Medeniyet, insan olmak ile alakalıdır.
Öldürmek ise insani bir dürtü.

-Bay Nameless

• Bu satırlar ile son bulan bir günlük buldum bu akşamüstü.
kapağı siyah deriden yapılmış, yıpranmış sarı sayfaları olan, bir parça gotik ve dahi kaotik bir günlük.

• bu günlük, genç pgibiyatrist Ela Sürmene'ye ait ve 1 yıldan fazladır kendisi kayıp. günlüğü, aslına sadık kalarak aktarıyorum.

---

27 mayıs 2012.

Ben doktor Ela, bu akşam son hastamı da aldıktan sonra,
çıkmak için hazırlanıyordum ki, yardımcım bana söylemeyi unuttuğu
bir seansım olduğundan bahsetti.

sıkılgan bir şekilde karşıladım bunu. çünkü bu ülkede ruh doktoru olmak demek, kocasının kendisine neden çicek almadığını sorgulayan orta yaşlı kokoş kadınları istemsizce dinlerken, bir sonraki seansta uyuşturucu bağımlısı keş ergenlerin dertlerine ortak olmaktır.

sanki tüm bu sıradanlığa tepki olurmuşcasına odaya günün son seansı olan O adam, girdi.
ilk izlenim olarak; genç, kumral, iyi görünüşlü ve nazik bir adamdı.
üzerinde siyah bir takım elbise, gözlerinde ise anlam veremediğim bir ürperti vardı. kanım çekiliyor gibi hissetim o an.

bozuntuya veremezdim ve hasta koltuğuna buyur ettim kendisini.
hasta koltuğunun yanındaki sandalyeyi alarak masamın çaprazına çekip oturdu. ve 'teşekkür ederim' dedi ufak bir gülümseme ile.
açıkcası biraz gerilmiştim.

buyrun başlayalım, diyerek tebessüm ettim.

+isminiz nedir? yardımcım kendinizi nameless olarak kayıt ettirdiğinizi
söyledi. (buna cevap vermedi, tebessüm etti)

+peki, isminizi söylemek istemiyorsanız size nameless diye hitap edeceğim dedim. uygundur dedi ve sandalyesine daha bir yerleşti.

+neden buradasınız, yani pgibolojinizde sizi mutsuz eden şey nedir?
-sadece merak.
+nasıl yani?
-bir kaç makalenizi okudum. sosyopatlarla ilgili olan. bana beni anlatabileceğinizi düşündüm. kendimi bildiğim halde.

bu soğuk ve zarif adam karşımda bir sosyopat olduğunu öylece
söyleyiverdi. etkilenmem ise artık tedirginliğe dönmüştü.
bir bardak su içerek bozuntuya vermeden tekrar konuya döndüm.

+size hangi konuda yardımcı olmamı istiyorsunuz? dedim.
-kötü şeyler yaptım. çok kötü şeyler.
+arınmak istiyorsanız camiye, kiliseye gidin burada günah çıkarmıyoruz. dedim. (ifadesiz bir şekilde çene kemikleri birazcı sıkılaştı, buna öfkelendi, ben ise soğuk soğuk terledim. sonra gözlerime baktı ve

-Ela hanım, dünyadaki en nadide şey nedir?
+aile?
-hayır değil.
+sevgi, güç...
-hayır hiçbiri değil. dünyadaki en nadide şey 'anlaşılmaktır' çünkü
anlaşılmak karşı tarafı anlamktan fazlasıdır. inanın bana... dedi. ve devam etti cümlesine. doktor hasta gizliliğine inanarak size kendimi burada açıyorum. ben bir canavarım ötesi bir katilim.

gözlerim yuvalarından çıkar gibi oldu, kalbim hızlıca attı ve boğazım
o an bir çöl kadar kurudu. camdan yardımcıma baktım. yerinde yoktu.
bir an için kaçmayı dahi düşündüm. parmaklarım istemsizce masamda tempo tutmuş gözlerim ise buhulanmıştı. o ise sadece benim bu korkumu izledi sakince. sonra tekrar cümleye girdi.

-benden korkmanıza gerek yok, size zarar vereyeceğim.

titremem biraz geçtikten sonra toparlanarak yanıtladım.

