size bizim ilkokuldaki mal arkadaşı anlatayım

bir hikayede flash forward yapmanın mutluluğuyla okuduğunuz için teşekkürlerimi sunuyorum. gece saat tam 3 te hikayeye devam edeceğim. yorumlarınızı bekliyorum.

olayları çok seyrek anlatıyorsun panpa çok hızlı gelişiyor

ayrıca diyalogları daha düzgün bir şekilde yaz

seri part attıgın için tebrik ediyorum

(bkz: inci sözlükte yazılmış efsane hikayeler)

et 124 bilerek diyalog yazmıyordum ama bundan sonraki bölümlerde diyalog yazmam gereken bölümler olacak zaten olaylar bundan sonra karışacak. okuduğun için teşekkürler.

şimdi hepsni okudum hikayn güzelmiş yalnız o çocuk ne yaptı da sana bütün lakapları dizmişsin ahaha

Reserved panpa geç farkettim başlığı ondan şimdi yazabildim

burda bi efsane başlık varmış la yeni gördüm, rezerve

Devam panpa takıpteyız

gececi tayfaya selam okumalara devam. okuyan panpalar ses etsin şizofrenik hissediyorum sonra. seri partlar geliyor.

zaman: orta 3’ ün sömestr tatilinin ortaları

mekan: bizim semtin polis karakolu

sorgu işlemleri tamamlanmıştı. polise ifademi ağzım kuruyarak terler içinde vermiştim. odadan giren benle çıkan ben kesinlikle aynı

kişiler değildi. ‘kaderimde karakollara düşmek de varmış’ diye düşünüyordum. bir yandan da titriyordum ve kendime hakim olamıyordum.

beni buralara düşüren o dağ kaçkınını da sorguya çekmişlerdir herhalde derken aklıma birden babam geldi.

babam biraz sonra -belki annemle beraber- karakola gelecek ve herkesin içinde bana bağıracak çağıracak beni dövmeye kalkışacak. bundan

emindim çünkü ben, evde herhangi bir suç işlemediğim halde bazen azar üstüne azar yiyen ben, buraya düşmüşken niye dayak yemeyeyim?

gözümün önüne ‘ah nerede’ filminde babasından dayak yiyen gencin sahnesi geliyordu. izlerken komikti ama şimdi ben orada başroldüm. o

anda yer yarılsaydı gerçekten gözümü kırpmadan atlardım içine.

çevreme bakınırken bizim balta suratın odaların birinden çıkarken fark ettim. o da çok terlemişti ve suratı pişmiş kelleye dönmüştü.

yanıma geldi,

L: lars N: nezih alp

N: vallahi haberim yoktu kardeşim seni ararken, yemin ediyorum haberim yoktu.

L: oğlum sen nasıl bir gerizekalısın! neden habersiz gittin neden evi kontrol etmeden beni çağırdın. hayatımda ilk kez karakola

düştüm. babam ağzıma sıçacak ağzıma.

N: ben de ilk defa düşüyorum hem ben böyle olsun istemedim.

tam ona küfretmeye başlayacaktım ki babamın kapıdan sinirli bir suratla geldiğini gördüm. gözlerim kararmaya başlamıştı. mideme yumruk

yemiş gibi hissediyordum. dengemi kaybeder gibi oldum bizim direkten bozma tutmaya çalışıyordu beni en son. bayılmışım.

ortaokul 3’ün başına geri dönelim. din kültürü hocamız sınıfa girdi yeni sınıf hocamız olduğunu belirtti sene boyunca sorunumuz olursa

yanına gelmemizi vurguladı. sonra çoğu öğrencinin yerini değiştirdi. beni de bu geniş zütün yanına oturttu. sıralar iki kişilikti ama

bana 0.70 lik yer kalmıştı. ders boyunca arada gerinirken salgıladığı o saçma kokuya maruz kaldım. işin kötüsü buna alışmak zorunda

olmamdı. aklıma ansızın bizim çapraz sınıfımızda şu anda ders gören meleğim geldi. bundan sonra zor zamanlarımda benim dayanağım

olacaktı ve o yıl benim böyle bir desteğe çok ihtiyacım olacaktı.

yok mu yahu okuyan? hoş cuma gecesi normal sayılır.

