size bir hikaye anlatacağım

merhaba @2

malesef, çok uzun uzun bir sürü travma anlatacağım.

benim bi abim bide ben varım. anam babam da sağ. babam oldum olası çok içer üstüne de alkolik olduğunu inkar eder. ha bide 3-4 sene öncesine kadar her gece 4-5 gibi karı kızın yanından gelirdi. kendimi bildiğimden beri böyle. hala da öyle. abim sırf aileden kaçabilmek için sevmediği biriyle evlenip çocuk yaptı. şu anda ayrı bir evde. bende eşşek gibi olduğum halde hala bir baltaya sap olamadım ve anamla babamla aynı evde kalmak zorundayım. 4-5 aydır harıl harıl iş arıyorum ve çalışmam gereken sektörün getirdiği yavşaklık yüzünden hala bir yere girebilmiş değilim. artık ümidi yavaş yavaş kesmeye başladım ama hala bugün bile bi kaç yere başvurdum.

özet geç bin demek istiyorum panpa

devam panpaa

sevdim bu olayı ben bu işi hayat hikayesi moduna sokacağım sanırım. parça pinçik olacak ama olsun.

takipdeyim

şimdi liseye girince tabi ki milletin bir biryle arkadaş olduğunu görünce ben de onlarla olmak istedim. o kadar kaygılı ve o yaşta paranoyak gibi bütün gün kafama dersleri taktığım halde aşırı cana yakın bir tiptim. salaklık işte. insanların üzeri tak kaplı egoları o yaşta bile o kadar şişebiliyorki inanamazsınız. milletle konuşmaya çalışıyorum millet kaçıyor. nedenmi? işte asıl dram. annem okul günleri dışarı çıkmama izin vermiyordu.

@25 ne güzel. senin adına sevindim.

liseye kadar aynı tiplerle (toplam 2 sınıf) geldim. artık liseye geldiğinde milletin ergenlik hormonu motorları yavaştan çalışmaya başladı. ben bütün orta okulu kaygıyla geçirdiğim için 5 para etmez benim gibi kaygılı başka bir gerizekalıyla arkadaş olmuştum. şimdi o gerizekalıyı hiç arayıp sormuyorum bile ne tak yediği de umurumda değil. çünkü o doğuştan gerizekalı. travmatik değil. şimdiki liselilerin -kanki- dediği eküri modeli beraber züt züte dolaşıyorduk. bide hayatımdaki ilk arkadaşım oydu.

@18 @20 benim pederde alkolik amk ama benim derslerde sıkıntım yok şükür

hazırlık bittikten sonra matematikdi fizikti bir başladı (orta okulda fizik kimya diye ayrılıyormuydu hatırlamıyorum direk fen de olabilir) pir başladı resmen. takır takır her not 05, 10, 30 falan geliyor. sınavlar gırla oluyor her sınavdan sonra bana nasıl geçtiği soruluyor. ilk başlarda bilmiyorum diyordum çünkü kelime anlamıyla ne dersi anlayabiliyordum ne de anlamak istiyordum. ve gerçekten de bilmiyordum hani. ilk gelen düşük notların uyandıracağı tepkiyi bilmeden takır takır söyleyince üzerime patlayan bağırış çağırışlar yüzünden artık notlar gizli tutulmaya başlanmıştı. sınav nasıl geçi sorusunu da en güzel "güzel geçti" diye yırtıp atabiliyordum. güzel geçene de güzel kötü geçene de güzel. millet birbiriyle kaynaşmaya başlıyor, ben dersi dinlemeye çalışıyorum ama dinleyemiyordum, aileme notumu nasıl söyleyeceğimi düşünerek dünyamı karartıyordum. e haklıydım biraz da çünkü kötü notların sonu bağırış çağırış yada bazen köpek eğitirmiş gibi fiziksel uyarıyla cevap veriliyordu amk.

anadolu lisesi ha? hah. kıçımın kenarı. gerçi yinede bu kadar sert girmemem gerekiyor. çünkü bana tek ve en büyük katkısı güzel ingilizce oldu. asosyal bir çocuk olmaya "zorlandığım" için, sürekli bir şeyler okurdum. eh ingilizce de dağarcığa girince taktan taktan türkçe kitapları okuyacağıma çok daha enterasan şeyler okuyordum. bide 56k internet le internette baya freak out oluyordum. aol falan kullanıp amerikadan milletle tanışıyordum. baya büyülü geliyordu öyle şeyler. sonra yetmedi irc falan. neyse sıkıcı şeyler bunlar travmalarla devam edeceğim.

bu arada şimdiki "calilou" çantalı veletlere **yaratılan** "safe zone playground" dedikleri mekan benim için o yarıştırıldığım komşu çocuklarının evleriydi. asıl dram'a gelirsek iki kişiydiler ve ikiside kız dı amk. 2 tane kızla yarıştırılıyordum. biri maldı biraz diğeri aşırı çakaldı. 2-3 ay önce doğmuş olmasına rağmen çok aşırı fazla "ben sizden büyüğüm diyip dururdu". gerçi diğeri mal değildi st benoit'ya mı ne girdi. (sen benua işte. daha önceden hiç yazmaya bile tenezzül etmemiştim, kesme işaretiyle ayırınca bi acayip oldu) gerçi iyi oraya da girmemişim ak. ordan çıkan kendini çok kültürlü zanneden kimlik çakışması yaşayan karaktersiz ve yarım yamalak fransızcayla hava atmanın gerizekalıca hareket olduğunu algılayamabilirdim. aman herneyse.

