hurafeci sussana ya biri duyacak dedi ve hafif gülümsedi bana bir süre baktı ve evet sevgilinim dedi ama gözlerindeki nemlilik gözümden kaçmamıştı mutlukuktandır dedim bende çok mutluydum zaten ilk aşkım böylelikle tescillenmiş oldu 1 yıldır sevgilim deme özlemiyle yaşadığım kız artık sevgilinin demişti nasıl mutluyum siz düşünün artık. Okula artık irem için geliyorum onunla olmak için mutlu olmak için sevmek için sevilmek için sevgilim diyebilmek için gülümsemek için gülümsetmek için... Çok mutlu bir ilişki yaşıyorduk ne ben onu nede o beni bir kerecik olsun incitmemiştik. Her gün ona seni çok seviyorum sözünü hediye ederdim oda beni onaylarcasına kafasını sallayıp bende seni deyip beni dünyanın o an için en mutlu insanı ederdi fakat bir sorun vardı bana her bende seni seviyorum derken gözünde oluşan o acı o nemlilik her geçen gün gitgide büyüyordu hafta sonları biryerlerde buluşurduk rabia diye sınıf arkadaşımız vardı iremin çok yakın arkadaşı bizi hafta sonları yalnız bırakmazdı sağolsun sağolsun diyorum iğnelemek için değil zaten benim ireme karşı hissettiklerim o kadar saf ve temiz ki onunla ilgili tek hayalim elini tutup sarılmak...

Seni bekliyoz panpa

Günlerimiz çok mutlu bir şekilde geçsede benim aklımda kalan tek şey bana beni sevdiğini söylerken ki o acı çekişi... 7. sınıf bitti yaz tatiline girdik ve ilk haftası buluşucaz iremimle ben ona küçük bir hediye almıştım bir kolye yaprak şeklinde bir kolyeydi buluştuk ilk aşkımla ilk göz ağrımla ilk sevgilimle ilk sevgimle yani Güneşimle ... Sarıldık hoşgeldin dedim hoşbulduk dedi biraz muhabbet ettik bir huzursuzluk vardı ortada ben ise tedirgindim mutlu değildi Güneşim bir garipti... Daha yarım saat bile olmamıştıki bana hurafeci benim gitmem gerekiyor dedi sesi o kadar cılız o kadar titrek o kadar kötüydü ki anlayamadım başta 'Ne? dedim gitmeliyim dedi ona aldığım kolyemi cebimden çıkardım ve sevgilime uzattım bu ne dedi hediyen dedim aldı o minik ellerine açtı kutusunu kolyeyi görünce o kadar mutlu olmuştu ki belkide hayatının son mutluluğu oydu Güneşimin .

Gözyaşlarım şimdi daha sıcak ve suratımda iz bırakarak akıyor hıçkırmamak için kendimi zor tutuyorum çünkü ben hayatın soytarısı olmadım her zaman bana gülmesine benimle eğlenmesine izin vermeyecek kadar güçlü durdum kulaklarımda ki basınç ve burnumdaki salya sümük yazmanı engellemeye çalışsada ben devam ediyorum... Kolye Güneşimi o kadar mutlu etmişti ki aldı onu göğsüne bastırdı gözleri ilk defa bu kadar gülüyordu çok mutluydu çooook... Bana ilk ve son öpücüğünü verecek kadar... Yanağıma o narin dudaklarıyla öyle bir öpücük kondurdu ki hayatımda hissettiğim en güzel temastı bana bir süre sarılı kaldı bende o esnada kolarımla onu sardım güvende hissedip beni hiç bırakıp gitmesin diye onun mutluluğuyla mest olurken bir anda irkildi beni bıraktı bende onu bırakmak zorunda kaldım hayatımda gördüğüm en korkunç çaresiz soluk bakışlarıyla bana baktı ve gitmeliyim deyip uzaklaştı... Ben ise ardından öylece çaresiz şaşkın korkulu bir şekilde bakakaldım.