esneme rekorumu kırarak öğleyi zor getirdim.(çünkü ilkokulda en az 7 saat uyurdum o gün 3 saatle beyin amcıklaması yaşamıştım.) son

ders zilinin çalmasıyla birlikte okuldan koşar adım çıktım ve güzeller güzelimi görebileceğim uygun bir yerde durdum. bu arada

öğlenciler ve onların velileri bahçeyi doldurmuştu. gereksiz bir gürültü hakimdi ortalığa. 5-10 dk. bekledim ama onu göremiyordum.

sınıflar sıralarını oluşturmuştu. benden önce çıkması imkansızdı peki neredeydi?

aniden okul kapısında onu gördüm ve içimdeki yaşam membaımdan taptaze suların aktığını hissettim. kendine has o çıtkırıldım ve çekinik

yürüyüşüyle beni mest ediyordu. okul bahçesinden çıktı ben de onu arada mesafe bırakarak takibe başladım. gerçekten bizim apartmanda

oturma ihtimali bile sanki havada yürüyormuşum hissini veriyordu bana. her geçen saniye bizim eve yaklaşıyorduk. sonunda bizim bahçe

kapısına geldi nazikçe üstündeki sürgüyü kaldırdı girince tekrar kapatmayı ihmal etmedi. ben hareketlerinin hepsini aklıma

nakşetmiştim adeta. apartman kapısından da içeri girince derin bir oh çektim. ancak...

ancak rüyalarımda görebileceğim bu gerçekliği birden omzuma dokunan bir boz ayı bozabilirdi. boşluğuma gelmesinden tüylerim diken

diken oldu.

N: lars, seni bir kızı takip ederken göreceğimi hiç beklemezdim.

L: ne alaka oğlum burası bizim sokak şu binada oturuyorum ben. hem insan bir ses verir ödüm koptu.

N: her neyse seni takip ettiğim iyi oldu. bizim dinci sana bahsetmiştir beni çalıştırmanla ilgili birşeyler. senin ev geniştir hem

dışarıdan güzele benziyor, beraber çalışırız değil mi?

L: evet bahsetti. çalışırız bazı ders çıkışlarında. (artık gitmesini istiyordum.)

N: tamam dostum görüşürüz kendine iyi bak.

elimi sıktı gibtir oldu gitti. arkasından bakakaldım. evimi öğrenmişti bu hoşuma gitmemişti, sevdiğimi öğrenmişti bu tam manasıyla

mide bulandırıcıydı. evin kapısından girene kadar düşüncelere daldım. içimde bir utanma duygusu vardı kıpkırmızı. çünkü küçüklüğümden

beri nedense çevremdeki insanların benimle ilgili bir şeyler öğrenmesi canımı fena halde sıkardı. buna annem babam da dahildi. halbuki

ben o zamana kadar yüz kızartıcı bir suç işlememiştim ya da benim birine kötülüğüm dokunmamıştı. neden böyleydi neden allahım?

şimdi ise yetişkin bir üniversiteli olarak düşündüğümde, o zamanlar ebeveynlerimin bana gereksiz konularda aşırı korumacı

yaklaşımları, davranışlarımı durduk yere azarlayıcı ve önemsemeyen tavırları yaptığım her davranışta bana suçluluk duygusu

kazandırmaya yetmişti. ben normaldim ama onlar beni bu suçluluk pgibolojisine ve utangaç kişilik yapısına ittiler. (bu kısmı kendim

için yazdım, okumasanız da olur.)

beyler bu gecenin son kısmını atıyorum. ulan anılarımı paylaşırken bile tekim lanetliyim herhal.

pijamalarımı giyip (o zamanlar çok düzenli ve tertipliydim.) uykuya yeni dalmıştım ki zil çalmaya başladı. önce seyyar satıcıdır veya

hırsız olabilir diye düşünüp kalkmamaya karar verdim. (annemin tembihleri etkiliydi.) üçüncü defa çalınınca kalkma gereği duydum.

ruh gibi yürüyüp kapı deliğinden baktım gözlerime inanamadım. cennet güzeli kapıda sıkılmış yüz ifadesiyle sallanarak bekliyordu.

hemen odama gittim dolabı açtım en şık kıyafetlerimden birini giydim ama pantolonu da değiştirmem gerekiyordu. temiz pantüllerimden

birini giydim kapıya doğru giderken saçımı elimle düzelttim ve kapıyı açtım. gitmişti. (hep gidiyorlar zaten, sadece kalpten

ayrılmıyorlar.)