@19 eheheh. kesin baya imla hatası yapmışımdır ya öyle deme * hiç dikkat ederek yazmıyorum

anlat bin. benim çocukluğum böyle geçti amk. baba alkolikti ama sadece alkolikti karı kıza gitmezdi. şimdi bıraktı gene. anne sadece hoca tutup derslerim iyi olursa herşey harika olucak mantığında kafamı gibti. abla çalışkan, sürekli sen niye böyle değilsin şeklinde telkinler. evde sürekli gerginlikler. ben sürekli dışarı kaçmaya çalışırdım. kafam da çalışır amk öyle hepten boş adam değilim, ama çocukluk kelimesi kulağıma garip gelir.

özet : anlat bin ufaktan kendimi dinler gibiyim.

türkçe hocası mısın bin yazıya bak ya okuyamadım valla

aaa okuyanlar var. arkadaşlar teşekkür ederim okuduğunuz için kaptırmışım ben kendimi görmemişim sizin okuduğunuzu biraz daha hızlı yazayım o zaman. yanlız bi izninizle ben bir sigara arası vereceğim.

anadolu lisesi sınavlarının olacağı gün okunmuş şekerler hurma kalem tak püsür bir sürü yeni alınmış kırtasiye takuyla sınava girdim. sınavı nasıl yaptığımı falan hiç hatırlamıyorum. çünkü gerçekten gibimde değildi amk sınav. ben sınavdayken heralde "eve gidince test çözmeyeceğim bilgisayar falan oynarım" demişimdir. sınav sonuçları 3 ay sonra geldiğinde abim bilgisayarda heretic oynarken ben abimi izliyordum. puanıma falan bile bakmamıştım çünkü heretic daha heyecanlıydı. (GERÇEKTEN DÜZ MANTIK YA, 10 YAŞINDAYKEN KAĞIT ÜZERiNDE SAYIMI DAHA HEYECANLI GELiR YOKSA RENGARENK BiLGiSAYAR OYUNUMU?) annem yok köy hizmetleri yok kartal yok bilmemne falan bütün okullar arasında liste peşinde koşturup duruyordu. komşular falan biri sen benua biri kadıköy anadoluya girmişti. benim hiç o kurlarda iddaam bile yoktu. iyi ki de yokmuş ak. görüyoruz ne tak olduklarını. ordan mezun olanların hepsi ego problemli, kapalı komuniteyi bi tak zanneden, bipolar yalancı paçavradan başka birşey değiller. neyse. deşifre olmamak için okulu söylemeyeceğim ama yeni kurulmuş binası bile olmayan gibko bi anadolu lisesinin yedek listesinde 36cıymışım. sonra ne oldu? o okul okadar taktanmış ki bütün yedek listesi okula girmiş. asillerden kimsenin gibine olmamış. hatta yedeklerden bile girmeyen varmış eheh. liste başında bekleyen freak annem girdiğimi öğrenince hemen evi arayıp heretic oyununu izleyen beni aramış aşırı heyecanlı bir şekilde girdiğimi söylemişti. bu anı da baya iyi hatırlıyorum, benim tepkim oyuna bakarken sadece "tamam" demiştim. oyuna hipnotize olduğumdan değil. gerçekten umurumda bile değildi. şimdi bunları yazarken düşünüyorumda 10 yaşındaki bi veletin "birşeyi umursamama" sezisi nasıl olabilirki? benim bildiğim, o yaştaki bütün çocuklar hiper aktiftir. şimdi düşünüyorumda, kasti olarak yapmadığım en yerinde hareketlerden biri olmuş galiba. aferin lan ufak ben. gibinde olmayan şeyi giblermiş gibi yapmamışsın. (bu arada heretic harbiden aşırı güzel bir oyun:) )

merhaba sevgili yazarlar.

uzun uzadıya bir şeyler anlatacağım, ister okuyun ister copy/paste yapın fark etmez. sadece kendimi tatmin etmek için yazıyorum. bu söyleyeceklerimi deftere yazmanın hiç bir anlamı olmayacağından internet'te ismimi vermeden sonsuza kadar dursun işte. belki birileri bir zaman sonra okur falan. neyse. bu hikaye -ne yalan söyleyeyim- benim hikayem. insanları nasıl gördüğüm, nasıl yetiştiğim hakkında genellikle.