Duvara anlatıyorum değilmi?

Köye geleli 1 hafta olmuştu ama halk bana ısınmamıştı. Okulların açılmasına az bi süre kala tek başıma okulu tamir ettim, soba aldım koydum.

Köy içinde telefon tek diş bile zor çekiyordu, sevdiklerimi özlemiştim. Bir gece fotoğraflara bakarken duygulandım ve ağlamaya başladım. Benim bulunduğum bina köyün ormana bakan tarafında idi. Birden kapım sanki polis baskını varmışçasına çalmaya başladı.

Muhtar ile görüştüm ve okulun binasını çocuklar için halk ile birlikte tamir etmemiz gerektiğini belirttim fakat halk bana şeytanmışım gibi davrandıkları için yardım etmeyeceklerini biliyordum.

Kulağımda kulaklığım, arkadan gelen bir bebeğin ağlama sesine rağmen "Neşet Ertaş - Yolcu" parçasını pür dikkat dinlemeye ve geride bıraktığım insanları düşünüyorum. Otobüs eski püskü birşey. Ara sıra dolanan muavinler küçük bardak sulardan başka birşey vermiyor. Hedef Kars'ın güzel, ermenistan sınırında az nüfuslu bir köyü.

Sınıf öğretmeni idim o sıralar, yeni öğretmen olmuştum. ilk görev yerim olacaktı..

15 saatlik bir yolculuktan sonra karsın merkezine indik. Otobüsten adamımı attığım an bir ürperti, birazda kasvetli bir ruh hali beni pençesine almıştı. Şivesi pek güzel olan bir muavin "Budur seninki" dedi ve getirdi bavulumu koydu önüme.

Çok sert bir kış yaklaşıyordu, bunun için köylü ahali sokaklarda odun kırmaya, kadınlar ise kışlık hazırlıyordu.

Köye engebeli yollardan geçe geçe, sallana sallana vardık. Köye indim, muhtarı buldum ve kalacağım yere beni yerleştirdi sağolsun.

Yavaş yavaş yürürken, işinde gücünde emeğinde insanlar yanımdan hızlıca yürüdü gitti.

O sırada bende bir dayıya nereden köye gideceğimizi sordum, dayı minibüsleri işaret ederek " En öndekine bin " dedi.
Minibüse bindim ve çantamı kucağıma aldım. Etrafa baktım ve minibüste sadece 3 yolcu vardı. Epey garibime gitti fakat kendimi " Karsın nüfusu az " diyerek telkin ettim.

Köy okulu virane ve bithaptı.

Okulun içine kafamı uzattım, sağa sola baktım. Sıralar yoktu, belliki çalınmış. Tahtaya baktım, kırık ve yerler pislik içinde. Zaten okul dediğimde kulübe..

Yabma yav

Aşşagı indim, kapıyı açtım. Simsiyah saçlı, bembeyaz giyimli bir çocuk kaçmaya başladı. Yüzünü görememiştim, küfrede küfrede odama geçerken birde fotoğrafların kül olduğunu gördüm. Yatakta hiçbirşey yoktu, fakat fotoğraflar kül olmuştu.

Ertesi gün öğle saatleri kahveye vardım. Muhtara herkesin ortasında olanları anlattım. Muhtar ermenice sandığım bir dil ile birşeyler söyledi, kahvedeki delikanlılar ters ters, ürkmüş bir vaziyette bana bakış attılar.

Kaset çalardaki "Gönül Dağı" birden takılmaya, bozulmaya başladı. Hava soğuk, ben yalnız. iyice korkmuştum, köyde tek bir ışık yanmıyor, tek bir insan dolanmıyordu.

Hadi seni bekliom

Mehmet dayı sivasta oturuyordu, ertesi gün burada olurdu. O zamana kadar bu insanların ve dayının neden bu kadar garip tepki verdiğini anlamak için köye 10 kilometre kadar uzaktaki bir kasabaya gidecektim. Köye 1 KM uzaklıktaki minibüslerin saat başı geçtiği bir yola çıktım ve minibüse bindim.

Olanları minibüs şöförüne anlatmak istediğimde aldığım tepki aynen şöyleydi;
"gibtir git arabamdan"

inip farklı bir otobüse bindim ve kasabaya vardım.

Rezervasyon

Bu gece 3'ten sonra öğrencilerim için hazırladığım sunu biterse ki biter sanırım, bu hikayeyi bitirmeyi planlıyorum. Rezervasyon alanlar okusa benim için kafidir.

Rezervatuar