Ha siz bilir misiniz? Ailemi bugüne kadar ne utandıracak bişe yaptım ne sigara ne alkol ağzıma sürmedim. Yaşım geldi 23'e bugüne kadar üniveriste dahil doğru dürüst bir öğrenci olmuşumdur. Arkadşlarım düzgün normal insanlardır. Akşam 8 dedi mi evde olurdum. Ailemden sadece birşey istedim. Gece arkadşlarla dışarı çıkıp bir otelde eğlenip geleceğiz. Belki de otelde yatarız bir gece diye. Başladılar bir taraftan Onlar seni sigaraya da alkole de utandırıcıya da esrara da başlatırlar diye. yav anne diyorum ben iradeliyim zaten başlasam şimdiye kadar başlarım. Zaten arkadaşlarımın bazılarını biliyorsun öyle çocuklar değiller. Ama eski kafa oldukları belli. Ben lisedeyken annem beni x yerine geziye yollamamıştı. Kötü maddelere bulaşırım diye felan girdi çıktı. Sanki otele gidip 1 gece eğlenen herkes diğer gün bağımlı olarak oradan çöıkıyordu. Hayır kötü biri olsam en azıdan sigara içsem dediklerii bir nebze anlayacağım. Ama hiçbiri yok. Şuan çok kötü tartıştık. Annem içeride ağlıyor. Baba denen adi herf zaten anca akıl verme derdinde. Yok ne olursa arkadaş ortamından olur felan.
Babadır doğru söylüyor diyecek aranızdakilerden çoğu. Evet çoğu baba iyiyi ister fakat bu öyle değil. Eskiden işe gitmek için evden çıkmadan önce evde kavga çıkarırdı. Evde bardak çanak ne varsa kırıp sövüp sayıp giderdi. Gece işten gelince uyudupumuz oturma odasında ( soba o odada olduğu için herkes orada uyur) gelir ışığı açar bizi kaldırıp kavgasına devam ederdi.
Küçüklüğümden aklımda kalanlar ailemin(!) kavgaları, baba denen itin sövüp evi kırıp geçirmesi, o lanet adam annemi dövmek için üstüne yürürken o küçücük halimle baba lütfen yalvarırım dur diye haykırış ve ağlayışlarımdı.
Eski arkadaşlar toplanınca ara sıra konusu açılır hani ben küçükken annemler şöyle yapmış felan diye. işte ben o ortamda hep susan tipim. Hep size merakla bakıp gülümseyen tipim.
Ve o baba denen it kalkmış bana efendi ol diye ders veriyor. Beni bu itten başka sevmeyen yoktur çevremde. Ama bu ite karşı ben bir şeytanmışım. Halbukü bana nasıl bakıyorsa artık öyle görüyor.
Bu anlattıklarımın hepsini kendi hayatımda bizzat yaşadım. Eğer dinleyen kardeşim varsa devam ederim belirtmeniz yeterli yoksa...

Ha siz bilir misiniz? Ailemi bugüne kadar ne utandıracak bişe yaptım ne sigara ne alkol ağzıma sürmedim. Yaşım geldi 23'e bugüne kadar üniveriste dahil doğru dürüst bir öğrenci olmuşumdur. Arkadşlarım düzgün normal insanlardır. Akşam 8 dedi mi evde olurdum. Ailemden sadece birşey istedim. Gece arkadşlarla dışarı çıkıp bir otelde eğlenip geleceğiz. Belki de otelde yatarız bir gece diye. Başladılar bir taraftan Onlar seni sigaraya da alkole de utandırıcıya da esrara da başlatırlar diye. yav anne diyorum ben iradeliyim zaten başlasam şimdiye kadar başlarım. Zaten arkadaşlarımın bazılarını biliyorsun öyle çocuklar değiller. Ama eski kafa oldukları belli. Ben lisedeyken annem beni x yerine geziye yollamamıştı. Kötü maddelere bulaşırım diye felan girdi çıktı. Sanki otele gidip 1 gece eğlenen herkes diğer gün bağımlı olarak oradan çöıkıyordu. Hayır kötü biri olsam en azıdan sigara içsem dediklerii bir nebze anlayacağım. Ama hiçbiri yok. Şuan çok kötü tartıştık. Annem içeride ağlıyor. Baba denen adi herf zaten anca akıl verme derdinde. Yok ne olursa arkadaş ortamından olur felan.
Babadır doğru söylüyor diyecek aranızdakilerden çoğu. Evet çoğu baba iyiyi ister fakat bu öyle değil. Eskiden işe gitmek için evden çıkmadan önce evde kavga çıkarırdı. Evde bardak çanak ne varsa kırıp sövüp sayıp giderdi. Gece işten gelince uyudupumuz oturma odasında ( soba o odada olduğu için herkes orada uyur) gelir ışığı açar bizi kaldırıp kavgasına devam ederdi.
Küçüklüğümden aklımda kalanlar ailemin(!) kavgaları, baba denen itin sövüp evi kırıp geçirmesi, o lanet adam annemi dövmek için üstüne yürürken o küçücük halimle baba lütfen yalvarırım dur diye haykırış ve ağlayışlarımdı.
Eski arkadaşlar toplanınca ara sıra konusu açılır hani ben küçükken annemler şöyle yapmış felan diye. işte ben o ortamda hep susan tipim. Hep size merakla bakıp gülümseyen tipim.
Ve o baba denen it kalkmış bana efendi ol diye ders veriyor. Beni bu itten başka sevmeyen yoktur çevremde. Ama bu ite karşı ben bir şeytanmışım. Halbukü bana nasıl bakıyorsa artık öyle görüyor.
Bu anlattıklarımın hepsini kendi hayatımda bizzat yaşadım. Eğer dinleyen kardeşim varsa devam ederim belirtmeniz yeterli yoksa...

