sizden başka kimse kalmadı piçler

artık sadece ot gibi yaşıyodum. film olayını erteledim, rahat bırakın beni dedim, kendimi hazır hissettiğimde devam edicem.
evden çıkmaz oldum yine, geceleri düşüncelerimi durduramamaktan uyuyamıyordum. en sonunda ağlamaktan bitap düşüp uykuya dalıyordum.
kullandığım taktan ilaçların yan etkisinden midir ne her şeye herkese bi nefret duymaya başladım.
işsiz insan görünce içim parçalanırcasına ağlıyordum.
aç insanlara, yoksullara, kimsesizlere kalbim dayanmıyordu.

ve böyle böyle hissederken @1 oluşuma ramak kala bir gün anneme ve babama telefonla üstü kapalı bi veda edip evde bulduğum bütün ilaçları içtim.

sanırım düşüncelerimin durduğu ve huzur bulduğum tek andı o.
yarım saat geçtikten sonra babamı telefonda ilk kez ağlarken duydum, son duyduğum "kapıyı açık bırak lütfen" oldu. başım döne döne, sürüklenerek kapıya ulaşabildim ve açtım.
sonrasını hatırlamıyorum

uyandığımda 10 saat geçmiş, bi hastanedeydim, aynaya baktığımda dişlerim simsiyahtı, yanımda titreyerek bi arkadaşım bekliyodu "noldu dişlerime?" dedim

"karbon yutturdular, midenin yıkanması için geç kalınmış, ama uyandın neyse ki" dedi.
hayal meyal doktorlarla kavga ettiğimi hatırlıyorum, gitmeme izin versinler diye.
arkadaşım eşliğinde salınmamı en sonunda kabul ettiler ve çıktım hastaneden.

çok utandım, bunu bile yarıda bıraktım dedim kendi kendime.

işsiz insan görünce içim parçalanırcasına ağlıyordum.
aç insanlara, yoksullara, kimsesizlere kalbim dayanmıyordu.

seni şimdi daha bi ilgi ile okumak şart oldu

salıyomu dedim ama ne çok benzer yanlarım varmış seninle
özellikle her işi yarım bırakman

devam pampie okuyoduk

bunu da yarım bırakma amk

şimdi hiç bir şey yapmıyorum. hiç bir şey.

bu taktan bataklığın içinden çıkamıyorum
en kötüsü de elle tutulur bi derdim yokken, şükretmem gerektiğini bilirken bi türlü mutlu olamayışıma üzülüyorum.
üzüldüğüme üzülürken bile tiksiniyorum kendimden.

bi şeyin iyi veya kötü sonunu getiremediğime,
amaçsızlığıma sinirleniyorum.

ha öyle dik başlı, gibtirin gidin beni anlayamazsınız siz triplerim de yok ha,
aradım gerçekten, en baştan savma, en basit gibi gözüken öğütlere de kulak verdim,
dinledim herkesi.
bütün hataları kendimde aramaya çalıştım, buldum da çok şey.

ama bi şeyden emin oldum, bu dünyada bu kadar rezil olmaktan korkup gerçek olamayan insan mevcuttken
bana doğrucu olmak haram.
iyi niyet beklemek, egolarından arınmış, benmerkezci olmayan yüreklerin peşinde koşmak haram.

mesela komiktir, bu sözlüğe sövüyoruz ediyoruz ya.
burdan çok şey çıkacağını umuyorum.
bana anan za diye entry yapıştıran adamda bile daha fazla samimiyet var inanıyorum buna.

"sana mı kaldı memleketi kurtarmak, sistemi değiştiremezsin panpa gibtir et" diyenler haklı olduğu kadar da ben olan insanlar..
kim değiştirecek peki?
kimse..
ampül kafalalılar yollarında giderken, biz de kendi yolumuzda gideceğiz.
kimsenin kafasından türbanı çıkaramadığımız gibi, kimsenin de kıçını kapatamayacağız.
"bu ülkeye eğitim şart" diyen zihniyetler ne kadar haklıysa "üniversite bitirmekle adam olunmuyor" diyen zihniyet de haklı çünkü.

ne yapacağız peki söyleyin.
sizi bilmiyorum.
1 kişi bile olsa, ben bu yola baş koyacağım. yalnız olsam da, yalnız olan bi sürü adam kadar.