+buradan çıktıktan sonra polise gitmemi göze alıyorsunuz yani.
-buradan çıkınca polise gitmeyeceksiniz.
+bu bir tehdit mi?
-hayır öngörü.
+neden gitmeyeceğim?
-çünkü bu odadan çıktığımızda, bana olan merakınız, toplumsal ahlak kurallarınızın önüne geçecek.

https://www.youtube.com/watch?v=zPXinFjtIyg

nameless'ın bu tavrı karşısında sakinliğimi koruyama karar verdim.
derin bir nefes vererek toparlandım ve tekrar sorularıma geçtim.

+bana kendinizden bahseder misiniz dedim.
-anlatmayı bilen hiçbir insan kendisinden bir süre zarfında bahsedemez.bu yıllar alır. siz neleri
merak ediyorsunuz?

- hobileriniz var mı?
+piyano çalmayı ve yemek yapmayı seviyorum.
- piyano demek, güzel enstrüman.
+piyano müziğin kendisidir, geri kalanlar enstrümandır.
-peki. gerçekten bir katil misiniz?
+sizce?

o an tekrar sakinliğimi kaybettim ve kalbim tekrar korkuyla doldu.
yardımcım ortalarda gözükmüyordu ve dairede tek olduğumu hissediyordum.

-neden bana geldiniz, sadece sosyopati ile yazdığım makaleler mi sebep oldu buna, bir çok
ruh doktoru var, neden buradasınız?
+beni siz davet ettiniz. bilmeden. diye cevapladı.
-seans burada bitmiştir, rica ediyorum gidin. ben bu kadarını kaldıramıyorum. (deyip ayaklandım)

pekala şeklinde yanıtladı. benim doktor kartlarımdan birini masamdan aldı ve arkasına
telefon numarasını bıraktı. geldiği büyük nezaketle teşekkür ederek çıktı.

ardından toparlanıp kendimi otoparktaki araba attım. hızla sürdüm.
biraz sakinleşince arabayı bir yere çekerek inip yağmurda yürüdüm.
kalbimin atışı hala korku doluydu. ama enteresan bir şekilde o'nu bir daha görmek istiyordum.
yağmur ve soğuk altında bir süre yürüyüp evime döndüm.

--spoiler--
yorum bırakın arkadaşlar, okuyup çıkınca başlık yukarılara çıkmıyor.
--spoiler--

salonumda vicdanı, duyguları ve empati yeteneği olmayan bir canavar vardı.
henüz ismini bile bilmediğim, kendisini nameless olarak tanıtmış bu adam
tüm zarifliği ile karşımdaydı.
yer yer gözlermiz denk geliyor, o anlarda gözümü kaçıran taraf oluyordum.

onu ben davet etmiştim.
kemikli bir yüze, kumral saçlara ve yukarı eğimli kaşlara sahipti.
takım elbisesinden, parfümüne kadar, titiz biri olduğu belliydi.

nihayet konuya girdim.

+bıraktığınız numaraya o mesajı attım çünkü dediğiniz gibi sizi merak ediyorum dedim.

ufak bir tebessümün ardından, kahvesini yudumladı ve bana kafasını hafif yana kırarak bakmaya devam etti. onun için bir kadın mıydım yoksa bir av mı? o bir canavar mı, yoksa etten kemikten biri mi?

tekrar konuyu açıp \'\'seri katilsiniz ve nasıl yakalanmadınız\'\'
\'\'en son kimi öldürdünüz\'\'
\'\'nedeni neydi\'\'

diye sorularımı sıraladım.

https://www.youtube.com/watch?v=Zl9FTlKK1e0

yanıma kadar adımladı ve soğuk elleriyle yüzümü tuttu.
sakinleş dedi.
gözlerinde taklit edilemeyecek bir şefkat vardı.
sakinleştim dakikalar sonra.

titreyen bir sesle neden yapıyorsun bunları dedim. bana dönerek o konuşmayı yaptı.

neden mi? evrendeki her şey nedensellik üzerinedir. ben insanlıktan hep nefret ettim.
pragmatist, çıkarcı ve yalancı ademoğulları, nezaketten uzak, saygısız yaşayan siz.
sanata dair hemen hiçbir şey bilmeyen, dünyaya hiçbir şey vermeden dünyanın her şeyini alan, bu ihtiyar gezegeni sömüren siz... çoğunuz için hiç umut yok.

kimsin sen diyebildim sesim titrerken.

