size bir hikaye anlatacağım ama

Küçükken ne yapsam yapayım babama yaranamazdım. Bir iş yapsam babam hep bir kusur bulurdu. Bir şey düşünsem babam saçma ve gereksiz olduğunu söylerdi. iyi ve doğru olsa dahi hep onun söylediklerini yapmamı isterdi. Daha iyi bir yol bulmama rağmen onun dediğini yapmadığım için beni aşağılar aylarca hakaret ederdi. Evet aylarca. Babam her şey insanların yüzene vurur. Ve dediği şeyi yaptığımda kötü bir sonuç oluştuğunda ise Neden bunun böyle olacağını düşünmedin ? Sen salak mısın? Aptal! Gerizekalı! Kuş beyinli... böyle lafları yüzüme yapışmış bulurdum kendimi.

hayrına rezerved

Babam her işi dört dörtlük isterdi. Kendisi dört dörtlük olmasa bile yaptığı her işi en iyi o biliyor ve yapıyor zannederdi. Ve beni dört dörtlük bir insan yapma çabası çok korkunçtu. Hayatımdan şikayet ederek bir bebek gibi ağlayabilirim burada. Ama yapmayacağım. Sizlere asıl anlatmak istediğim kısıma gelebilmek için hayatımın kısa bir özetini yazıyorum şu anda. Biliyorum her şeyi tam olarak öğrenemeyeceksiniz ancak böyle bir şeye kalkışırsam... Ömrümün sonuna doğru ancak bitirebilirim ve siz de bunları okuyamadan ölmüş olursunuz.

ilk okul dönemimde yaşadığım bir olayı daha anlatmak istiyorum. Bu beni çok etkilemiş bir olaydır ve kaybolma korkusunu böyle kazandım ben. Babamın sözde en çok pişmanlık duyduğu hatasıymış. Kendi deyimiyle tek kusuru. Tam hatırlamıyorum. Okuldan çıkmıştım. Beni arabayla babam almıştı. Neden bilmiyorum. Osmanbey'deydik. Kavga ettik arabada. Daha doğrusu o bana sövdü. Sonra bir anda dışarı atıldım arabadan. Babam da bastı gitti. Ben o caddede ağlayarak bağırarak arabanın peşinden koştum. Öyle çok korktum ki. Bir daha asla evime ulaşamayacağımı düşündüm. Dilencilerin beni kaçıracağını. Ellerimi kollarımı keseceklerini ve bir sürü kötü şey. Koşarken yere düştüm. Kalktım. Koştum. 100-150 metre ileride durdu. Arabaya yetiştim. Şok içinde arabaya bindim. Kemerimi taktım. Arabanın tutacağından tuttum ve koltuğun içine gömüldüm. içime ağlıyordum. Dışarıya bu ses mırıltı gibi çıkıyordu. Gideceğimiz yere vardığımızda hala şoktaydım. Daha sonrasını hatırlamıyorum. Bu babamın pişmanlık duyduğu tek hatasıymış. Onun için hayat güzel. Vay be. Unutmuş demek her şeyi. Tebrik ederim onu. Kesinlikle kızmıyorum unutabildiği için. Eğer unutamasaydı ve hatırlasaydı vicdan azabından ölmüş olurdu muhtemelen.

Sonra beeelki okurum reserved

Eğer bende hatırlasaydım hala bazı şeyleri çoktan akıl hastanesine yatmıştım. Belki de akıl hastahanesindeyim ve bütün bunları hayal ediyorum. Neyse önemli değil. Zaten gerçeklik dediğimiz şey sadece bir algı meselesi değil midir ? Algıladığımız şey gerçekliktir... Gerçeklik ,gerçeklik değildir bu yüzden.

