ben ciddi ciddi deliyim. akıl oyunları filmindeki john nash karakterinde kendimi görüyorum. bir sahnede hayatında ağlamak nedir bilmeyen benim bile gözlerim dolu dolu oldu. günlük yaşamımda sürekli hesaplarla uğraşıyorum. aklımdan aynı anda bir sürü şey geçiyor. bulunduğum anın 3 sene sonrasına kadar düşünüyorum. etkileşimde bulunduğum insanların çıkarlarını okuyup birden soğuyorum. şizofren olduğumu düşünmüyorum ama bir yerlerde bir sorun olduğu kesin.

belkide bundan yıllar önce içinde bulunduğum pasif agresif durum beni bu sorunlara itiyor. şuan ağlayarak bu entry i girmemin sebebi belki de bu

çocukluğumda abim yurtdışında üniversite okurker internet kafeden eve geldiğimde çoğunlukla annemle babamı kavga ederken buluyordum. en çok da babamın ayık bir şekilde söylediği laflar gücüme gidiyordu.

küçük kardeşimi ranzanın kenarına sinmiş sessiz sedasız ağlarken buluyordum.

şuan onun o anki halindeyim. içime içime ağlıyorum

babam annemi döverken çaresiz bir şekilde araya girmeye çalışıyordum. söylediği laflar hala kulağımda. şuan mutlu aile tablosu çiziyoruz ama geçmişin verdiği tahribat hala içimi acıtıyor

allah belamı verdi okurken yarıda kaldım özeti tamamlayın lan