Bugün sizle aklımı kurcalayan düşündükçe beni delirten bi düşüncemi paylaşıcam. Adam gibi muhabbet eden olursa konuşuruz. Ilk baştan başlayalım. Henüz yeni doğmuşken bile ailemizi seçmeden dünyaya geliyoruz. Yani mahkumlugumuz daha doğar doğmaz başlıyor. Etrafınıza bi bakın beyler. Televizyona internete gazetelere ordaki büyük insanlara bakın. Sanatlarıyla dünyayı değiştirenlere ülke yönetenlere küresel şirketlerin yöneticilerine NASA da calisan insanlara atomu parcalayanindan tut evrenin sırrını çözmeye çalışanlara. Bi de kendi hayatımıza bakın. Henüz 6-7 yasimizda okul denen çoğu gereksiz bilgiler yuvasına yollanıyoruz. Asıl zorluk burda başlıyor. Ailemiz çevremiz ve sistem yüzünden yıllarca akranlarımızla yaristiriliyoruz hayallerimiz yeteneklerimiz göz ardı edilip yarış ati gibi sınavdan sinava koşuyoruz. Ne için? Ayda 3-4 milyar maaşı olan ailemizin ve çevremizin benimsediği guzel dediği; ev ve araba almamıza yardımcı olacak, diğer yönetilenler arasında ezik kalmamamizi sağlayacak hayatımızı "garantiye" alacak bi meslek edinmek için yaklaşık bi 18 senemizi harcıyoruz. Sonra evleniyoruz ve dönüp hayatımız boyunca hicbir tak yiyemedigimizi anlayınca "Ben kendimi çocuklarıma adadım" yalanına inanmaya çalışıyoruz. Çocuklarımızın üzerinde kendi hayatimizda yapamadıklarımızı yapmayı basaramadıklarımızı başarmayı deniyoruz. Bunu yaparken de onların benliğini bi kenara atip iyiliklerini düşündüğümüzü söylüyoruz ve ebeveynlerimize dönüşmüş oluyoruz. Böyle döngünün ben ta dıbına koyim beyler. Fuck the system.
özet: hepimiz bu sistemıin bi kölesiyiz ve bunu biz seçiyoruz
Edit: Beyler trende çıkmışız hepiniz sagolun umarım daha fazla kişi artık düşünüp biseyler görmeye başlar.