sizin hiç babanız öldü mü benim öldü

bir konuda takılırsınız.

birinden bi fikir almanız gerekiyordur, o an işte aklınıza babanız gelir. birden boğazınız düğümlenir, gözleriniz dolar. onu ne kadar özlediğinizi fark edersiniz. babanızı en son gördüğünüzden ne kadar zaman geçerse geçsin bu özlem dinmez. hep onun evinde sizi beklediğini hayal edersiniz. ama bu düşünce işte ona sormak istediğiniz bir şey olduğunda yerini acı gerçeğe bırakır. o gitmiştir. ne kadar bundan kaçmak isteniz de , onu hep orada evde hayal ettiğiniz için eve gitmek istemeseniz de bu gerçek yüzünüze tokat gibi çarpar. kızgın değilsinizdir, pişman da değil. sanılanın aksine ona söylemek isteyip de söyleyemediğim o kadar çok şey vardı triplerine girmezsiniz. çünkü siz söyleyememiş olsanız bile onun bunu bildiğini bilirsiniz. hissettiğiniz yokluktur. bir boşluk duygusu her yerinizi kaplar ve sizi hissizleştirir. yavaş yavaş yeniden onun sizi evde beklediği düşüncesine sarılarak hayatınıza devam edersiniz. bu olay döngüsü artık hayatınızın sonuna kadar bazen belki günde 5 defa başınıza gelecek şekilde sürekli olarak devam edeceğini bilerek yaşarsınız.

baba'nın ölmesi böyledir. ruhunuzdaki boşluktur. izi vardır ama o kadar.

bu yüzdendir ki babamla küstüm konuşmuyorum diyen kişileri meşe odunu ile hep dövesim gelir

sizin hiç babanız öldü mü? benim öldü :(

sağolun panpalar

@10 müfettiş gadget