Öğlen güneşinin insanları kavurduğu vakitlerde bile karanlık hissedersiniz. Önünüzü görmek imkansız, tutunacak herhangi bir nesne ararsınız. Ne zaman elinizi uzatsanız boşluğu hissedersiniz iliklerinize kadar.

Normalleştirmek korkutucu gelir. Bazen iyi birini fark edersiniz. Belki yanına gidip konuşmak gelir içinizden. Sonra biraz düşünürsünüz. Konuştuğunuz insanlardan kaçı yanınızda ki? Onu da kaybetmek gelir aklınıza. Tanışmak bile artık zevk vermez.

Garip bir duygudur. Ne zaman geleceği belli olmuyor. Geldiğinde ise gitmesi uzun sürüyor. Bazılarınızda ise gitmiyor.

Bazenleri o kadar standart yaşadığınızı hissedersiniz ki, etrafınıza bakıp "Acaba ben neyi yanlış yapıyorum? dersiniz.

Gülen insanları kıskanırsınız mesela?

Sonra da çekip gitmek istersiniz bilinmeyene.

Cok guzel betimlemissin anlatmissin helal knk ve yasamadim sadece herkesin samimiyetsiz oldugunu siradan ve yapmacik oldugu hepsinden uzaklasip yalniz kalmak istedigim oldu

Duygularımı bastırmaya eğittim kendimi duygular insanı köreltir daima mantığınla hareket etmeli insan