sizden başka kimse kalmadı piçler

1-2 ay her gün konuştuk, hiç yalnız bırakmadım vs. derken..
bi gün sebepsizce ortadan kayboldu, bitirmek istediğini söyleme zahmetine katlanmadan bütün izlerini yok etti..
saf saf başına bi şey geldiğini düşündüm, günlerce aradım sordum mail attım, hiç birne çıkmadı..
taa ki bi gün, aylar sonra "ne olduğu sorma lütfen, sana söyleyecek bi şeyim yok, belki zamanı geldiğinde anlatırım ama çok kötü hissediyorum kendimi, lütfen beni arama sorma artık" diyip gibtirip gitti..

o günden sonra 1,5 sene kendime gelemedim..
sonra viyana'daki arkadaşlarım beni dışarı çıkardılar, ilgilendiler saolsunlar, yavaş yavaş hayata döndüm..

oyuncu arıyorduk, internete ilan verdik, derken hiç beklemediğim kadar adam başvurdu, film akademisi mezunları, profosyonel oyuncular vs. başvurdular. bi anda proje büyümeye başladı. 20 kişi olduk ve herkes gönüllüydü.

hayatta liseden mezun olmam dışında her şeyi yarıda bırakmış olduğum için bunu sonuna kadar zütüreceğime dair söz verdim kendime.

cebimdeki son kuruşa kadar prodüksiyona harcadım parayı, mekanlar tutuldu, ışık ekipmanını kiraladım, kamera çalıştığım ajanstan ödünçtü ama yine de baya bi para gitti.. 1 hafta içinde bitmek üzere planlanmıştı her şey..

2 senedir bi taka yaramasa da pgibiyatrik ve pgibolojil tedavi görüyorum, buraya gelişimden sonra ortaya çıkan panik ataklarım vs. yüzünden..
film, okul, iş derken o kadar baskı altına soktum ki kendimi, yemek yemeyi, uyumayı, yakın arkadaşlarımı unuttum. bi anda yapayalnız kaldım.

yeni uğraşlar bul lan bin. ve karnını doyur

bi gün çekim arasında, birden bi kriz geçirdim (yapım yüzünden düşük tansiyonumda var, azıcık aç kalayım, şekerim düşsün bayılıveriyorum) çekimler duraksadı, son gün hala çekilmemiş en az 4-5 güne mal olucak sahneler vardı.

aslında ilk yarı profosyonel tecrübe, evet hiç bir şey mükemmel olamaz ilk anda, hatta hiç bi zaman kafandaki gibi mükemmel olmaz. ama en azından bu dedim, bu olsun, sevdiğim şeyi bitireyim.

bitmeyince maliyet arttı, çekilen sahneler çok güzel olmasına rağmen, tonla ekgib olduğundan (ve oyunculardan birinin yarattığı büyül stres sebebiyetiyle) senaryoyu yeniden düzenlemek üzere geri kalan çekimleri başka bi tarihe ertelemek durumunda kaldım.

eskiden çok kitap okurdum, çok yazı yazardım, o kadar hakimdim ki hem türkçeye hem almancaya.. başladım mı durmazdım.
şimdi bırak senaryo yazmayı.

bana şirketin verdiği işi bile yapamaz oldum. bilgisayarın başına geçtiğimde, nerden başlayacam korkusuyla kilitlenip saatlerce aval avak monitöre baktığım olurdu.

artık sadece ot gibi yaşıyodum. film olayını erteledim, rahat bırakın beni dedim, kendimi hazır hissettiğimde devam edicem.
evden çıkmaz oldum yine, geceleri düşüncelerimi durduramamaktan uyuyamıyordum. en sonunda ağlamaktan bitap düşüp uykuya dalıyordum.
kullandığım taktan ilaçların yan etkisinden midir ne her şeye herkese bi nefret duymaya başladım.
işsiz insan görünce içim parçalanırcasına ağlıyordum.
aç insanlara, yoksullara, kimsesizlere kalbim dayanmıyordu.

ve böyle böyle hissederken @1 oluşuma ramak kala bir gün anneme ve babama telefonla üstü kapalı bi veda edip evde bulduğum bütün ilaçları içtim.

sanırım düşüncelerimin durduğu ve huzur bulduğum tek andı o.
yarım saat geçtikten sonra babamı telefonda ilk kez ağlarken duydum, son duyduğum "kapıyı açık bırak lütfen" oldu. başım döne döne, sürüklenerek kapıya ulaşabildim ve açtım.
sonrasını hatırlamıyorum

uyandığımda 10 saat geçmiş, bi hastanedeydim, aynaya baktığımda dişlerim simsiyahtı, yanımda titreyerek bi arkadaşım bekliyodu "noldu dişlerime?" dedim

"karbon yutturdular, midenin yıkanması için geç kalınmış, ama uyandın neyse ki" dedi.
hayal meyal doktorlarla kavga ettiğimi hatırlıyorum, gitmeme izin versinler diye.
arkadaşım eşliğinde salınmamı en sonunda kabul ettiler ve çıktım hastaneden.

