Onu kaybettiğim sıralarda intihar etmeyi düşünmüş ama ebedi hayatımı berbat etmekten korktuğum için vazgeçmiştim. Yaşamak istemiyordum evet. Ölmek istiyordum. Ölmeliydim, onsuz yaşayamazdım çünkü. Çok düşündüm, ölüm kendi canıma kıyamam neticesinde gerçekleşmemeli, kendiliğinden gelmeliydi. Bunun için o kadar çok mücadele ettim ki bilemezsiniz. Hadi ya canım sen de, abartıyorsun diyeceğiniz neler neler yapmadım ama ölmedim işte hala yaşıyorum. Yeri geldikçe onları da anlatacağım.

Sık sık kaçıp geldiğim yerdeyim yine. Yine elimde olta aynı yerdeyim. Buralar insanların balık tutmak için genelde kaçtığı yerler. Çünkü otların ve kayalıkların çok yoğun olduğu yerler buralar. Balık tutmaya çok müsait değil yani. Her an oltanızın kurşununu ve kancasını kaptırabilirsiniz. Ben balık tutma peşinde olduğum için burada değilim. Ben biraz olsun huzur tutabilmek için buradayım. Oltayı suya bıraktıktan sonra öyle dakikalarca mantarın hareket etmesini beklemek başka bir şey. insanın zihnini boşaltıyor. Bazen yaşamak isteyip yaşayamadığımız şeyleri düşünüyorsunuz. Gerçeğin verdiği acılardan, hayalin verdiği iç huzura kaçıyorsunuz. Burada yeni ve çok farklı bir dünya kuruyorum kendime. Toplumun, ailemin, okulun ve öğretmenlerin üzerimde kurduğu baskıdan uzaklaşıyorum. Bazen ayakkabılarımı çıkarıp ayaklarımı suya salıyorum mesela. Suyun serinliğini yaşıyorum. Çoğu zaman mantarın hareket etmesi umrumda olmuyor. Suyun derinliklerine doğru kaybolmasını öylece seyrediyorum boş bakışlarla. Yakalanacağı varsa yakalanacaktır düşüncesiyle bekliyorum. Yakalasam da alıp eve zütürmeyeceğim ki düşüncesiyle bekliyorum. Kimi zaman yakınlarımda başka huzur avcılarının bulunduğu da oluyor. Onların uyarıları için çekiyorum oltayı. Çoğu zaman geç kaldınlarına, nadiren de maşallahlarına maruz kalıyorum. Dedim ya buralar balık tutmaya müsait yerler olmadığı için, kayaların ve otların yoğun bulunduğu yerler olduğu için kalabalık olmuyor. işte bu yüzden çoğu zaman eliniz boş dönmek zorunda kalırken zaman zaman iri balıklar çıkarıyorsunuz. Bu da maşallahları beraberinde getiriyor. Çoğu zaman olduğu gibi çok kısmetli değildim bugün. Hatta hiç kısmetli değildim. Geleli çok bir zaman geçmeden kancayı ve kurşunu kayalara sıkıştırdım. Buna rağmen boş oltayı suya bırakıp sadece mantarı seyretmekle meşguldüm. Karşıdan Doğan'ı ve yanında O'nun kardeşinin bana doğru geldiklerini görmesem burada daha saatlerce böyle bekleyecektim.

Gelen Burcu"ydu. Biraz önce gitti. Evde yalnız olduğumu biliyormuş. Nereden biliyorsun diye sormadım. Burcu benimle ilgili her şeyi biliyor. Bu beni hem rahatsız ediyor hem de benim hoşuma gidiyor. Garip bir durum biliyorum ama gerçek bu. Aynı anda birbiriyle çelişkili iki duyguyu birden yaşamak ağlarken gülmek gibi bir şey.
Burcu aslında gerçekte olmayan biri. O benim hayal dünyamda var. Onu sadece ben görebiliyorum, sesini sadece ben duyabiliyorum. Bana hayallerde yaşadığımı söyleyebilirsiniz. Etiyle kemiğiyle dipdiri görebiliyorum onu. Hayal dünyamdan nasıl oldu da çıkıp gelerek gerçek dünyama girdi hala anlayabilmiş değilim.
Aslında Burcu sesini, boyunu posunu, kaşını gözünü, yeteneklerini ve beceriksizliklerini tamamen hayal dünyamdan almış bir roman kahramanından başka biri değildi.

