size bizim ilkokuldaki mal arkadaşı anlatayım

sonra meğerse bizim apartmanda oturuyormuş.

dairesini buldum, kapısını açık bırakmış. usulca içeri sokuldum.

içeri girdiğimde memelerini sıvazlıyordu.

babam o zamanlar çok sinirliydi ben anlam veremez işle alakalı olduğunu düşünürdüm. bundan iki yıl önce babamın aslında başka bir

kadını sevdiğini ama onunla nişanlandıktan sonra ayrıldığını annemle de yaşı ilerlediği için biraz da ailesinin baskısıyla evlenmek

zorunda kaldığını öğrendiğimde taşlar yerine oturmuştu. çok sabırsızdı mesela bana bir görev verirdi biraz uzadı mı ‘yapamadın mı

tamam bırak ben hallederim.’ diye kızardı. yani bir insan oğluna veya eşine sudan sebeplerden kızar mı? evet bizim evde en ufak bir

meseleden tartışma çıkabilirdi. sonrasında da hiç bağırış çağırış olmuyormuş gibi rutine devam edilirdi.

dersler sıkılaştı ilk sınavlar yaklaşıyor. ben tabi hem önümüzdeki sene lgs için hem de karnede 5' lere devam için başladım çalışmaya.

bu dayak olayı okulun dışında olduğu için kimsenin dikkatini çekmemişti sadece cansu sınıftaki kız arkadaşlarına anlatmıştı. bizim

kivi suratlıyla görüşmemeye dikkat ediyordum. O da iyice içine kapanmıştı zaten konuşmayı da beceremezdi dağ kaçkını. tek başına

koskoca bir dönemi geçirecekti. yanına kimse oturmuyordu bu zavallının. buna içimden üzülüyordum ama bir yandan da başıma yeni belalar

açma korkusuyla ses etmiyordum. sadece bana soru sorup duruyordu derslerle ilgili onları cevaplıyordum.

sadece ev okul arasında mekik dokuyarak geçen bu köhne zamanlarda tek eğlencem bilgisayar ve televizyondu. televizyonda hemen hemen

tüm dizileri seyrederdim. O zamanlar hayat bilgisi, gülbeyaz, ekmek teknesi ne varsa izleyip kendimi o dizilerin bir karakteri olarak

görürdüm. çünkü gerçek hayatım o kadar taktandı ki kendimi hayallerimde rahatlatmaya çalışıyordum. ders çıkışı beraber takılan

arkadaşlara özenip duruyordum. serviste de kimse bizim sınıftan değildi yeni arkadaşlıklar kurma özürlüsü bir insan olduğum için tek

başıma kös kös gidip geliyordum.

selin beni tanırdı. özellikle ben yalçınla okuldan sonra daha fazla takıldıkça onu da sık sık görüyor onunla da kaynaşmaya

çalışıyordum. gittim sınıfına kapının önüne çağırdım onu.

L: selin, abinin bir problemi var ama söylemiyor. sen ne olduğunu biliyor musun?

S: dersleriyle ilgili herhalde, geçen gün bana deneme sınavından düşük puan aldığını söylediğinde mutsuzdu.(bu ihtimal olamazdı.)

L: peki ailenizde herhangi bir problem var mı?

S: yok hatta annem babam bu sene sınavı var diye abime her zamankinden daha fazla destek veriyorlar.

L: tamam selin.

selinin de haberi yoktu. onu az çok tanımıştım. bu kadar rahat yalan söyleyemezdi. bu işin altından kötü kokular geliyordu sonraları

çıkacaktı karamanın koyunu.

Zaman: iki gün önce (10 haziran 2014)

L: alo nezih nasılsın?

N: iyiyim dostum. sana bir şey soracağım. incisözlük diye bir site var ya.

L: evet. (anlamış anlattığımı.)

N: ya orada sen bizim anılarımızı mı paylaşıyorsun?

L: ...

N: ulan hırbo! niye beni yerden yere vuruyorsun? insan biraz daha yumuşatarak anlatır. Hem ne öyle lakap takmalar falan!

L: ...