''kimim? ben boticelli'Nin ateşsiz cehennem tablosundaki ateşim. ben mona lisa'nın belindeki el,
picasso'nun asimetrik resimlerindeki simetriyim, ben iskender'in tek dünya hayaliyim,
ben wilde'ın aforizmaları, nietzche'Nin beynini kemiren cevabım. ben insanoğlunun hakettiği şeyleri onlara verirken bunlardan haz alanım

-sen şeytansın dedim korkuyla.
+hayır... ben tanrıyım

diye cevapladı. tüm bu narsistliği hak ediyor gibiydi ama yine de sinir bozucu bir narsistlikti.

buna istinaden.sen tanrı değilsin, sadece bir yamyamsındedim.

yamyamlık, bir türün kendi türünü yemesi sonucu yapılacak bir çıkarımdır. henüz hiç insan yemedim'' dedi.

espri yaptı ama durum tespiti olması beni ürperti.
artık sadece uzaklaşmak istiyordum.

tekrar nameless'ın evine döndük.

evime girer girmez ön kapıyı ve bahçe kapısını kilitledim.
panik atağa yakın bir hissiyatla mutfağa kahve makinasının başına adımladım.
ıslak ve üşümüş vücudumda anlamlandıramadığım bir gariplik vardı.
tüm atomlarım benden çekiliyordu sanki.

sonunda elim garip bir şekilde çantama gitti ve numarasını yazıp bıraktığı kartı aldım.
saat gece 01'27'de kendime anlam veremesem de o mesajı attım.

iyi geceler, ben doktor ela, müsait olduğunuzda dönün mesajıma
mesajı yazıp telefonu bıraktığım an, telefon çaldı.
nabzımın yüksekliği alt kattan duyulabilecek şekildeydi.
telefonu bu kaotik tuh hali içinde açtım.

+mesajınızı aldım ela hanım.
-öyle mi, yalnız geç bir saat oldu. mesajla dönmenizi tercih ederim.
+kapıyı açın ela hanım.

telefon elimden düştü. panikleyerek zaten kitli olan kapımı bir daha kilitlemeye çalıştım.
20 dakika kadar aramadı ve mesaj atmadı. sanırım sakinleşmemi bekledi.
daha sonra otomatiğe basarak binaya girmesini sağladım.

adımları apartmanda yankılandıkça gerilimim artıyordu.
neden o mesajı attığımıı en ufak bir nedene dayandıramıyordum.
sonunda karşımda belirdi.

+iyi geceler ela hanım. girebilir miyim?

korkumu saklayan ama merağımı kapatamayan bir gülümsemeyle 'tabii' dedim.
sanki her şey planı dahilindeydi, sanki onun dünyasında engeller arasında yorulan
ufak deney fareleriydi insanlık. tüm o nezaketinin altında sakladığı canavar yalnızca
öfkelendiğinde dudak kenarlarından ve sıktığı çene kemiklerinden kendini belli ediyordu.
ama genel anlamda kusursuz bir duygu durum saklayıcısıydı.

salonuma geçerek oturduk. kendisine o arada kahve isteyip istemediğini sordum.
8'de 1'ü sütlü bir kahve istedi. böyle ufak detayları belli ki seviyordu.
neyse ki sonunda biraz sakinleşmiştim.

yer yer, şu an evimde sosyopat bir seri katil var deyip ürpersem de, bana zarar vermeyeceğini
bir şekilde hissettirmişti.

https://youtu.be/mmCnQDUSO4I

çok lüks o baloya gelmiştik. sanat çevresinden, elit çevreden bir çok isim vardı.
ağır bir makyaj yaptım tanınmamak için, zaten nameless'a göre kimse gazetede bir kere gördüğü kayıp bir kadın yüzünü o haldeyken tanıyamazdı. rahat olmamı söyledi.
insan pgibolojisine bir sosyopatın, bir pgibiyatr olarak benden daha hakim olması ise epey ilginçti.

ortada vals yapan çiftler, şampanyalar, martiniler, viskiler süslüyordu bu yüksek tavanlı hoş salonu.
kendisi girişte kolunu uzattı nazikçe, ben de aynı incelikle koluna girdim.

içeri adımladık. garsondan iki şampanya alıp ayakta, yüksek masaların birine kurulduk.