Yaz tatili ilerliyordu ve ben tatil boyunca Güneşimi bir kez görmüştüm ona bir türlü ulaşamıyordum rabiayı görüyordum sokakta bazen ona soruyordum onunda benden kaçarcasına bir hali vardı zaten her defasında bilmiyorum deyip geçiştiriyordu beni güneşimi bir defa görsem gidip sorucam ne oldu diye tamam ayrıldıysak ayrılalım dicem ama son kez bir kere şu sorumun cevabını bulayım başkada hiçbirsey istemicem diyorum ama maalesef aradan 1 ay geçmesine rağmen onu 1 kez bile görememiştim evlerinede gidemiyorum tırsıyorum korkuyorum ama tek bir cevap arıyorum nereye gitmen gerekiyordu güneşim nereye ? Beni bu kirli pis dünyanın kucağında bir başıma bırakıp nereyee haa ? iyice ümidini kaybetmistim artık ulaşamıyordum bir türlü nerde kimin yanında nasıl iyi mi ne yapıyor soruları içimi kemirsede ben ondan bi haber yaşamaya alışmaya çalşıyordum ta ki o babamın eve geldiği gün onun nerden geldiğini merak ana kadar... Bir gün geç saatte yattım Güneşimle buluşmayalı 1 ay 5 gün olmuş özlemiyle yanıp tutuşurken nerdesin be sevgilim diye soruyorum pencereden yıldızlara ve uyuyakalıyorum kapkaranlık bir rüya gördüm sadece karanlıkta dolaşıyordum tek başıma ıssız bir yerde... Ve uyandım yatağımdan kalktım saate baktım öğlen 3 olmuş kahvaltı yapmak için mutfağa gittim içeride annem yemek hazırlıyor tam o sırada kapı çaldı gittim kapıyı açtım babamın üzerinde takım elbisesi vardı özel bir yere gittiği anlaşılıyordu .

gerçektende çok özel bir yere gitmişti Güneşimin yanına... Baba ne bu şıklık nerden geliyorsun dedim bana baktı hani senin sınıf arkadaşın vardıya dedi Ahmetin kızı irem o uzun süredir hastanedeymiş bu gün vefat etmiş onu toprağa verdik bende oradan geliyorum dedi... Kulaklarıma inanamadım nutkum tutultu boğazım düğümlendi hıçkırmaya başladım konuşamadım bir şey diyemedim koşarak gittim odama kilitledim kapıyı yemin ediyorum hayvaan gibi ağladım köpekler gibi uludum kendimi yerden yere vurdum delirdim kendimi tokatlamaya başladım kaybettim kendimi artık çocuksun lan daha dıbınakoyim nasıl bir trajedi nasıl bir tramvadır düşünebiliyor musun düşünemezsin ben bile hatırlamıyorum ki zaten. Güneşim batmış apaydınlık dünyam kararmış canından can gitmiş hislerin duyguların yok olmuş yok işte yok anlıyormusun, tabiki anlamıyorsun yok işte artık bi kere yüzünü göremiceksin bi kere daha seni seviyorum diyemiceksin elinden kayıp usulca gitmiş ben napayım ne içeyim ne yiyeyim öleyim mi onun yanına mı gideyim yoksa kadere inat onu benimle yaşatıp öcünü mü alayım ?*

en. mantıklısı bu onun yerinede yaşamak ... O minicik kız o narin o çok güzel dünyalar tatlısı bitanem benim sevgilim olduğu için değil annesinin babasının biriciği olduğu için ölmeyi hak etmedi. O mu istedi beni yüz üstü bırakıp gitmek ailesini perişan etmek onun suçumuydu hayır o en saf en temiz en benim olan kızdı hayatımda. Ben kimseyi onu sevdiğim kadar temiz sevemedim bana bıraktığı olan tek hatıra şu an yüzümden süzülmekte olan göz yaşlarım ve siyah göz altlarım. bıraktığın hatıraya o kadar sahip çıkıyorum ki Batan Güneşim geceleri o hatıranı gözümden ekgib etmiyorum ki sabahlarıda siyah göz altlarım senin hatıran olarak yaşıyor bende biliyorum cennettesin ama ben araftayım be Güneşim hangi farklı ten tenime dokunsa ben sen sanıp ona sarılıyorum ama sen olmadığını anlayınca tiksniyorum herkese yapmacık davranıyorum hani muhabbet ediyoruzla seninle bazen etrafımdakiler onlara söylediğimi sanıp mutlu oluyorlar benim kendileriyle konuştuğumu sanıyorlar ama benim baktığım her yüzdetattığım her şeyde sen varsın sen bende hep farklısın kalbim hep seni yazıyor seni çok seviyorum Batan Güneşim beni deli gibi göstersende beni ne kadar yalnız bıraksanda.

Buda beni küçücük yaşımda koca bir adam yapan hikayemdir. Hikayeyi yazarken gözaşlarını bile tutamıyor insan. Bambaşka anılarımı sizlere yazmaya devam edeceğim. Hepinize mutlu günler.

Başın sağolsın be panpa. Okurken ben çöktüm, seni tahmin edemiyorum.
Bilirim o yaşlardaki o saf aşkı, sevgiyi. Allah sabır versin.