Orta okul dönemim daha durgundu. Ben daha sakindim dışarıdan bakıldığında. Artık kavga etmiyordum kimseyle. En son ettiğim kavgada bir çocuğun kafasını tekmelemiştim ve hastahanelik olmuştu. Sonradan böyle bir şey yaptığım için deliler gibi pişman oldum. Bu aralar daha sakindim diğer yıllarıma göre. Futbol oynuyordum. Basket oynuyordum. Yüzüyordum. Aslında küçüklüğümden beri yüzüyor ve basket oynuyordum. Bu yıllarda bir de okuldaki futbola gitmeye karar verdim. Arkadaşlarımla eğlenmek için. Ancak bir gün antreman için annemden bir eşorfman koymasını istemiştim çantama. Benim bazı eşyalarımı almam lazımdı. Bakmadan çıktım evden. Acaba hangi eşorfmanımı koydu diye düşünmedim bile. Okula vardığımda o eşorfmanı görünce şok geçirdim. Fenerbahçe amblemi olan bir eşorfman. Galatasaray lisesinde... wow... Arkadaşlarıma durumu anlattım. Bu gün gelemeyeceğimi söyledim. Onlarda tamam dediler. Ama gelmezsen Göksel Abi seni atar dediler.

reserved

Ben korkuyordum. Ulan oraya o eşorfmanla girsem beni naparlar allah bilir. Arakadaşlarımla anlaştım. Sessiz olup hasta olduğumu söyleyecektim. Üzerime hırka saracaktım ve amblem görünmeyecekti. Planım buydu. Nereden bilebilirdim ki bütün arkadaşlarımın bana ihanet edip herkese söyleyeceğini. O gün orada herkes benim gelmemi bekliyordu. Önce üzerimdeki hırkayı çıkarmam için zorladılar. Sonra eşorfmanı görünce bu ne lan diye bana tekme tokat girdiler. Hayatım boyunca galatasaraylılardan nefret etmiştim. Arakdaşlarım hep beni bezdirmişti ve bu olay. Bu olay son oldu. Üzerimde bir rozet vardı. Çok sevdiğim bir rozet.

Fenerbahçeyle alakası olmamasına rağmen onu alıp söktüler. Tişörtüm yırtıldı. Rozeti parçaladılar. Ben o gün tuvalete girip ağladım. Daha sonra tuvaletin kapısını tekmelediler dalga geçmeye devam ettiler. Nasıl dayak yediğimi ve ağladığımı söyleyip durdular. Ben de kapıyı açtım ve ağlama nedenimin dayak yemek olmadığını bu zamana kadar daha kötü dayaklar yediğimi ve onların kız gibi vurduklarını söyledim. Ağlamamın nedeni böyle huur çocuğu arkadaşlara sahip olmak dedim. Bunu duyunca sinirleri tekrar coştu ve yine dövüldüm...

reserved

--spoiler--
reklam alınır
--spoiler--

Başta kendimi ifşa etmemek gibi bir düşüncem vardı. Ancak yazdıklarımın anlaşılması için bazı şeyleri yazmam lazımdı. Bunlar birleştikçe ben kendimi ifşa etmiş oluyorum. Sonunda bütün bu yazılardaki ayrıntıları birleştiren birisi beni bulabilir. Umurumda değil. Artık korkmuyorum hiçbir şeyden...

Lisedeyken temiz bir başlangıç yapmak istemiştim aslında. Az önce anlattığım olay liseye başlamadan önce. Biraz karışık ama boşverin. Şimdi hazırlıktayım. Temiz bir başlangıç yapmak istedim. Yeni insanlarla tanışacaktım. Yeni öğretmenler. Her şey yeni olacaktı. Ama olmadı. ilk okulda da beni rahat bırakmayan insanlar geldi sınıfıma. Onlar o kadar sorun değildi. Sınıfta bir kızdan hoşlanmıştım. Sadece hoşlanma. 2 hafta bekledim. Pek muhabbetim yoktu. Bir oryantasyon gezisi oldu( tanışma ). Orada deniz kenarına gidince söyleyecektim. Ama söyleyemedim. Sonra okula dönmek için servislere bindik. Birkaç arkadaş dediğim yaratıklar beni cesaretlendirdi ve ben serviste ona ondan hoşlandığımı söyledim. Çıkma teklifi ettim mal gibi. Konuşamadım zaten. Kız da daha çok erken seni tanımıyorum bile dedi. Ben de seni tanımak istiyorum diyecektim ama diyemedim. Diyemedim allah kahretsin. Sonra olmaz dedi. Ben de belki deneyebiliriz dedim. O da düşünmüyorum dedi. Tamam peki teşekkür ederim dedim. ve uzaklaştım oradan...