+buraya tam olarak neden geldik dedim.
-tanışmam gereken önemli bağlantıları olan insanlar var dedi.
+kim düzenliyor peki bu baloyu?
-annem...

çok şaşırdım. bu şaşkınlığı atlatamadan orta yaşlı bir kadın bize doğru adımladı.

'ah geldin demek oğlum. bu güzel hanfendi kim' dedi kadın.

nameless; bir misafir.
ben; memnun oldum efendim.
annesi; ben memnun oldum asıl. isminiz nedir?
ben; el... a..
nameless; ismi leyla.
annesi; memnun oldum kızım.

aklımdaki tek soru nameless'ın adını sormaktı ama saçma olacağı için soramadım.

nameless; dans eder misin benimle, ortam çok renkli?

bunu sol elini belinin arkasında tutarak, sağ elini bana doğru hafifçe uzatarak,
çok centilmence demişti. dans ettik bir süre.
göz temasından kaçınmaya çalıştım ama bazen ise uzun uzun baktım.

nameless, omzumun arkasındaki yaşlı adamı görüyor musun?
ben; evet.
nameless: bu gece o'nu öldüreceğim.
ben; nasıl? neden? niye (şeklinde panikledim)
nameless; bir planım var. uzun vadeli bir plan. bu da yapılması gereken şeylerden biri.

çok kararlıydı, durdurmak istedim ama sonra içimde hiç bilemediğim bir his uyandı.
bir yanım yeniden izlemek istedi bunu. gözlerimdeki tedirginliğin onay vermeye
döndüğünü görünce bana 'medeniyet insan olmaktır, öldürmek ise insani bir dürtüdür' ela
dedi.

ilk defa hanımı eklememişti.

tüm bu şakınlık içinde onun avlanma evrelerini izledim.

nameless'In şehrin merkezinden uzak, yeşillikler için, bir dağ eteğinde iki katlı bir evi vardı.
ağlama kriziyle uyandım. nerede olduğumu bana açıkladı ve sakin olmamı söyledi.

+adamı öldürdüğümde kendini kaybettin, bir şoka girdin. sana da sakinleştirici verip uyuttum. güvendesin dedi.

'ben nasıl olur? bir adam öldürdüldü karşımda? ben nasıl olur?' şeklinde sayıklarken televizyonu açtı.
haber spikeri;

dün akşam saatlerinde levent'te bir apartman dairesinde korkunç bir olay yaşandı.
46 yaşında hulusi ökmen evinde bir kravatla boğalarak öldürüldü.
bir alt katındaki doktor ela sürmene ise kayıp. polis olayın detaylarını araştırıyor.

nameless'a döndüm. yorganı daha sıkı kavrayarak. tutsağın mıyım ben senin dedim.
tebessüm etti. hayır misafirimsin dedi.

https://www.youtube.com/watch?v=FczC8xfNleE

sorularımı cevaplamak üzereydi, ayağa kalktı, o anda büyük bir fırtına başladı.
önce yıldırımın ışığı düştü salona, gözlerini bembeyeaz gösterdi bu doğa olayı.
cümlesine girerken de, yıldırımın sesi yankılandı camlarda.
aklıma hakim olmak zorundaydım. tedirginliğimi bastırdım.

sonra bana unutamadığım o konuşmayı yaptı.

