hepinizin cok sevdigi weya cok guvendigi bir arkadasi vardir elbet.
onunla herseyinizi paylasacak ona karsi cok samimi olacak dereceye gelmissinizdir..
artik birbirinizden kopmuyorsunuzdur. Zaman gelip gecer o kendinizden cok guvendiginiz arkadasla artik fazla samimiyetlikten dolayi küslük icin bahane ararsiniz..

Ufak birseyi buyutup onu cok fazla samimiyetliginizden dolayi beyin hucreleriniz o arkadasinizi artik disari atmak ister . onunla ugrasmamanizi ister. bu eylem beyninize hos gelir cunku amaciniz hep birseyler yasamak yasatmaktir.

Cok fazla samimi oldgunuz kisiyle ufak bi küslugunuz aniden buyuk bir ayriliga doner.. sen inat edersin o inat eder sizi beyniniz engeller. cnku o sahsi kisiyi zaten beyin kendine kazimistir..

Bu dusmanligin besledigi bir tohumcuk degil, dostuna fazlasiyle verdigin degeri getirdigi olumsuzluklardir..

sizinde boyle cok fazla samimi oldugu dostuyla küsupte barisamadiginiz anilariniz var midir ? yoksa ben tek miyim bu fani dunyada bu kaderi yasayan ??

Daga tasa anlatiyom sanki bi bakin