beyler benim hatunla görüşemiyoruz belli bir süredir. şimdi içimden geldi bir şeyler yazdım sanki çok gerekmiş gibi. gönderim mi napim bir şey diyin.

istemiyorum.. mecburiyetleri, mesafeleri, yüzünü görmeden uyanmayı.. gülüşünü, somurtuşunu, yürüyüşünü, kızdığında yüzünde oluşan ifadeleri görmeden geçen anları.. insanların neyin var oğlum kendine gel, çok şükür her şeye sahipsin yapma böyle geçer zaman ne var bu kadar abartacak diyen tavırlarını, bir saniyelik birbirimizin gözüne bakınca bizi saracak olan duyguyu yaşayamadığımızdan, onun yerini
doldurmak için ikimizinde saatlerce telefonla konuşmalarımızı ve uğraşlarımızı ve o kadar çaba sonunda yine o rüya gibi anı hissedememiş olma çaresizliğini, günleri haftaları ayları kendimi iteleyerek, gelecek olan bir güne çıkma çabasıyla yaşamayı...

özlüyorum.. senin kokunu alıp var olan bütün kokuları unutmayı, iki yanağını ellerimin arasına alıp boncuk boncuk gözlerine bakmayı, senin varlığını hissedip hayatın bütün dikenlerinin birden yok olmasını, zamanın resmen durmasını, dışarı çıkınca eve geri dönerken heyecanlanmayı, eve gelince pencereye vurup senle uğraşmayı, film izlemeyi, senin filmi bölmeni, benim sinir olmamı, bilgisayarımı kıskanmanı, tartışmalarda zıt fikirlerimizin sonunda bile bize varmayı, huzur duygusunun tartışırken bile bitmemesini, sinirliyken bile mutlu olmayı...

Sukunu verdim bin