ela hanım, siz sorduğunuz soruların cevabını istiyorsunuz, pragmatik ama yanlış.
sonuçları boşverin. bırakın kii öldürdüm, kimleri doğradım. her şeyi bırakın. neden buna dönüştüğümü sorun, beni anlamaya çalışmayı bırakın. beni anlayın.
nezaketime bakmayın, ya da temsil ettiğim değerlere, ben bu değerlerin tam aksi köhne bir mahallede büyüdüm.ben küfür kullanmam, çünkü çok küfürler işitti çocuk kulaklarımdan çocuk bedenime, ben şiddete de karşıyım, fazlaca şiddet gördüm

o an sözünü kestim. ama birkatil nasıl şiddete karşı olur

o da tekrar tebessüm etti. dövmek bir şiddettir, hızlıca öldürmek ise bir eylem, çünkü öldürdüğüm kişi eylemsizliğe geçiyor, bu durumda eylem sadece bana ait oluyor. can acıtma eylemi iki tarafın da
hayatta olduğu durumlarda şiddet sayılır

ne diyebilirdim, kendine ait bir dünyası vardı.
çocukluğu berbat geçmiş, bu travmalar onun genetik olarak taşıdığı sosyopatiyi tetiklemiş.
en azından bir doktor olarak tıbbi görüşüm buydu.

ama bu adamda fazlası vardı. neden öldürmeye devam ediyor.
saygısızlık? haz alma? intikam? yoksa hepsi? ya da hiçbiri.
nedenini öğrenmeliydim.

bu arada her zaman olduğu gibi üst komşumdan gürültü geldi.

beraber üst kata çıkıp kapısını tıklattık.
ve kapıyı sarhoş bir halde açtı.

+ne var siz kimsiniz (dedi üst komşu)

nameless ise \\\'içeri davet ederseniz, ufak bir konuda konuşmak istiyoruz\\\' dedi.
tüm bu nezakete karşı adam \\\'defolun gidin lan\\\' şeklinde cevap verdi.

tam kapıyı kapatıyordu ki adam, nameless kapıyı tuttu ve diğer elindeki bir tomar parayı
uzattı adama. \\\'bu parayı almak istiyorsan bizi iki saniye dinleyeceksin\\\' dedi.

adamın ise parayı gören gözleri parlayıp içeri davet etti.
çokca gerilmiştim ama bana sadece konuşacağını söylemişti.
henüz onu bile tanımazken onunla başka bir evde bir adamla konuşmak çok değişik hissettirdi.
sanki ışık hızındaydı her şey. sanki onunla yeni tanışıyor gibi değildim, sanki defalarca tanışmış gibiydim.

adam salona bizi davet etti, gözü ise paradaydı.
buyrun ne konuşacaksanız konuşun, sonra parayı verin gidin. dedi.

nameless o ara üstündeki kravatını çıkardı nazikçe.
gözlerine baktım ve \\\'\\\'hayır\\\'\\\' dedim.
hiçbir şey demedi. kravatının düğümünü tamamen çözdü.

sesim titredi \\\'hayır lütfen\\\' dedim.
kravatını tamamen düzeltince adama yaklaştı.

adam o an anladı. bir bağırtıyla ayağa fırlıyordu ki, eliyle bağırışını yarıda kesti.
ben titremeye başladım. kafayı yemek üzereydim. her şeyi ağır çekim görüyordum.
adam kurtulmak istedi, o arada adamın boğazına kravatı doluyordu.
adam elleriyle açmak istedi, gücü yetmiyordu.
bir yandan ağzını elinden kurtarıp bağırmak istiyordu ama başaramadı.
ben ağlama krizine girdim. şu an o duyguları tam tarif edemeyebilirim.
ama tek cümleyle anlatmak istesem. ben kötülüğü kanlı canlı gördüm derim.

sonunda boğazına tamamen doladığı kravatı sıkarak adamı boğdu.
bu travmanın etkisiyle aklımda kalan tek şey. adamın ölmek üzereyken
refkleks olarak hareket eden bacaklarıydı ve teki çıkmış terliği.

sonraki sabah nameless\\\'ın evinde uyandım.

nameless ile bu konuşmadan sonra o gece hiç konuşmadık.
odama bir cep telefonu bıraktığını gördüm.
ilginç bir şekilde tıpkı benim onagüvendiğim gibi o da bana güveniyordu.
tek yapmam gereken polisi arayıp ihbar etmemdi ama bana güvendi.

neden bilmiyorum, dünyanın en kötü insanı karşımda gibi değil de, sadece
bana güvenmiş biri olarak görüyordum o'nu.

sonraki sabah erkenden uyandım. nameless ortalarda yoktu.
odasına doğru adımladım. uyuduğunu gördüm.
ahşap ağırlıklı, sade ve şık bir odası vardı.
yatağının başında beyaz bir piyano ve duvarında bir kaç güzel tablo.

odayı incelerken tekrar o'na baktığımda o da bana bakıyordu.
bir an panik olup kekeledim. odadan çıktım tekrar.

o ise 1-2 saat daha uyudu.

