beyler ciddi ciddi soruyorum bunu. 20 li yaşları geride bırakıyorum yavaş yavaş. ortalama ömrü yarıladık sayılır. hala anlayamıyorum. internette ve bilimum ortamlarda kardeşimler, dostumlar, canımlar, cicimler havada uçuşuyor. nasıl yapıyorsunuz abi nasıl birileriyle hatalarına rağmen dost olabiliyorsunuz. benim günlük hayatta beşeri ilişkilerim çok iyi fakat gel gelelim iş dostluğa sizin tabirinizle kankalığa falan gelince yalpalıyorum.

birinin benim hayatıma tümüyle müdahil olmasına alışamıyorum. tanışalı taş çatlasın bir iki ay olan birinin çat kapı evime gelmesine, masamın üstünde duran romanyadan getirttiğim çikolatalarıma ve sigarama salça olmasına, kendini benimle on yıldır arkadaşmış gibi rahat hissetmesine, yalnız yaşadığım evdeki tuvaletimi benden daha sık kullanmasına, gevşek gevşek konuşmasına tahammül edemiyorum amk. kimseyle çok fazla yakınlaşmıyorum. fazla tanınmak istemiyorum. gizemli adam ayağı oynamak için falan da değil. yapamıyorum işte beyler. hayatım boyunca sadece lise döneminde üç tane çok yakın arkadaşım vardı. onları kaybettikten sonra kimseyle samimi olamadım. en son bir köpek edindim. o da bir kaç hafta bile benimle geçinemedi sahibini istedi geri verdim.

böyle yani beyler. hayatıma kız arkadaş bile almak istemiyor gibiyim. sarışın mavi gözlü uzun saçlı uzun boylu ve kaslı bir vücut sahibi olup uzun zamandır sevgilisi olmamak nedir bilir misiniz siz? artık millet gay olduğumu düşünmeye başlayacak diye korkuyorum. hatta belki de öyle düşünüyorlardır. hayatıma girmeye çalışan kızları güzel çirkin ayırt etmeden geri çeviriyorum. bunu da neden yaptığımı bilmiyorum. yılışık ilişkilerden sıkılmış olmama ve bir kaç yıl önce kadın erkek ilişkilerine doymama bağlıyorum. benden başka böyle insanlar var mı bilmiyorum. eğer olduğuna şahit olursam ruh hastası olmadığımı, insanların harbiden yavşak ve yalama olduğunu anlayıp rahatlayacağım amk.

not: okumayın yazar bu başlıkta yarak kürek dert anlatmış.

ben ciddi ciddi deliyim. akıl oyunları filmindeki john nash karakterinde kendimi görüyorum. bir sahnede hayatında ağlamak nedir bilmeyen benim bile gözlerim dolu dolu oldu. günlük yaşamımda sürekli hesaplarla uğraşıyorum. aklımdan aynı anda bir sürü şey geçiyor. bulunduğum anın 3 sene sonrasına kadar düşünüyorum. etkileşimde bulunduğum insanların çıkarlarını okuyup birden soğuyorum. şizofren olduğumu düşünmüyorum ama bir yerlerde bir sorun olduğu kesin.

belkide bundan yıllar önce içinde bulunduğum pasif agresif durum beni bu sorunlara itiyor. şuan ağlayarak bu entry i girmemin sebebi belki de bu

çocukluğumda abim yurtdışında üniversite okurker internet kafeden eve geldiğimde çoğunlukla annemle babamı kavga ederken buluyordum. en çok da babamın ayık bir şekilde söylediği laflar gücüme gidiyordu.

küçük kardeşimi ranzanın kenarına sinmiş sessiz sedasız ağlarken buluyordum.

şuan onun o anki halindeyim. içime içime ağlıyorum

babam annemi döverken çaresiz bir şekilde araya girmeye çalışıyordum. söylediği laflar hala kulağımda. şuan mutlu aile tablosu çiziyoruz ama geçmişin verdiği tahribat hala içimi acıtıyor