Sonra arabamızı alana kadar otobüste birlikte yan yana el ele yolculuk yapacak, gözlerimizi birbirimizin gözlerinden ayırmayacaktık. Uykusu geldiğinde başını omzuma yaslayacak,ben de başı öne düşmesin, sarsılıp uyanmasın diye hem başımı başına dayacak hem saçlarını öpüp kokusunu içime çekecektim. Parfüm sıkmazdı. Kendine özgü bir kokusu vardı ve hep güzel kokardı. Kokusunu o kadar özledim ki. Hele saçlarını... Ben onun saçlarını bile öpmeye kıyamazdım. Öyle bir biblo gibi karşımda dursa, öyle onu seyretsem yeterdi. Bir kez bile birlikte otobüs yolculuğu yapamadık onunla. Bir kez bile başını omzuma koyup uyutamadım onu. Bir kez bile o uyurken saçlarını öpüp kokusunu içime çekemedim. Her ne yapmayı düşündüysem onunla birlikte yapmak muradım vardı. Onunla yapmak istediğim hiçbir şeyi yapamadım. Bir tarafımın yarım kalmasının en önemli nedeni de buydu işte. O ekgibse hayatımda ne tamam olursa olsun hiçbir şeyime tamam gözüyle bakamadım ki. Bazen oturur, öylece dalıp giderim. Hatta nefes almayı bile unuttuğum olur. Derin bir iç çekişimde fark ederim bunu.
Birazdan yine kapı çalacak biliyorum. Nereden biliyorsanız derseniz onu bilmiyorum işte. Bu sefer kimin geleceğini de bilmiyorum. Belki kapıcıdır çöpleri istemeye gelecek. Yok hayır kapıcı olamaz. Unutmuşum. Kapıcı sabah geldi, aldı ve gitti çöpleri. Bugünlerde çok unutkan oldum. Belki karşı komşudur. Arada bir gelir, halimi hatırımı sorar bir kahve yaparım içeriz ve sonra gider. Belki o gelmiştir. Şimdi diyeceksiniz ki insanların kapısı sürekli çalar. Öyle değil işte. Bazen topu topu 200 metre uzaklıktaki fırına ekmek almak için gittiğimi saymazsak iki gün evden çıkmadığım olur. O iki günde kapımı bir kişinin bile çalmadğı çok olmuştur.
Ayak seslerinden anladığımı da düşünebilirsiniz. Ayak sesleri hiç ekgib olmaz ki. Hatta çoğu zaman sessizliğin zihnimde çığlık çığlığa bağırdığı zamanlarda böyle olurum.
işte tam şu anda old... Kapı çalıyor bakayım.

Burcu hiç olmadı. ilçeye hiç gelmedi. Onun ağabeyin kan verip hayatını kurtaramadım. Oysa etiyle kemiğine, mesleğine capcanlı karşımda duruyor. Bu nasıl bir çelişki. Öylesine benimsemiş ki beni, içimi okuyor. Ona söylemediğim şeyleri bile biliyor. Nasıl oluyor da henüz tamamlanmamış bir mektuptan başka hakkımda bilgi sahibi olmayan bu kız benimle ilgili her şeyi biliyor?

Rezzamkiltum priskallis 61

Uzun zamandır giremedim ama okuyorum hala öpüldün

Ben okuyorum devam et.

Trigiedim ananı giberim

okumuyorum