Rezerved

Rezervasyon 30

Ulan insan okuyunca bi kötü oluyo be

Rezerve

Rez bin okuyorum

Uyuma ulan

Rez

Okuyoruz panpa yarın devam

beyler affınıza sıgınıp yatıyorum. 4 saat sonra uyanıp işe gidecegim, Allah izin verirse işten dondugumde devam edecegim

lan o otobüsle izmir'e girdim ya, oyle bi mutluluk yok anasını satayım. harbiden özgürlük ve ait oldugun yerde bulunmak en büyük mutlulukmus.
neyse annemler gordu beni agladılar sevindiler felan yattım uyudum o gun.
sabah oldu kalktım gittim yengemlere. o da gelecekti.
geldi bu, sarıldım ettim.
konustuk biraz, eskiyi açmadım bilerek daha cok tartısacagız diye. unutamıyordum, cok fazla seviyordum onu. tekrar onsuz kalmayı goze alamazdım.
tekrar sevgili olduk.
o 10+2 izin 1 gün gibi geldi sanki, hemen bitti.
geldim tekrar birligime. ama benden mutlusu yok. 1 yıl degil 10 yıl yapsam askerligi koymaz artık. cünkü artık her sabah onun mesajıyla uyanıp, her gece onun mesajıyla uyuyacagım. askerde bundan daha büyük nimet, bundan daha büyük mutluluk olamazdı.

Rez aga

Devam pnp

neyse zaman ilerliyor, arada bi konusuyoruz ediyoruz. ama sevgili gibi degil, arkadas gibi.
ama her gecen gun de bu bana daha cok yaklasiyor yine.
hatta bi ara bana sey demisti, bu hayatta beni güldüren bi sensin, bi de ablamin bebegi.
6 aylik askerim artik, daha dağıtım iznine dahi gitmemişim, bütün izin günlerim duruyor. 4 defa tatbikata gittim, kıbrıs, tekirdağ, edirne, kırklareli. dağda, çadırda, çamur da geçti orda günlerim. bakmayın size böyle tatbikat dediğime, savaşa gönderseler şükredersiniz. tatbikat o kadar pislik bişey. çok fazla yıprandım, çok fazla.
izin kullanmak istiyordum fakat onu gorursem daha kotu olabilecegimi dusundugum için gitmiyordum.
neyse bir gün geldi çattı, 14 şubat oldu.
"özledim seni" diye mesaj attı.
askerde geçirdiğim en mutlu gün o gün oldu.
ben de özledim diye yürüdüm işte.
6 aydır yorgunluktan bitap düşüpte izin kullanmayan ben, o mesajı gördükten sonra 10+2 izin kullandım.
gittim izmir'e.

Şunuda atayım dinlersiniz https://www.youtube.com/watch?v=0p6IVTkogwo

lan olum ne sövüyonuz, anca hatırlamaya calısıyorum zaten onumde kitap yok ki hepsini birden size yazayım

Rez aldım

koğuşta yattığım ilk günü hatırlıyorum. gece saat 12 felan, herkes yatmış yorgunluktan, beni uyku tutmuyor.
o an gözlerimin doldugunu hatırlıyorum. onsuz 365 gün, bu stres altında nasıl geçecek lan? diye.
herneyse günler geçiyor, ne mesaj var ne birşey. arayıp sormuyor.
aradan 3-4 ay geçiyor. tabi ben bu arada 6-7 kilo veriyorum, yıpranıyorum. hiç bi günüm iyi geçmiyor, inancım olmasa intihar etmenin eşiğindeyim.
ben dayanamayıp buna nasılsın diye mesaj atıyorum. bu da normal bi sekilde iyiyim sen nasılsın diyor.
neyse hiçbişey olmamış gibi konusuyoruz ilk basta, sonra neden? diye soruyorum
bişey diyemiyor.
o kadar söz verdik birbirimize, nasıl terk edip gidiyosun? hiç vicdanın sızlamıyor mu senin?
bunun üzerine üste çıkıp, peki sen neden 3-4 aydır bana mesaj atmadın diye sordu.
bu sefer atışmaya başladık bunla, tartıştık ettik. normal arkadaş gibi konuşmaya başladık bu sefer

Ayrac25

hadi dıbına koyayım ya zütüm dondu balkonda dıbını yolunu gibeyim. senin yakacağın sigarayı da şuurunuda gibeyim 4. dalımı içiyorum hadi