öğlen uyanıp kahvesini alıp oturma odasına geldiğinde.
ufak bir defter ve kağıt buludum. ve hadi terapiye devam edelim. dedim.

https://www.youtube.com/watch?v=Bw7WKhSnn4Y

bu konuşmanın ardından 'mutfakta kendine kahvaltılık bir şeyler hazırla' dedi.
ben de tüm bu kaosun içinde bir gülümsedim ve normalde böyle tutsak işlerinde odaya kahvaltı gelmez mi dedim.

yüzüme baktı ve 'seni aşık etmeye çalışmıyorum yalnızca anlaşılmak istiyorum' dedi.
daha sonra uzun salaş bir kazak ve kot giyip dışarıya odun kesmeye gitti.
o sırada ben de kahvaltı hazırladım kendime.
telefonum ise yoktu çantamda. akşam üstüne kadar eve gelmedi.
dışarıdaki işleri halletti. bahçeyle uğraştı.

bu durum beni aşırı rahatsız etmedi. nedense içimde bir his ona güvenebileceğimi söylüyordu.
ama yine de bunu kabul edemezdim. kaçmak için bir plan yapmalıydım.
camdan onu izledim bir süre. orada daha işi olduğunu görünce
sessizce arka kapıyı açtım ve çıktım.

aslında bunları yaparken panik değildim ama o kapıyı sessizce açtıktan
sonra kendi kendimi korkutmuş olabilirim. kalbim hızla çarpmaya başladı.
ve bir anda koşmaya başladım.

var gücümle koştum ormana doğru. o kadar uzun süre koştum ki, durduğumda ayaklarımda derman kalmamıştı. üstelik henüz bir yola da çıkamamıştım.
o an ormanın çıkışını bulamayıp derinliklerine gittiğimi fark ettim.
kanım çekildi. geldiğim yönü bulup o eve dönmeye bile razıydım ama bulamadım.
hava kararmış. soğuk bastırmış saçma sapan bir durumun içindeydim.

tam umudumu kesip yaşlı bir ağacın gövdesine sırtımı yasmlamıştım ki,
el feneriyle biri gözüktü uzaktan.
bu kişinin nameless olması mı daha kötüydü yoksa başka biri mi?
korkum epey ayyuka çıkmıştı ki gölgeler arasındaki vücudunu tanıdım.

yanıma kadar geldi. \'bu saatte yaban domuzları çıkarlar avlanmaya, aç olduklarında
seni bile yiyebilirler\' dedi. tebessüm etti ve hadi gidelim deyip beni omzuna aldı.
o şekilde tam 1 saat boyunca beni taşıdı. evinin bahçesine geldiğimizde
\'nolur beni bırak gideyim\' dedim titreyen sesimle.

bana dönerek \'yalvarmana gerek yok, sen misafirimsin. gitmek istiyorsan arabamın anahtarı üstünde\' dedi.

inanamadım. nasıl yani tutsak değil miyim dedim.
-elbette hayır bu kendi çıkarımındı dedi.
+ama ben sandım ki...
-ne sandınız ela hanım.
+telefonum da yoktu.almışsın.
-hayır telefonunuz kendi evinizde. onu evde bıraktım. ama bu teorik olarak almak sayılmaz.
-gidebilirim yani. dedim.

elbette dedi ve arabasının kapısını açtı.
bindim ve kapımı kapattı. iki adım geri çekildi.
ben arabayı çalıştırdım.

döndüm baktım. o ise beklenenin aksine bakmadı. içeri girdi.

arabada tam 10 dakika düşündüm. neden gitmediğimi sordum durdum.
her şey hazır bas ve git dedim kendi kendime.
ama ne olduysa gidemedim.

tekrar kontağı kapattım ve o karanlık eve girdim.

hiçbir şey demeden gittim oturdum.
ve döneceğimden o kadar eminmiş ki, masada iki bardak kahve vardı.

kahvemi alıp yudumladım. nameless\'a dönüp \'\'peki şimdi\'\' der gibi baktım.

o da bana.

