Baş krdş başşş

Benim siyah gibim var olurmu

Acıyı kalbimin derinlerinde hissediyorum hanımefendi. Gidişiniz kör kurşun gibi delip geçti bedenimi. Yüreğimi yorgun bıraktı. Taşıyamıyorum artık. Ruhum zaten dünyaya bile ağır geliyor ve ben artık dayanamıyorum. ihanetinizi somutlaştırıp öldürmek istiyorum kendimi. Boğularak ölmek, akciğerlerim patlarken bunun sorumlusunun siz olduğunu düşünmek ve intikamla kavrulan yüreğimin onu kırbaçlayan buduygulara karşı verdiği tepkiyi terbiyelemek istiyorum. Yeter ki kendimi suçlamayayım, üzgünüm ama bu konuda bencilliğimi atamadım hanımefendi. Vicdan azabı çekmek çok kötüdür bilir misiniz? Ben, beni öldüren kişiyi çok yakından tanıdım. O bendim! elimi kolumu bağladım kendime karşı. Acıdan bağırırken boğazımı yırttım ve öldüm. Ölümümde bile soğukkanlılığınızı koruyordunuz. Orada öylece durup ölümümü seyrediyordunuz. Ölümüme şahit olan siz, beni öldüren kişiye, bana sustunuz susuyorsunuz.
Mutluluğun filizi ve sıcağı yerine karmakarışık duyguları bıraktı. Sizi akciğerlerimle sevdim. Aldığım her nefeste sizi beslediğimi düşündüm ve sizin için nefes aldım, sizin için yaşadım ben.
Ve şimdi öylece bakıyor ve gidiyorsunuz. Etrafınızda dökülen saçlarınız duygularınızı da beraberinde zütürüyor ve gülümsemiyorsunuz. Oysa gülmek sizin için yaratılmıştı. Mutluluk, sevgi… bunlar size özel kelimeler değil miydi hanımefendi? Ne ara sustunuz, ne ara edindiniz bu boş bakışları? Gözlerinizdeki umut ışığını sönmüş görüyorum. Boyun mu eğeceksiniz? Niye boş bakıyorsunuz? Ne diye gülmüyorsunuz? Gözleriniz siyah boş birer küre gibi. Hayat size bunları ne ara öğretti?
Kanser nasıl kopardı beni sizden? Uzun siyah saçlarınız nerde hanımefendi, gülüşünüz?