çok utandım, bunu bile yarıda bıraktım dedim kendi kendime.

işsiz insan görünce içim parçalanırcasına ağlıyordum.
aç insanlara, yoksullara, kimsesizlere kalbim dayanmıyordu.

seni şimdi daha bi ilgi ile okumak şart oldu

salıyomu dedim ama ne çok benzer yanlarım varmış seninle
özellikle her işi yarım bırakman

burda bi medya ajansına girdim, ilk iki ay web programlaması yaptım, sonra design departmanının şefi film üzerine olan ilgimi keşfedince, yeni bi proje çıktı ortaya..
o konuda bile hep çekingendim, herkes gibi..
kafamdaki hiç bi fikri, senaryoyu uygulamaya dökmeye cesaretim yoktu, o yola girmeye bile, kafamda hep bi annemin "aç kalırsın" lafı, başarısızlık korkusu, gelecek kaygısı, yeterki kadar orjinal olamama korkusu vs.

yine de beni destekleyen 1-2 iş arkadaşım sayesinde amatör bi şekilde senaryomu uygulamaya geçirmeye karar verdim, tabi her şey almanca, neredeyse ana dilim kadar hakim olsam da edebi yazı, roman, senaryo yazmak başka bir şey.. çok uğraştım.

okulda video & audio prodüksiyonu üzerine seçmeli dersler vardı, onlara girdim, film teorisi üzerine dersler aldı, sae denen bi enstitütde gönüllü workshoplara katıldım, bir iki kısa film denemem oldu, sonra türkiye'de yazın binbir gece dizisinin setinde staj yaptım, bi tak öğrenmedim orda açıkçası.. ama piyasa ve ilişkiler o sektörde nası dönüyo onu gördüm biraz, o açıdan iyi oldu..

2007-2008 yılları arasında babam mutsuzluğumu bi nebze farkederek bana, biriktirmiş olduğum paranın da üzerine ekleyerek çok güzel bi kamera aldı..

adam ergen beyler. (bkz: kimse beni sevmiyor)

insanlarla tanıştım, okula devam ettim, 1 sene alkol içki ne bulduysam abandım, eğlendim de aslında ama bunlar geçici şeylerdi..

3 sene geçti..

2008 yılında bu bini aradım, sadece merhaba diyip hal haıtr sormak için, başka bi niyetim vardıysa muallakyim.
ama elbet yeniden başladı, sabahlara kadar konuşmalar, telefonlar derken biz istanbul'da 3 sene sonra yeniden buluştuk biletleri alıp..

ailelerimizden herkesten habersiz, görüştük.. benimkiler ilk bi hafta istanbul'da olduğumu bile bilmiyordu..
derken 1 sene uzaktan iyi kötü idare ettik, felaket kavga ediyorduk ama..

o güne kadar biriktirdiğim ne kadar para varsa hepsini bi gün toplayıp biletimi aldım ve yanına gittim..
orda bi üniversiteye başvurdum master için.. (okulumun bitmesine az kalmıştı) adamlar şartlı kabul gibi bi şey yaptılar.
çok sevindim, artık ayrı kalmicaz en kötü 6 ay daha dedim. 1 aylık tatilimden sonra geri döndüm viyana'ya, tam gaz tam şevkle lisansı bitirmek için..

6 sene öncesine rewind: adamdan yine ses soluk kesildi, çıt yok.. yeni ayrıldım oysa ki yanından, yine hiç aramama sormama.. 2 hafta yok etti kendisini..
bi gün ulaştım sonunda kendisine, dedim "ne tak istiyosun sen? derdin ne, artık daha ne yapmalıyım senin için? insan bi merak etmez mi nasılım iyi miyim, okul ne durumda vs."
"ya x pardon, ama" dedi.. "1 ay her günümü seninle geçirdim, şimdi seni arayınca ne konuşucam, aklıma söyleyecek soracak bi şey gelmiyo, biraz da konuşmayalım ne olacak?" dedi..

yalanını gibeyim, söylediği bahaneye bak, adam gibi sıkıldım desene huurnun evladı.. kahkayı bastım sinirden.. "bu mudur son sözün?" dedim, "yani.." dedi, o zaman gözükme gözüme bi daha, yoksun artık benim için dedim ve bitti..

dipnot: kendi içinde binbir sorunları olan, hala ergen kafasında, memnuniyetsiz ve narsist bi zengin biniydi. ego mahkumu, sevilmekten haz duyan, pohpohlanmaya bayılan ancak sevmeyi bilmeyen, korkunç gelgitli pgibolojik bunalımlarda bi adamdı. bu yüzden son vedamda çok da acı çekmedim açıkçası..

2. nesilmiş rizörvd

yeri geldi diye ve hayatımın uzun bi döneminde yer edinmiş olduğu için anlattım, yoksa bu yüzden mahvolmuş değilim..

burada hayatıma devam ettim, ama uzun bi duraklama dönemine girdim, okulun bitmesine topu topu 3 ders kalmıştı, ben ama bi türlü o 3 dersi veremedim, daha doğrusu sınavlara bile girmedim, giremedim..

gurbet iyi gelmedi bana, ne kadar istanbul aşığı oldumu anladım buralarda..
yine de insanlardan korkuyordum hala da korkuyorum hangi ırk, hani dil ve hangi cins olurlarsa olsunlar..

toplumun öyle kölesi olmuşum ki bunu farketmem çok çok geç oldu.
sadece toplumun değil, aileminde..

babam mühendis, annem mimar insanlar.. annem çok dikkafalı, fikri sabit bi insandır, saçma sapan önyargıları ve değerleri vardır, bunu bana öylesine empoze etmiş ki ben farketmemişim hayatımı ona göre yönlendirdiğimi..
örneğin "matematik kafası olmayan adamdan adam olmaz, aptaldır onlar"
ya da "üniversite bitirmezsen bi hiçsin"
"hiç kimseyle iç dünyanı paylaşma, taku yersin" derdi..

babam daha ılımlıydı, ancak onunla ilişkim çok daha sonraları düzlüğe çıktı..

örneğin bilgisayar mühendisi olmak istemedim ben, sözel kısmım çok daha iyiydi, sanata, müziğe çok düşkündüm..
15 yaşımdan beri sinema eğitimi almak istiyordum
"aç kalırsın" dediler
"peki" dedim.

ve gittim mühendis oldum, bıyıklı kızlarla ve anne kazağı giyen gözlüklü çocuklarla birlikte üniversiteye başladım.