\'ben sadece bir seri katil değilim. büyük ideallerim var. büyük amaçlarım var. yapmak istediğim şeyler var\' dedi.

durağan bir şekilde \'nedir bu idealler dedim.

bana baktı ve gülümsedi. ben bu ülkeyi daha sonra bu dünyayı istiyorum dedi.

sadece \'\'nasıl\'\' diyebildim şaşkınlıkla.

\'\'genel ahlak kurallarını yıkacağım, belki politikaya atılacağım. toplumları yönlendirebilir, etki altına alabilirim, sonra da bu kokuşmuş insanlığı kendi çöplüğünde birbirlerine öldürteceğim\'\'

bunu söylerken gözlerinde en ufak bir tereddüt yoktu.
ya da size \'yapabilir mi dedirtmiyordu\'

evet yapabilirdi. ve her şey ve herkes, ve her güzel olgu artık tehlikedeydi...

https://www.youtube.com/watch?v=dUNOfNad59Q

arabanın bagajındaki ceset ile tekrar evinin yoluna koyulduk.
bu defa dönüş yolunu daha dikkatli izledim.
şile'de, ormanların arkasında bir dağ eviydi bu.

ne olduysa bana dönerek sana bir şey göstermek istiyorum dedi.
milyarlarca sorum vardı aklımda, neden bunları yapıyorsun, neden dünyayı istiyorsun,
neden insanlıktan nefret ediyorsun, neden ve neden... ama hiçbirini soramadım.
belli ki, anlatacağı her şeyin bir zamanı vardı.

bana göstermek istediği şey için, patikanın çatalından, sol tarafta olana girdik.
toprak yol arabayı titretiyor, uzun farlar, karşıdaki engin ağaçları olduğundan daha heybetli gösteriyordu.

yıkık dökük bir yapıya geldik ormanın içinde.
burası taştan bir evdi, ama duvarlarının yarısı yoktu.

+buraya neden geldik?
-göstereceğim şey burada.

bir süre önümden adımladı, o'nu takip ettim.
yer yer bastığım yeri kontrol etsem de, ayaklarımın altında kırılan kopmuş ağaç parçaları
beni tedirgin ediyordu.

daha sonra önümde durdu ve yerdeki ağaç parçalarını sağa sola kaldırdı.
ardından yerden demir bir tutacağı kavradı ve kaldırdı.
aşağı doğru inen ufak bir tünel açıldı.

daha ne kadar şaşırabilirdim bilmiyordum.
yutkundum. ve soğuktan üşümüş kollarımı ovuşturarak onun arkasından merdivenden
yerin altındaki bu tünele indim.

etraftaki mumları yaktı.
bir süre etrafı inceledim. korkutucu bir mağaraydı. bu canavarın mağarası.
plağı taktı ve bu çalmaya başladı.

https://youtu.be/Zi8vJ_lMxQI?t=60

kafamı sola çevirdiğimde ise hayatımın en korkutucu anını yaşadım.

https://www.youtube.com/watch?v=OJwd54SAtjo

bu gürültü beni epey rahatsız etti.
o ise bunu farkedince \'neden uyarmıyorsunuz\' dedi.

üst komşumun alkolik bir adam olduğunu, bir defa uyarmayı deneyip, binbir hakaretle
geri evime döndüğümden bahsettim. çatlarında ufak bir çatılma gördüm bunları dinlediği sırada.

bana eşlik eder misiniz? dedi ve elini uzattı.
elimi uzattım bir hipnozda gibi.
dokunduğum en soğuk ellerdi.

bana \'hadi şu komşunuzu beraber uyaralım\' dedi.
bunu dediği anda olayın ciddiyetini anladım.
\'asla\' dedim. \'asla olmaz çünkü kaldıramam bunu\' dedim.

üstteki haşarı komşumu öldürmeyi düşündüğü, ve bunun bana bir iyilik olacağını
düşünmesi, onun kendi dünyasına aitti.

\'elbette öldüreyeceğim, amacım konuşmak\' dedi.
bir süre soğuk ifadesiz gözlerine baktım. \'tamam\' dedim.