mesela seneledir gardrobumu doldura tonla eski giysilerimi 3 bavula sığdırıp darülacezenin yolunu tutacağım ilk istanbula dönüşümde.
caps de vericem, sizleri de davet edicem. burdan, daha önce bu organizasyonlara el atmış herkese selam ederim. benim böyle şeylerde gözlerim yaşarıyo, sizi bilemeyeceğim.

ama bi şeyden emin oldum, bu dünyada bu kadar rezil olmaktan korkup gerçek olamayan insan mevcuttken
bana doğrucu olmak haram.
iyi niyet beklemek, egolarından arınmış, benmerkezci olmayan yüreklerin peşinde koşmak haram. ---

anlamalıydım, mükemmeliyetçi,dikensiz gülbahçesi isteyen sıfır sorun sıfır risk takıntısı olan,ya rezil olursam,ya bu beni mutlu etmez,ya istediğim bu değilse, gibi çekincelerle ne istediğini nasıl istediğini neyi istediğini kestiremeyen, hatta mutsuzluğunun tam teşhisini koyamayan bir kişilik..
yani ben... yani sen

o bazılarının sevmediği okan var ya. onu anlamaya çalışın.
anarşist, fog dı sistım diyen adam neden popüler kültüre hizmet program yapıyo o zaman muallaknin dölü" klişesine düşmeyin.
unutmayın, onun sayesinde biz sesimizi duyurduk.
bi aralar ntv'de açık oturumları vardı onun, çok mantıklı şeyler söylerdi, aslında o herkesten çok bizim gibi gençlerden umutlu.
bu yüzden atanmayan öğretmenlere, üniversite seyirci kitlesine, öğrencilere de yer veriyor programında.
dün izledim, bizimkiler öyle bi basın demeci vermişlerse biraz ayıp etmişler.

evet sözlüğün düştüğü durum başladığı güne göre farklı bi durumda, bu bi gerçek. ama burda içten bi potansiyel var, bunu yok etmeyin, başladığımız gibi, sosyal sorumluluk projelerine gönülden istiyorsanız "tek ben mi yapıcam allasen" diyip gibtir etmeyin.

önümdeki 1.5 haftalık zaman dilimi geleceğimi biçimlendirecek...
stres had safhada

am züt meme kitlesini de çok seviyorum burda.
korkmadan "gibtir lan seni mi dinleyecem" diyeni de,
gibtiri korkmadan çekebildiği için.
"ehem, çok eklektik, lümpen ve hede hödö buldum" diye tespit yaptım orgazmına muhtaç olmayan, dobra adamlar olduğunuz için.
dostoyevski okuyanını da, aşk-ı memnu izlyeneni de, sazan avı yapanlarını da..

bana "ohooo orda mı yazıosun, manyak mısın ne işin var o abazaların içinde" diyen arkadaş çevreme de ben küfürü bastım mesela.
nasıl bir süperego mahkumiyeti varsa bu zihniyette,
kendime onlardan tiksinmeyi hak görüyorum.

ama ölmek çözüm değil, kendini eve kapatıp "kimse beni anlamıyyooo uleen dıbına koiiiim herkesin" demek de..
bu kadar bencil olamazmışım maaelsef bi ana babanın tek çocuğuyken, maalesef diyorum, çünkü evlat acısı bu dünyadaki en büyük acıdır, bunu bilebilecek kadar empatim mevcut çok şükür.

benim tek hatam geçmişe saplanıp kalmam, geçmişteki yaşananlara değil, çocukken hissettiklerime..

90'ların çocukları.. ne güzeldi değil mi o günler?
bilgisayarlar evlere alınmamışken..
ya da en fazla 3.1 windows'la mayın tarlası ya da dos oyunları oynarken..
internet bu kadar dünyaya hakim değilken sokaklarda misket, top oynayan çocukları görebildiğimiz günler..
babamın bana o akülü arabayı almadığı, alırsa hayatımda bir daha asla hiç bir şeyi babamdan talep etmeyeceğimi sandığım günler..
tarkan, sezen aksu kasetleri.. heyecanla show must go on çalacak diye ford rekldıbını televizyon başında beklediğim günler.
annemin her sabah bana ilkokuldayken hazırladığı sıcak süt, ve üstünde kaymak bağladığını görür görmez öğürmeye başlamam
(sonra nesquikli ve soğuk oldu o süt *)

