Daga tasa anlatiyom sanki bi bakin

hepinizin cok sevdigi weya cok guvendigi bir arkadasi vardir elbet.
onunla herseyinizi paylasacak ona karsi cok samimi olacak dereceye gelmissinizdir..
artik birbirinizden kopmuyorsunuzdur. Zaman gelip gecer o kendinizden cok guvendiginiz arkadasla artik fazla samimiyetlikten dolayi küslük icin bahane ararsiniz..

Ufak birseyi buyutup onu cok fazla samimiyetliginizden dolayi beyin hucreleriniz o arkadasinizi artik disari atmak ister . onunla ugrasmamanizi ister. bu eylem beyninize hos gelir cunku amaciniz hep birseyler yasamak yasatmaktir.

Cok fazla samimi oldgunuz kisiyle ufak bi küslugunuz aniden buyuk bir ayriliga doner.. sen inat edersin o inat eder sizi beyniniz engeller. cnku o sahsi kisiyi zaten beyin kendine kazimistir..

Bu dusmanligin besledigi bir tohumcuk degil, dostuna fazlasiyle verdigin degeri getirdigi olumsuzluklardir..

sizinde boyle cok fazla samimi oldugu dostuyla küsupte barisamadiginiz anilariniz var midir ? yoksa ben tek miyim bu fani dunyada bu kaderi yasayan ??