sivilce hapı kullananlar yada kullanmış olanlar

ALINTI

tedavim bitti. son bıraktığım yerden (yani ilk ayımdan) bu yana kadar neler oldu bir anlatayım dedim.

daha önce yüzümün bütün sivilcelerimi kustuğunu sanki önemsiz bir şeymiş gibi anlatmışım. çok önemliydi, çünkü bu durum iki hafta sürdü. en sivilceli halinizi alın, beşle çarpın, ortaya çıkan sonuç sivilcelerinizin alevlendiği dönemdeki suratınız olacaktır. ben yazın yaşadım bir de, kendimi eve kapatabildim rahatça. kışın işe/okula giderken bunu yaşayanlar neler çekiyor düşünmek istemiyorum. normal, efendi gibi büyüyüp sonra küçülen sivilceler olsa neyse. yüzünüzde yüzlerce sivilceniz olduğunu ve bunların hiç kurumadan sürekli dışarı yağ pompaladığını düşünün... yeterince mideniz bulandı galiba. devam edelim;

tedavimin üçüncü ayında yeni bir yan etkiyle tanıştım: göz kuruluğu. gözleriniz kuruduğu zaman kıpkırmızı gözlerle geziyorsunuz. "eh bunu daha önce ben de okudum, çok da fifi." dedim kendi kendime. daha sonra bir doktordan gözlere acayip zarar verdiğini duydum. "e iyi" dedim, "göz damlası" alırız. aldım, günde 4-5 defa kullanmaya başladım. birkaç gün düzenli kullandıktan sonra göz kırmızılığım geçince "ohh" diyip unuttum damlayı mamlayı. birkaç gün sonra gözlerimde bir ağrı... sanki gözüme yumruk yemişim gibi ağrıyor. bakıyorum aynada, kırmızılık yok bir şey yok. "e niye ağrıyo bu gözüm?" diye düşünyorum ağlamadığım zamanlarda. bu arada hafif bir ağrıdan bahsetmiyorum, beni okula gitmekten alıkoyacak ölçüde bir ağrıydı. neyse geçtim ayna karşısına, bembeyaz gözakıma baktım önce. sonra gözümün altındaki deriyi çekip, içeri baktım. o iğrenç görüntü hala aklımda. gözümün dışarıdan görünmeyen bütün damarları çatlamıştı. fakat kırmızılık öne değil arkaya doğru ilerlemişti. yani bembeyaz gözakımın arkasını görebilseydim kırmızı ya da siyah bir şeyle karşılaşırdım muhtemelen. üçüncü ve dördüncü aylar göz kuruluğu sıkıntısıyla geçti. sonra bu yan etki de ansızın ortadan kalkıverdi.

dördüncü ayımda tatildeydim. bütün bir yaz güneşten kaçıp kaçıp, kumsalı gördüm mü açılıp saçılıp güneşlendim. bana mısın demedi cildim. ne leke, ne bir şey... (lütfen evde denemeyiniz, benim her yaptığım doğru diye bir şey yok.)

dört buçuğuncu ayımda tedavimin bitmesi gerekiyordu. doktorum "ağğğy öyle şey olur mu, en az altı ay kullanılacak dedi.", "fuck you, bitch." diyerek mukabele ettim. doktorlar ingilizce bilmez.

bütün bu zaman zarfında alkolü büyük ölçüde azalttım ama hiç bırakmadım. sosyal içiciliğe kadar indim. ilk başlarda spor falan yapıyordum, onu da bıraktım. ve üçüncü ayımda yüksek kolesterol değerleri gördüm. bir ay sonra, kan tahlili yaptırdığımda kolesterolden eser yoktu. "allah allah, ne oldu da kendi kendine düştü bu kolesterol?" diye düşünürken ben, ünlü türk bilim adamı annem, interrail'de dağ tepe yürüyerek kolesterolümü bir ayda indirdiğimi tespit etti. yani anafikir: sporu sallamayın. çok önemli.

beş buçuğuncu ayda, şimdiye kadarki yan etkilerin en geri dönüşsüzüyle karşılaştım. saç dökülmesi! belimi geçen, pırıl pırıl saçlarım, ali rıza bey'in çocukları gibi hayırsız, pıtır pıtır dökülüyorlardı. sls'siz bitkisel şampuan aldım, bioblas kullandım, her gün bir diş sarımsak yuttum. ne mümkün... iki haftada saçlarım yarı yarıya azaldı. ilaç iki hafta daha sürse tümden kel kalacaktım.

ve bugün... altı ayı doldurup ilacı bıraktım. tüm entry boyunca sadece yan etkilerden bahsettim çünkü nelerle karşılaşılabiliyor görmek gerek. muhteşem, bembeyaz, pürüzsüz cildimden bahsetme gereği duymadım. yan etkilerle boğuşmadığım zamanlarda hayatımda en güzel olduğum dönemi geçirdim aslında. ilaç sayesinde biraz kilo aldım, güzel bir cildim, dolgun dudaklarım oldu. şimdi bu güzelliğimden vazgeçmek acı veriyor aslında ama saçlarımın dökülmesi kadar değil. bugün doktor teyze ilacı fazla fazla kullandığımı (biliyordum 4.5 ay kullanmam gerektiğini) söyleyip, roaccutane jeli yazdı bana. her gece sürecekmişim. bir de saç dökülmesine karşı ilaç tabii.

geriye kalan on kapsül ilacı da çöpe attım. dönüp arkama bakmadım!