Üzüldüm yani. Kim reddedilmekten mutlu olur ki. Hayatımı bitiren hata bu oldu. Herkese yayıldı bu konu. Kız da benimle dalga geçiyordu. Yeni tanıştığım insanlar da dalga geçtiler. O eski bin arkadaşlarım hep yalanlar söyleyerek eski anılarımı anlattılar. Beni kötü ve aptal birisi olarak tanıttılar. Hayatım mahvoldu. Derste bile rahat bırakmadılar. Sınıfta kaldım.

Hayatın benim için ciddi anlamda sonlandığını düşündüm. Okuldan ayrılacaktım. Ayrılmadım.Çünkü babam istemiyordu. Beni devam ettirdi. Ben de umursamadım aslında. Bu arada anlatmayı unuttum. Hazırlığın 2. Döneminde başka bir kızı sevdiğimi sandım. Çok yanıldığımı fark ettim. Yükselme hırsıyla yanıp tutuşan birisiymiş meğer. Ama ona itiraf etmedim. Belki öğrendi bir şekilde ama bizzat benden duymadı. O yüzden ilişkimiz çok bozulmadı. Çok bahsetmek istemiyorum bu konudan. Benim için bir hayal kırıklığıydı. Tam doğum gününde bir hediye alarak itiraf edicektim ama onu bulamadım. Çıkışta sınıfına gittim bir umutla. Kapıyı açtım ve o... Başka birisiyle öpüşüyordu. Okulun en mal en gerizekalı insanlarından birisiyle. Ampul kafalı bir mal ile. Kıskanıyorum onu. Bu yüzden böyle diyorum. Ama dürüst olmak gerekirse tam bir mal. Ona aldığım kolye elimdeydi. Özür dileyip kapıyı kapattım ve ağlayarak eve gittim. O kolye hala bende durur. Ne atabildim ne de başkasına verebildim...

ikinci kez okuyorum hazırlığı. Babamın isteğiyle. Yine başarısız olacağımı düşünüyordum. Daha çok çalışacaktım ama bu sefer. Yine umursamadım aslında... istemiyordum. Kendim için de çalışmıyordum. Ama notlarım iyiydi. yetmişli notlar falan alıyordum. Bu yılın özelliği özgüvenimin geri gelmesi ve tiyatroya başlamam. Kendimi ifade edebileceğim ve eğlenebileceğim bir yer olarak görüyorum tiyatroyu şu anda... Evet hala devam ediyorum. Ama katılma amacım bir arkadaşımla eğlenmek içindi... Benim fransızcam yeterli değildi. ilk okulda hiç bir tak yapmadım. Açık net ve argo. HiÇ BiR tak! Ben hazırlıkta kaldıktan sonra akıllandım. Bir şeyler öğrenmeye hazırlıkta başladım.

dinliyorsunuz umarım?

ara ara ses verin beyler... neyse devam ediyorum.

Tiyatro bir insanın. Benim gibi bir insanın hayatını değiştirdi. Yeni bir arkadaş gurubu edindim. Ablalarla tanıştım bir tane abi vardı. Biz büyüklerimize abi ve abla olarak hitap ediyoruz... Ama gruba çok ısınamadım. Şu anda baya yakınız ama ilk senem sonuçta.. O kadar da güzel değildi. Festival zamanı geldi. Evet tiyatroda bir festival var. Fransızca dili olan okullar arasında bir fransızca tiyatro festivali... Ve izmir'de. Hayatımda ilk defa bunun sayesinde uçağa bindim.