--spoiler--
yarın öğlen devam edecek
--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

evet geçelim sorulara tekrar dedim gülümseyerek.

+kötü bir çocukluk geçirdiğini tahmin ediyorum. detay verir misin?
-hayır.
+peki... hayatında en mutlu olduğun an nedir?
-çokca haz aldığım an oldu ama bunun yanında hiç mutlu olmadım.
+senin için haz nedir?
-insan hayatlarına dokunmak. ya sonlandırmak ya da yeni bir hayat vermek.
+olulu anlamda etki ettiğin insanlar oldu yani?
-evet öyle denebilir.
+annen hayatta mı? görüşüyor musun?
-elbette. haftada 1 yemeğe giderim mutlaka.

bu cevabı çok şaşırtmıştı. sosyopatların sevemediklerini biliyorum diye yanıtladım.

+yanlış, sosyopatlar odaklanabildikleri sürece birçok iyi şeyi hissedebilirler.
ama kendimi sadece bir sosyopat olarak tanımlayamam.

-nasıl tanımlarsınız?
+çok daha fazlası. zamanla yapabildiklerimi göreceksiniz ela hanım.

tebessüm ettim sadece.

bir süre sonra bana çok şaşıracağım 'hadi şehre gidelim' teklifini sundu.
kendisini çok iyi saklamıştı, onun tanınması imkansızdı ona göre, lakin ben kayıptım ve polis arıyordu. beni tanıyan insanlar var nasıl olacak şeklinde düşüncelerimle bindim arabaya.

sarıyer'de boğaza nazır çok şık ve lüks bir davete gittiğimizi söyledi.
yolda ise kendisine smokin bana ise şık bir elbise aldı.

açıkcası kendimi kayıp hissediyordum. ne yapacağımı, ne yaptığımızı bilmiyordum.
bir katilin yanında neden durduğu mu da. ama efsunlu gibiydi o.
kopmak için mantıklı sebeplerin hiç biri, beni ikna etmiyordu.

https://youtu.be/Lhv_yFMuwxs

önce adamı bir süre izledi. elindeki şampanyasından yudumlar alarak.
ifadesiz bir şekilde adama bakıyor. gelip geçerken bize selam veren insanlara
ya da soru soran garsonlar, aniden içten bir gülümseme ile cevap veriyordu.
o an canavarı gördüm. o gülümsemede gördüm. o içtenlikle dönüşünde gördüm.
ama insanlar uzaklaştığı an adama aynı ifadesizlikle kitleniyordu.
aklından milyarlarca hesap yapıyor, onu daha öldürmeden defalarca öldürüyordu.

bir yanım adamın yanına kadar koşup, kaç git buradan demek istiyordu. bir yanım
ise bir aslanı avlanırken izleyen bir belgeselci merakıyla olayı izliyordu.

daha sonra adamın yanına adımladı.
siyah smokininin cebinde tek eli, diğerinde ise kadehi ile adımladı yavaşca.

ne konuştular bilmiyorum ama adam gülümsedi ve bahçeye çıktılar.
arkalarından çıktım.
adamla bir süre daha sohbet etti. sadece \'arabamda bizans döneminden kalma gümüş kadeh
var? cümlesini duydum nameless\'ın. koleksiyoncu bu ihtiyar ise şaşkınlıkla karşıladı.

ihtiyarın bir kaç kez, şaka mı? ciddi misin? sözlerini duydum.
daha sonra nameless\'ın arabasına doğru ilerlediler.
arkalarından adımladım. nameless şüphesiz benim izlediğimi biliyordu.

bagajı açtı, ihtiyara bir kutu verdi. ihtiyar bu kutuyu arabanın kaputuna koyup,
hevesle aççmaya çalışırken, şimşek gibi bir hareketle ense köküne bir bıçak sapladı.
tek damla kan akmadı, ihtiyar ise önce kaskatı kesildi bir kaç saniye sonra öldü.
yan yatırıp, kucağına alarak arabasının bagajına koydu ihtiyarı.

kanım yine çekilmişti, ama kendime itiraf edemesem de, izlemek beni cezbetmişti.
kalbim korkudan yerinden çıkacak gibiyken yanıma geldi, ve işimiz bitti gidebiliriz dedi.