N: alo alo! Suratıma kapattı hergele!

part 7 nin sonu

--- son ---

birinci dönemin ikinci sınavları geride kalmıştı. yalçın eski neşeli haline dönmüş nezih kendini bizim grupta gösterebilmişti. ayrıca

grubumuza mesut adında yeni bir çocuk katılmıştı. mesut nezihle aynı apartmanda kalıyordu ve zeyneple aynı sınıftaydı. bizim sınıfa

gelerek muhabbetlerimize katılıyordu. çok matrak, cin fikirli ve deli dolu bir çocuktu. grubumuzun sınıftaki saygınlığı günbegün

artıyordu.

sonra anlatmaya başladı işte bu malföy hamuru istanbul bahçelievler’de başka bir okuldayken olaya karışmış orada bunun belalıları

çıkışta bizim salağı çok pis dövmüşler. bu da yanına aynı cüsselere sahip 3 abisi ve tek kardeşini alarak intikam almış. tabi okul

bahçesinde herkesin gözü önünde okuldan atılma pahasına. ‘zaten o okula kanım ısınmamıştı’ diyerek sırıtmıştı bir de gevrek gevrek

beyinsiz mafyöz. ben tabi olayın gideceği yeri az çok kestirip nezih dedim elimi omzuna attım safi ıslanmış. ‘ben hayatımda bir kere

bile kavga etmedim o yüzden’ der demez bu ‘senin kibarlığından tahmin etmiştim böyle bir şey söyleyeceğini.’ dedi. çıkarım da yapıyor

3 nöronlu. ‘senin görevin kızı ayartmak olacak.’

bizim test manyağı derslere vermişti kendini. ne zaman boşluk olsa açıyordu güvender kitaplarını test çözüyordu. bu azimle gerçekten

iyi bir liseyi kazanması işten bile değildi. ben de çokça yardım ediyordum, dershane olmayan iki gün soluğu bizim evde alıyorduk annem

işten gelene kadar ölümüne çalışıyorduk. bir ara bu hızla ders çalışması hemen bıkmasına sebep olur mu diye düşünmedim değil. çünkü

hakikaten ilk bir buçuk ay sadece ders vardı hayatında. geçen sene cansuya bakarken yakalayıp dururdum bu hüzünlü ayıyı ama bu sene

neredeyse hiç bakmıyordu. seviniyordum onun adına.

sabahtan okula gidiyor haftada 3 gün öğleden sonra dershaneye gidiyordum. hafta sonu neredeyse tüm gün dershanedeydim. bu sene belli

ki dinlenme diye bir şey olmayacaktı. ama okulda hocaların pek kasmaması bize test çözme zamanı vermesi sevindiriciydi. yine de benim

başımı kaşıyacak vaktim yoktu. ben de bula bula bu seneyi bulmuştum bir kızdan hoşlanmak için. ders çalışırken onunla aynı liseyi

kazanma hayali beni motive ediyordu artık. eskiden de inektim ama bu ailemin zorlamasıyla oluşmuştu. şimdi ise her şey çok farklıydı.

çalışmamın bir sebebi vardı artık.

bi iki kişi gelsin anlatacağım

çabucak lokantanın arka tarafındaki bölüme gittim orada üstümdekileri çıkardım ve bana verilen garson kıyafetlerini giydim. papyonumu

da taktım ve şef garsonun karşısına dikildim. benle beraber 6 garson vardı çoğu da gençti. hepimize uzun bir nutuk attı. özellikle

müşteriye güler yüz ve tabak çanağı dikkatli taşıma konusunda çok hassas olduğunu vurguladı. tembihlerin ardından hepimize üçer masayı

verdi ve onların her şeyiyle ilgilenmemizi emretti. bana da 12 13 ve 14 nolu masalar düşmüştü. (dün gibi hatırlıyorum numaraları.)

anlat panpa

önlerden reserve

edit. bu arada biraz boşluk bırak lan

göze hitap etsin böyle kalabalık duruyo yazıların

benim gibi bırak boşlukları daha rahat okunur merak etme

aylar sonra gelen edit:vay be efsane olmuş
ikinci kez okuyorum şu an

biraz hızlanayım. ders çıkışları çoğu zaman zeyneple beraber eve gidiyorduk ama ders çalışmayı hiç teklif edememiştim. ileriye

zütüremiyordum ilişkimi. ilk zamanlardaki tutukluğu üzerimden bir nebze atmıştım ama kendimi ortaya koyamıyordum. onun da pek arkadaşı

yoktu ama anlatacağı çok şey vardı belliydi bu.(sezgilerim kuvvetlidir çoğu zaman.) ailesiyle ilgili konuları pek açmadığına da dikkat

etmiştim. üzerine gitsem ters tepki görme korkusu yaşıyordum. ama kesinlikle ileride bana anlatacaktı dert yanacaktı belki kollarımda

ağlayacaktı hissediyordum.

