Beni gördü...

2 yıl önce yine bi ramazan ayıydı. Gündüz çok susamış, iftarda ve sonrasında midemin sınırlarını zorlayarak içmiştim ne bulduysam. Yediğim her lokmanın ardından bi bardak su içmiştim nerdeyse. Adeta yürüyen damacanaya dönmüştüm.

Akşamında okeye gitmiştik arkadaşlarla. Çekişmeli oyun izin vermemişti tuvalete gitmeme. Çay üstüne çay içmiş, ani bi harekette olduğum yere işeyecek duruma gelmiştim.

Okey bitti herkes dağıldı. Eve doğru koşarken farkettim anahtarımı yanıma almadığımı. Kapıyı tekmeliyordum açan yoktu. Hemen dışarı çıktım. Bulduğum ilk duvar dibine işemeye başladım.

Böyle bi rahatlama yok beyler. Anlatamam. Derken sesler gelmeye başladı. Giderek yakınlaşıyordu sesler. Bense ortalara gelmiş, dönülmez noktadaydım artık. Birkaç saniye sonra arkamı döndüğümde sevdiceğimle göz göze gelmiştik. Onun elinde çekirdek, benim elimdeyse...

Yapamadım beyler. Duramadım. Sağanak etkisi vardı resmen önümde. Kahkahalar ve çığlıklar eşlik ediyordu artık yağmurumun sesine. Benim kızın ismi de Yağmur'du. Bu durumdu belki de bu rezilliği anlamlı ve unutulmaz kılan...