1997 depreminden önce yalova'da geçirdiğim çocukluğum..
her şey daha saftı, hatırlıyorsunuz di mi?
gnc trkcll, robotik msn mesajları atmadığımız gerçek konuşmaların vuku bulduğu yıllardı onlar..

o kadar özlüyorum ki o yüzden kendim gelemedim sanırım.
ne harika ne de kötü bi çocukluk geçirdim,
ne çok fakir ne de çok zengin oldum,
ne çok başarılı ne de çok yerlerde.

ama en çok arada bi yerlerde olmaktan nefret ettim.

bi arkadaş burda bi gün şuna benzer bi hikaye yazmıştı. sakat bi dilenciye, çocuğuna bakmak için para bulamayan bi kadının eline sahte para tutuşturduktan sonra uzaktan bi köşeye çekilip izlemiş olanları..

sakat olanın ayaklanmış birden, kadın çocuğunu ortalıkta yere bırakıp koşmuş paraya.. bu da kıs kıs gülmüş.

benim de benzeri başıma geldi.
world vision adlı bi organizasyondan kimsesiz bi çocuğa, aylık harçlığımdan 30 euro kadar yatırıyordum. (patent annesi/babası olmak deniyor)
yaptığım bi kaç araştırma sonucu öğrendim ki o paraların hiç biri o çocukların eline ulaşmıyormuş, sana da çocuğun kaleminden çıkmışçasına ezik büzük yazılmış bi mektup gönderiyorlar, onları da bilgisayarlarındaki önceden hazır bulunan default çıktılarını alıp yolluyorlarmış.

anlıyorum seni bin. gerçekten.

çok canım yanıyor, ama henüz hissizleşmemiş oluşuma şükrediyorum bu da bi şey.
bi şeyler yapmaya devam edeyeceğim, kimse ilgilenmese de..

ama olur da bi gün biraz güç geçerse elime, "bi tak oldu zütü kalktı" demenize aldırmadan, önceden suratıma bakmayan bütün binlere selam ederim. o zaman da ben bakmam eğer ki sırf bu güç adına, yanaşmalık eden çıkarcı adamları hissedersem.

hayatta tek değer verdiğim şey dürüstlük, bunun karşısında bana ve iyi niyeti olan herkese yapılacak her türlü saldırıda çirkinleşmekten tereddüt duymayacağım.

yanlış anlaşılmasın böyle söylememin tek sebebi, ne zamanki yükseldim o zaman etrafımda insanlar türedi, ne zaman yere düştüm, acıyan gözlerden ve bir iki formalite icabı "üzülme" diyenden fazlasını görmedim.

böyle böyle güven kaybedip vurdumduymazlaşıyoruz işte, ama çözüm değil.

ha aklıma gelmişken:
şu mal adamı çok merak ediyorum mesela, sözlüğün ilk günlerdinde "selam arkadaşlar" diye başlayan olan biten yazıları varken, şimdi "anasının amında tepindiğim su zütürmez huur çocukları" diye hitap etmesinin sebebinin şalterinin atmış olması mı, yoksa harbiden mallığının sonunda ifşa olması mıdır onu buna iten?
yeter lan2'nin sağ duyulu bi huur çocuğu olması,
patentia'nın 26-27 yaşında, bunca işi gücü varken, iyi bi avukat, kültürlü bi şahısken hangi motivasyonla burada gönüllü modluk yapıyor oluşu..
inci'nin sözlük yüzünden özel hayatını gibip atmış oluşunun ardında bu sözlüğe gerçekten beslediği saf sevginin mi sebep olması yoksa başka şeyler mi?

saçmasapan her şeyi merak ediyorum hala, bu da iyi bi şey di mi.

sevdim seni panpa çok içten anlatıyon

kısacası gerçek yüzleri görmeyi çok isterdim. belirsizlikler, bilinmeyenler çok rahatsız edici..

birazdan bu başlık sol frame'de kaybolacak, ve ben hayatıma kaldığım yerden devam edeceğim..
kimse okumasın zaten, ben olsam özet geç bin derdim, içimi dökmek istedim sadece.
yine de biraz olsun benim gibi hisseden bütün herkesle kalbim.

nolursa olsun, burası beni tebessüm ettiren tek yer.
okuyan okumayan herkese sevgiler...