size ölümü anlatıyorum

bu benim öldüğüm günün hikayesi. babam insan nasıl doğarsa öyle ölür derdi hep. galiba ne demek şimdi anlıyorum. bu sözleri çocukluğunu birlikte geçirdiği ibrahim amcanın arkasından söylemişti. ibrahim amca tellaklık yaparak hayatını sürdürmüştü. 2 çocuğu vardı ikisinide bir şekilde okutmuştu. emekli olduğunda artık rahat edeceğini tahmin ediyordu ama çok geçmeden ölmüştü. hayalini kuruduğunu hayatı tam yaşacağı zaman. babam onun öldüğü gün sabaha kadar içmişti. bizlerle hiç konuşmamıştı. kederinden sanmıştım. belkide öyledir ama sıranın kendisine geldiğini anlamıştı galiba. yıllarca işçi olarak çalıştığı o fabrikanın ardından ibrahim amcanın arkasından o da gidecekti.

rezerced geç oldu yarın okuyacağım

bir gün bahçede oturuyoruz esra diye bir kız geldi arkadaşıyla yanıma. bir şey konuşabilir miyiz dedi. tabi dedim gittim yanlarına. seni seviyorum dedi. ne yapacağımı bilemedim o an. bende senden hoşlanıyorum dedim. esradan binlerce kez özür diliyorum. esranın babası köyde toprak sahbiydi babası aracıyla hergün getirr zütürrdü onu. esrayla bir süre takıldı. bir gün esra bugün babam geç gelecek dedi. o günde şansa bizim ev boştu. birileri öldü onun cenazesine gitmişlerdi sorsanız kim öldü hatırlamam. apartmandan kimseye dek gelemyelim diye dua ede ede çıktım. kimse görmemişti şanslıydım. o gün esrayı orada gibtim direnmemişti. onu gibtikten sonra ondan sıkılmıştım. bir şekilde kurtulmanın yolunu arıyordum. kurtuldumda şimdi köpekler gibi pişmanım. esra iyi kızdı sırf bu yüzden kendimi öldürsem yeridir ama bu en küçükleri.

reserved

lisede okuluma çok iyi bir puanla girmiştim. sosyal bilimler istiyordum peder göndermedi. o zaman sadece istanbulda vardı. fen liseleri için o kadar idealim yoktu. gibindirik bir anadolu lisesine gittim. ortaokulda o taşşak mevzuları lisede dahada artmıştı. fakirdik olm biz benim gibi bir çocuk daha vardı. aynı sınıftaydık. babalarımız aynı fabrikada çalışırdı. ingilizcemiz kötüydü ikimizinde. ingilizce hocamız ikimizide tahta çıkarmaya kalktı bir gün. tam tahtaya çıkıyordum bi baktım çocuğun ayağında aynı ayakkabılar. pedere fabrikadan vermişlerdi. o çocukta aynısını giyiordu. kahverengi sivri burunlu bir iskarpin dedim aha şimdi sıçtık. hocam ben çıkmıyorum dedim tahtaya. ilk defa o gün bir şeye itiraz etmiştim. hoca niye çıkmıyorsun dedmişti ama söyliyemezdim. keyfim ayğaına yattım. bu benim ilk serseliğimdi.

evden erken çıkardım onu dershane yolunda yakalayım sabahın köründe kimse görmeden rahat konuşalım diye. neden benden hoşlandığını hala bilmiyorum ama o da beni sevmişti. gerçi artık nefret ediyor. dediğim gibi silik bir tiptim. öyle güzel bir kızla çıkınca insanlar dalga geçiyorlardı. galiba kıskanıyorlardı. ama sevmiştim. uzun süre katlandım bu duruma. özge hep merak ederdi beni. yanlış hatırlamıyorsam sony ericson t230 diye bir cep telefonum vardı. yeni çıkmıştı peder almıştı nasıl kıydı o kadar paraya merak ettim şimdi. arardı beni bulamayınca evi arardı. ben utanırdım. o da utangaç bir tipti ama dayanamaz arardı. sonra aramayı bıraktı. bıkmış mıydı bilmiyorum ama sıkışmış olma ihtimali yüksekti. diğerlerinin dalga geçmesinden bıkmış olabilir. o aramalar kesildiğinde anladım iş bitmişti. ayrılmak için cesaretim yoktu. yüzüne söylyiemezdim. telefondan ayrılalım dedim. hiç bir zaman açıklayamadım durumu. hala içimde uktedir. bu yazıları okursa ondan çok özür diliyorum. ama cesareitim yoktu.

görkemden sonra ali can ve canberk diye iki çocuk vardı. ailelerin durumu iyiydi. sadece ikisi takılırlardı. onlarla bir kavga esnasında tanışmıştık. orta okul bitene kadar onlarla takılmıştım. onların yanında çok ezildiğim olmuştu. ama diğer çocuklarla kolay kolay irtibat kuramıyordum. şimdi hatırladım sedef diye bir kız vardı ilkoulda onu sevmiştim. yüz vermemişti bana, ona sevdiğimi söylediğim zaman benden kaçmıştı. aynı ortamda duramıyorduk. sebebini hala bilmem. sonra orta okulda özge vardı çok güzel kızdı. başka okuldaydı. dershanede aynı sınıftaydık. dershnelere burslu gittim hep. orta 1 den başlayarak. peder gibse göndermezdi. orta 3 te gider yeter diyordu. beleş olunca ses çıkarmadı. neyse özge benden hoşlanmıştı. arkadaşları geldi. aranızı yapayım mı diye. yapın dedim. ilk sevgilim oydu.

ilkokulda edindiğim ilk arkadaşımı hatırlıyorum adı görkemdi. kendisi spastik engelliydi. bunu sonradan anladım. fakat okula ilk başladığım zamanlar çocuklar ne benimle ne de onunla konuşuyorlardı. görkem fazla konuşamazdı kekelerdi. ama anlaşıyorduk. çocuk olmama rağmen onun bu durmunu kusur olarak görmemiştim hiç. diğer çocuklar gibi topun peşinde koşmuyor okul bahçesinde turlamıyorduk. iyi anlaşıyorduk. dışlamışlardı diğer çocuklar bizi. sonrasında görkem okuma yazmayı öğrenemediği için özel bir sınıfa gönderildi. tek başıma mal gibi kalmıştım. bir süre böyle devam etmişti.

cennet ? cehennem ?

olur anlat

burada bir cinayetin itirafı yapılacak. 4 kişiydik o gün. burada itiraf edip gidecem. bir daha burada olamayacam. kalan 3 kişi cezalarını bu yazıların sonunda çekecekler. ama ben kendi cezamı kendim verecem. alkolun etkisi geçiyor, yarın devam ederim.