sizden başka kimse kalmadı piçler

o kadar özlüyorum ki o yüzden kendim gelemedim sanırım.
ne harika ne de kötü bi çocukluk geçirdim,
ne çok fakir ne de çok zengin oldum,
ne çok başarılı ne de çok yerlerde.

ama en çok arada bi yerlerde olmaktan nefret ettim.

bi arkadaş burda bi gün şuna benzer bi hikaye yazmıştı. sakat bi dilenciye, çocuğuna bakmak için para bulamayan bi kadının eline sahte para tutuşturduktan sonra uzaktan bi köşeye çekilip izlemiş olanları..

sakat olanın ayaklanmış birden, kadın çocuğunu ortalıkta yere bırakıp koşmuş paraya.. bu da kıs kıs gülmüş.

benim de benzeri başıma geldi.
world vision adlı bi organizasyondan kimsesiz bi çocuğa, aylık harçlığımdan 30 euro kadar yatırıyordum. (patent annesi/babası olmak deniyor)
yaptığım bi kaç araştırma sonucu öğrendim ki o paraların hiç biri o çocukların eline ulaşmıyormuş, sana da çocuğun kaleminden çıkmışçasına ezik büzük yazılmış bi mektup gönderiyorlar, onları da bilgisayarlarındaki önceden hazır bulunan default çıktılarını alıp yolluyorlarmış.

@87 sana islam sufizmi ile ilgili cd'ler tavsiye ederim hafız. özellikle de mevlana ile ilgili olanlardan.

bunlar sayesinde astral seyahate falan da ilgi duyabilirsin. değişik şeyler olur.

lisede çok sevdiğim bi bin vardı, öyle böyle değil.. ilahlaştırmıştım huur çocuğunu, ölü bitiyordum o istese öss de kasardım, o nereye gitmek istese peşinden gelirdim, orda okurdum mutlaka bi yolunu bulurdum, ama teklif bile etmedi..
3 yıllık bi beraberlikten sonra lisenin sonunda ayrıldık (güya) ve o bambaşka bi kıtaya gitti üniversitede okumak için, ben de viyanaya geldim..

yine de önümüzde 5 sene var en az, uzaktan kıtalararası ilişki yürümeyeceğinden umudu kesmiştim ancak bana "nolursun sana ihtiyacım var destek ol bana konuşalım, mailleşelim o bile yeter, burada yapayalnızım" dediği için bende yelkenler suya indi..

tek umudum burda kakara kikiri yapıp biraz daha kendimi unutmak, bi ailemin üzülmeyeceğini bilsem 1 dakika daha durmazdım bu dünyada..
hadi sövün binler yine, alıştık artık.

buna rağmen hala başkalarını değiştirme çabası ve umudu..

sonra her gün kendine insanları olduğu gibi kabul edip sistemin bir parçası olduğunu kabullenmen gerektiğini hatırlatmak zorunda oluşun..

iyi bi liseden, iyi bi üniversiteden mezun olup iyi bi kültürel birikimin olmasına rağmen bunların hayatta sen gerçekten istemedikçe bi takuna yaramadığını hayal kırıklığı içersinde görmen..
hep şanslıların sevildiğini görmen,
hep sevilenlerin incindiğini,
huur çocuğu olamayacak kadar cesaretinin olmaması,
ve cesaretinin takdir edilmediği bi dünya,
ve bi türlü bu dünyada huzur bulmanın yolunu keşfedememiş olmak..

anca buraya gibimsonik şeyler yazıp az biraz gülebilmek.

sevgilim de olsun istemiyorum artık, o kadar lüksüm de yok biliyorum şu anda

ama gerçek bi dostum olabilseydi keşke, sadece merakını bastırmak için soru sormadan kalpten dinleyen
bana bir adım attığında ona on adım atabileceğim bi dostum olsa mesela, belki bi nebze daha alışırdım içinde bulunduğum duruma..

önümde şu an vereceğim son dersin notları duruyor mesela.. onu da verip ülkeme döneceğim
ama o kadar korkuyorum ki sorumluluk almaktan, yeni bi başlangıca, yeniden birilerini tanımak zorunda kalmaya..

sırf bu yüzden elim gitmiyo kitabın kapağını açmak için.

bu sözlük her ne kadar yalan başlıklarla dolu da olsa,
çok gerçek hayatlar var burda, kasıntı olmayan rezil olmaktan utanmayanlar var.

babam derdi ki hep "anını yaşamaya bak, anını yaşamasını bilen mutlu insandır"

@1 aynen amk ya

olduğun gibi kabul edilememekten korkmak..

sonuna kadar içini dökmek istediğin bi adamın her daim yanında olamayacağını bilmenin verdiği çaresizlik ve bu bencillikten kurtulamamak..

entry-nick

sisin mom bisde

burda havada tak gibi zaten

evin soytarısı