siz hiç kız kardeşinizi kaybettiniz mi

2 yıl oldu. benim biricik kız kardeşimin o ışıl ışıl gözlerinin sönmesinin ikinci senesi. bana hep "benim dev" abim derdi. küçücük bi vücudu vardı. hem küçüktü hem sevimliydi. abim diye bi sarılırdı ki bana. mutluluğun resmi oydu işte benim için. çok seviyordum. ama çok. çoktan da çok. herşeyden çok. pembe tokasını çok severdi. abi taksana derdi hep. beceremeyeceğimi bildiği için yapardı bunu. sonra dalga geçip yerlere yatarak gülerdi. o kadar sevimliydi ki.

herşey okulundan evine dönerken olmuştu. kreşe gidiyordu. ben de üniversiteden dönüyordum o gün. dersim yoktu öğleden sonra. 2de çıktım. çok mutluydum. hem arkadaşlarla eğlenmiştik hem de okulun şenliklerinin olduğu dönem yaklaşıyordu. içimde ister istemez bi sevinç vardı. işte o gün eve döndüm, kapıyı açtım. ama ne yemek kokusu vardı evde, ne de annemin ve kardeşimin sesi. yoktu. ikisi de. parktalardır diye düşündüm. ama içim bi garip olmuştu.

annemi aradım. teyzem açtı telefonu. konuşamıyordu. teyze ne oldu diye bağırdım ! neden sen açtın telefonu ! annem nerde ! elif nerde ! nerdesiniz ! noluyo !
teyzem kekeleyerek konuşuyordu. murat, oğlum. elif. dedi ve o an gözlerim karardı. güneş battı. çiçekler soldu. kepenkler kapandı. ışıklar söndü.

öldü dedi teyzem. kreş otobüsüne kamyon çarpmış. ve kardeşim o sırada şöföre şöför amca diyerek beslenme çantasından çıkardığı keki uzatıyormuş.

kapıyı bile kapatmadan koşmaya başladım hastaneye doğru. ayakkabım bile yoktu ayağımda. gölgemden hızlıydım. hastane 10 dakikalık mesafedeydi. ben daha o dakika vardım hastaneye. gözlerimin dolacak vakti bile yoktu. sonra onu gördüm. sedyede, başı örtülmüş halde. ufaktı demiştim hatırlıyosanız =) çok çarşafa gerek kalmamıştı örtmek için. sedyenin bile yarısını kullanmıştı. o küçük beden. o sarı saçlı güneşim, elifim. ölmüştü ve yatıyordu.

prenses ! dedim. öptüm. ama uyanmadı prensesim.

iki yıl oldu.

söylesenize beyler, siz hiç kız kardeşinizi kaybettiniz mi?

not : paylaşmak istedim. özet yok. okumak istemeyen okumaz. ama okuyun yanımda olun ben beyler.

not2: teşekkür ederim. bugün bu desteğe gerçekten ihtiyacım vardı. hepiniz sağolun. herşeyin gırgır şamata olmadığını bilen insanlar olduğunuz biliyordum. yürekli insanlar olduğunuzu ve yanımda olacağınızı biliyordum. teşekkür ederim. herkese. tek tek.

@1 lan züt oğlanı, hadi geldin olmadık yere olmadık şeyler yazdın. kimle paylaşayım dedin, siz varsınız dedin, eyvallah. e tamam dıbına koyayım, yazdın paylaştın daha ne sağa sola bkz verip duruyorsun lan? senin samimiyetine inanmıyorum. kaç defa vazgeçtim taşak geçmekten ama, dediğim gibi, samimi değilsin. kafama göre yazar geçerim.

ben de müjgan'ı kaybettim, sayılıyor mu?

Sevgimizin bir tanesiydin Müjgan.. saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür, elleri ufacık, gözleri dört defa lacivertti..ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü.. öyle bir sevdim ki müjgan’ı, dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim, evleniriz gibi geldi bana.. evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar, fakir soframız kurulur gibi geldi.. sahil bahçesinde gazoz içerekten gizli gizli malü hülya kurardık.. sonrada çarşılara giderdik.. eşya beğenirdik elden düşme aynalı konsolumuz, topuzlu karyolamız bile olacaktı.. müjgan’ın her an her bi daim yanında olacaktım ama olmadı gitti. nereye mi ? paraya gitti abicim paraya..

nasılda sevmiştim yıllarca ben seni
her akşam bekledim yollarını
elbet bir gün biz yuva kurarız derken
duydum evlenmişsin sen zengin bir gençle
zengin olsaydım sensiz kalmazdım
her an düşünüp seni hiç ağlamazdım
param olsaydı aşkım kalırdın
seve seve yanımda benimle yaşardın

nikah resimlerimizi de çektirdik.. sonra karpuzcu raşit ağabeyinin kayınbiraderine borç ederekten nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık.ama müjgan takmadı bunu takamadı uçuverdi elimden.. meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine.. müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler, benim gibi kiralık tel duvak almaya kalkışmamışlar.. öyle sevindim ki..mesut ve bahtiyar olsun diye dualar ettim.. müjgan gibi bende birbirimize ettiğimiz sözleri ettiğimiz yeminleri unuttum. bir daha mahalleye gelmedi müjgan, gelemedi. bizim dar ve eski sokaklara otomobili sığmıyormuş dediler.. senede birkaç ay zaten avrupa'daymış dediler. zaman şifalı bir ilaçtır unutursun dediler, unuttum bende.. hiç aklıma gelmedi.. hatırlamıyorum bile müjgan’ı..hatırlamıyorum

öptüğünü düşünüyorum dudak yerine parayı
para için açar mı sevişenler arayı
madem para mühimdi al koluna parayı
çantana da koy aldığın o kocayı
zengin olsaydım sensiz kalmazdım
her an düşünüp seni hiç ağlamazdım
param olsaydı aşkım kalırdın
seve seve yanımda benimle yaşardın