bir hikayede flash forward yapmanın mutluluğuyla okuduğunuz için teşekkürlerimi sunuyorum. gece saat tam 3 te hikayeye devam edeceğim. yorumlarınızı bekliyorum.

o günü çok iyi hatırlıyorum. okulun 2. haftası çarşamba ve güneşli bir eylül öğlesiydi. ders bitti ben bizim mala ders çalışma

durumunu sordum,

L: yarın dershanem yok beraber bizim evde ders çalışabiliriz.

N: tabii olur sana birşey soracağım lars.

L: sor.

N: bana geçen seneki olaylardan dolayı kızgın değilsin değil mi?

L: hayır tabii ki yani insan hata yapar ama görüyorum ki sen bu sene epey akıllandın kendini derslere verdin. zaten bu yüzden de sana

yardım etmek istiyorum.

N: sağol kardeşim sen çok iyi bir insansın yarın beraber gideriz evine.

L: tamam.

çıktım okuldan ve bizim evin yolunu tuttum. evle okul yolunun yarısına gelmemişken arkamdan biri bana sesleniyor, ‘bakar mısın?’

döndüm arkamı onu gördüm kalp atışım hızlandı.

ben tabi yine şoklardayım ‘oğlum o işler öyle olmaz hem benim şimdiye kadar hiç kız arkadaşım olmadı bi kız nasıl tavlanır alakam bile

yok sana nasıl ayartacağım.’ diye sordum. ‘senin ağzın iyi laf yapıyor ona güveniyorum hem ayartırsan sana da onun arkadaşlarından

birini buluruz.’ diyor cahil cesaretli embesil. ‘neyse siz şu kızın bıçkın sevgilisini ve şürekasını halledin de ben de uğraşırım.’

deyip aradan sıyrıldım çünkü bu gerzo ısrar edip durdu. tuvalette bağıra bağıra konuşup beni yankı manyağı yapmıştı. derste bir yandan

düşünüyordum ’ulan değişik ve belalı bir çocuk ama benim ot gibi olan hayatımı değiştirebilir belki.’ diye. nasıl durumlara düşeceğimi

bilseydim o zamanlar, bunun atıldığı okula yazılırdım.

Bu sefer arabada soğuk rüzgarlar esiyordu. Babam arabayı sürüyordu. Annem onun yanına ben de arkasına oturmuştuk. Gözlerimi gecenin

karanlığına dikmiştim. Bu gece tartışma çıkmaması için neler vermezdim! Ama ben annemi ve babamı tanıyorsam gün bitmeden alevli bir

nutuk çekeceklerdi bana. Keşke Zeynep yanımda olsaydı. O beni hiç suçlamazdı o bana ahkam kesmezdi. Günün yorgunluğunu üzerimden almak

için ne gerekiyorsa yapardı. Ama ailem böyle yaklaşmıyordu bana. Suçum olmadan azarlanmak kaderimdi sanki. Allahım neden böyleydi? Dua

etsem işe yarar mıydı acaba?

buradayım

bu olaylar çarşamba günü yaşanmıştı yanlış hatırlamıyorsam sömestrdan sonraki 3. Hafta. ertesi gün geldi birden yanıma oturdu bi

baktım elinde kağıt kalem ‘lars tüm gece düşündüm ve bir saldırı planı düzenledim.’ dedi kağıdı bana göstererek. böyle görevimiz

tehlike tadında b planlı bir taktik düşünüyorsunuz değil mi? ne gezer bu samanbeyinde o kafa? dikdörtgen okul ve çevresine bahçe

çizmiş çıkışa kapı demiş bana gösteriyor ‘işte bahçe kapısından sonra abilerimle takip edip okula uzak ıssız bir yerde kıstırıp tehdit

edeceğiz kızdan ayrılsın diye.’ artık bu okuldan atılmaması gerekiyormuş hazretlerin yoksa kızı göremezmiş yakınlaşamazmış . ben de

içimden geçiriyorum ‘ulan kız yakınındayken senden fersah fersah uzaklaştı bu hala mesafe derdinde.’ tam bir davarinho.