bir keresinde gene bu huur evladı işten geldi eve hiç yoktan çene çıkardı. Anneme sövüp sayıyor ama inliyor mahalle. küçüğüm tabi hiçbirşey yapamıyorum sadece yalvarıyorum. Kaldırdı sandalyyi kadıncağıza fırlattı. Annemi altına aldı tokatları hızlı hızlı vuruyor. Hemen açtım kapıyı çıktım tüm komşuların ziline bastım Yetişin babam annemi öldürüyor diye. iyi ki yapmışım. Annem kalktığında kanııyordu ağzı burnu. Şimdi ne kadr anlatsam da nalayamaz yaşamayan. o olaydan sonra ne kadar geçti bilemiyorum o küçücük beynimde ruhumda bile utangaçlık hissettim. Komşuları görünce hep boynumu eğdim. Onlar asansörle çıkarken soru sormasınlar diye koşup merdivenle çıkardım. Şimdi ise bütün o olayların kavgaların yalvarış yakarışlarımın hepsini ruhumda hissediyorum. Şuan benim bir sorunum vvar .Aniden öfkelenmek. Biri bana laf attığında bana laf sokmaya çalıştığında siz kardeşilerim gibi ayar veremiyorum. Kalp atılarım tavan yapıyor terliyorum ağzımd a tükürüklenme oluyor ve onu oracıkta öldürmeye meyilli oluyorum. Zaten 1 2laf daha atarsa dövüyorum. Dayak yediğim de oluyor. Ama önemli olan o kavgaya girmek. Eee sonuçta küçüklükten beni bana o akıl veren huur evladı bu hissi bu öfkeyi bana aşıladı. Beyler devam edemeyebilirim şuan çok kötüyüm hıçkırarak ağlıyorum. Siz rez alın yazarım bi ara.

Bu hafta içinde bir karar aldım. Madem bu kadar kötü bir aile(!) ortdıbına rağmen değerim bilinmiyor. Değer verlmese bile insan yerine konmuyorum. Artık sigraya başlayacağım. Yarından tezi yok gidip marlbora mı alıp içicem. Sonucu ne olursa olsun bunu yapacam. O oğlullarından eser kalmayacak. Zaten oğlu olarak bile görmüyorlardır heralde.
Eskiden arkadşlarıma o kadar özenirdim ki. Babaları pazar günleri ailece pikniğe zütürürdü. Çocuklar ufak şeyleri arabaya taşır anneler herşeyi hazırlardı. Sonra çocuk babasının kucağına oturur araba sürerdi. En azından o aile şefkatini bilirdi. Bizim durumumuz yerindeydi hiçbir sıkıntı yoktu o konuda. Fakat baba denilen illet arabayı yılda 10 kez bile çalıştırmazdı. Muayeneye zütürürdü cenaze olursa giderdi bi de kendi işleri olursa. Ne bizi denize pikniğe ne de bi gezmeye zütürürdü. KArdeşlerim bu diyeceğime inanyın inanmayın size kalmış hayatımda 1 kez bile ailecek avm'ye gidip en azından gezip gelmedik. çok birşey istemiyordum sadece beni öpüp oğlum çarşıya gidelim mi? pikniğe gidelim mi ? diyecek bir aile. Onlar olmasa bile en azından mutlu huzurlu bir aile istiyordum. Fakat olmadı. Hayat bize bunu sunmadı. Ne hayal ettiysem ki benim hayallerim çoğularının sıkıcı dediği hayattır o bile olmadı. Ve bundan sonra da normal bir hayatım olmayacak. Olsa bile o çocukluk anılarım hiçbir zaman olmadı OLMAYACAK...