sizin hiç çocuğunuz öldü mü lan

işte beklenen gün gelmişti. bugün söyleyecektim ona, hoşlandığımı, ilgilendiğimi. sabah erken saatlerde kalkıp güzelce -şu anda bir çoğu dökük olan- saçlarımı yaptım. en güzel takım elbisem ile (esasen okulda standart ceket pantolon vardı ama, müzik grubumuz olduğundan müdür avcumuzun içindeydi) en sevdiğim kravatımı taktım. okula yürüyordum her sabah. yaklaşık 15 dakika. gencim tabii o zaman koymuyor yol yürümek. hele ki ayrı bir heyecan var o gün. okul kapısından içeriye girdim. en erken ben giderdim okula, herkesten önce. o gelen sıcacık poğaçalardan ilk ben yerdim, kantinci murat abinin yanında. sonra bir çay alıp, okul sınırlarının arkasındaki siteye gidip sigara içerdim. orta sonda başlamıştım sigaraya. bana bu denli zarar vereceğini söylediklerinde, zamanı gelince bırakacağım zaten diye karşılık verirdim. şimdi düşünüyorum da, zamanı nasıl kestirecektim ta o yaşta ?

velhasıl kelam, ben yine her sabahki gibi en erken giden öğrenciydim okula. aldım poğaçamı ve çayımı, murat abinin her sabahki pimpirik dolu kantininin içinde bir güzel mideye indirdim. sonra bir çay daha alıp, sigara içmeye gittim. ders saatine yakın döndüm, müdür yine bir şeyler anlatıyordu. herkes ip gibi duruyordu bahçede. arka taraftan dolanıp, sınıfımın sırasına girdim. ama gözlerim sürekli onu arıyor diğer sıralarda. yanımdakiler naber nasılsın muhabbeti içinde, ben ise onu göremeyecek olmanın korkusunu ta zütümde hissediyorum. çünkü bugün onun için hazırlanmıştım. konuşacaktım. derse girildi.

sınıfı bir alt katta bizim sınıfımızın bulunduğu hizadaydı. çişim geldiğinde 13-14 saniye içinde ulaşabileceğim bir lavabo varken, ben yaklaşık olarak 1 dakikamı harcar, onların sınıfının ordaki lavaboya giderdim. giderken de tersten giderdim ki, göreceksem uzun uzun göreyim. beni fark etsin, sırf onu görmek için ordan gittiğim anlaşılmasın diye.

ders arasında yine aynı yoldan lavaboya gittim. kapının önünde gördüm onu. en yakın arkadaşı hatice ile muhabbet ediyordu. koridorun başından itibaren gözlerimi alamadım. sonra benim geldiğim yöne bakmak için kafasını çevirdiği anda, gözlerimi çektim üzerinden. ağırdan satıyoruz ya kendimizi. tam yanlarına yaklaşınca tekrar bakıştık, gülümsedik birbirimize. o esnada hatice döndü bana doğru..

b: ben
h: hatice
o: o

h: aa naber?
b: iyilik ya sizden naber?
h ve o(aynı anda): iyiyiz bizde
b: oo harika görünüyorsunuz zaten (yavşakça da bir sırıtış. zannediyoruz ki çok tatlı oluyoruz öyle sırıtınca.)
o: yaa çok teşekkür ederiz. (asla unutmayacağım ve 8 yıl boyunca hiç değişmeyen o gülümsemesi ile birlikte.)
b: ben gerçekleri söylüyorum. çıkışta planınız var mı birlikte?
h: yoo bir planımız yok.
b: o zaman haticeciğim, ben *** 'ı yanından kaçırabilir miyim bugünlük? (ehehe diye gerizekalı bir gülüş)
o: aa niyeki, haticesiz mi olacak illâki?
b: evet, hatice'yi ayrıca kaçıracağım. (ne diyorum lan ben, hatice ile ne konuşacam ak?)
o: o zaman tamam, çıkışta servislerin orada buluşalım.
b: tamam, hadi iyi dersler. (zütüm yerin 150 metre yukarısında)

evet. konuşma isteğimi kabûl etmişti. eğer konuşma isteğimi kabûl ettiyse, ne söyleyeceğimi de tahmin etmiştir. hepimiz böyle düşünmez miydik???