sikeroglif

derken erin'le nötr olan ilişkimiz artık negatife dönmeye başlıyor. ne yapsam kızıyor, kafasında devamlı (--)'lerle dolanıyor, etrafı toplarken söyleniyor. tamam ben de suçluyum, ona hiç yardım etmiyorum. ama iç sorgulamalarımda, kendimi iyi hissetmek için bi şekilde hep onu suçlamayı da başarıyorum. bi akşam benim banyoda unuttuğum waffle tabağını ve sifonu çekilmemiş klozeti görünce görünce bunun iyice tepesi atıyor. gelip benimle tartışmaya başlıyor. gitarı kafasında parçalayasım geliyor. dayanmayıp bi tokat aşkediyorum bunun suratına. vay efendim, sen misin bunu yapan... bu benim üstüme panter gibi atlıyor. üstümde tepine tepine, beni o duvardan o duvara ata ata dövüyor. zor kurtuluyorum elinden. bu bardağı taşıran son damla oluyor. o gece onu evden kovuyorum. yıllarca para biriktirip aldığımız arabayı da alıp gidiyor bir daha gelmemek üzere. gibtirsin gitsin dıbınakodumun huursu. bak hala kızgınım. ben ise çok üzgünüm. yaşam sevinci yerlerde. bir şeyler yapmam lazım. ilişkileri açıp eskilere bakıyorum. ulan herkes yaşlanmış, nene olmuşlar. iş yerindeki genç gitar hocası geliyor aklıma. öyle güzel, öyle çekici ki.. kendisine bunca zaman asılmadıysam tek nedeni evli olmamdı zaten. çağırıyorum. gece geç vakit olmasına rağmen geliyor. erin'in arkasından konuşup rahatlıyorum, omzuna yaslanıp dakikalarca ağlıyorum. onun kolay etkilenen biri olduğunu da biliyorum, benden hoşlandığını da. hiç flört etmeden direkt first kiss diyorum. ateşli bi şekilde öpüşüyorlar. sonra yatağa gidiyorlar. onunla sabahlıyorum. sabah çok mutluyum. sanki bi gece önce karısından dayak yiyen ben değilmişim gibi. ama üzerinden bi gün, hatta bi kaç saat geçince acım yine depreşmeye başlıyor. hayat böyle a dostlar, sevmediği bir şeyden ayrılmak bile acıtıyor insanın içini, alışkanlıklardan vazgeçmek zor. evde benimle hiç konuşmadan etrafı toplanmasını, hatta söylenmesini, beyazlarını kapatmak için boyattığı kızıl saçlarını özlüyorum... hiç iyi gelmiyor bu ayrılık bana. kendimi yine hovardalık yaparken buluyorum. artık kendimi de iyice geliştirmiş, olgunlaşmış durumdayım, kadınları etkilemek çok daha kolay. her gün bir başkasıyla birlikteyim, biriktirdiğim paralar azalıyor, özelliklerim köreliyor. ve artık yeter diyorum. ayrıldıysan ayrıldın, ayrılan ilk insan sen değilsin ya.. ve yine saçma bir karar alıyorum. evlilik yüzünden tak olan hayatımı başka bir evlilik ile düzenlemeye karar veriyorum. genç müzik hocası ile evlenmeye karar veriyorum. kabul edeceğinden eminim. iki gün sonra da evleniyoruz. ilgi göstermediğim için dağılan grubumu gibtiredip tek başıma çalışma kararı alıyorum. kendimi sahnede gitar çalmak için fazla olgun hissediyorum. şarkı sözü yazıp, genç yetenekler arayacağım ve menajerlik yapacağım. evliliğimin ilk günleri balayı tadından geçiyor. her gün saatlerce sevişiyoruz. ben yeni iş hedeflerime ulaşmadan önce kendimi daha da geliştirmek için, müzik tarihi dersleri alıyor, bütün gün evde kitaplar okuyor, gitarda artık master seviyesine gelecek kadar ustalaşıyor ve internetten araştırmalar yapıyorum. menajerlik işine başlangıcım iyi oluyor. herkes tarafından aranan, istenen bi menajerim. saatte 400 dolar kadar kazanıyorum. bu muhteşem bi şey. ama aynı şeyi evliliğim için söyleyemeyeceğim. ulan her evliliğin kaderi aynı mı? bu da taka sarıyor. yine iki yabancıya dönüşüyoruz. bi yandan da bende kıskançlık başlıyor. zelda genç, güzel. ilişkilerine bakıyorum, bi tane kız olmaz mı, hepsi erkek. hepsiyle de samimiyet full. eve her gün bi başkasının arabasıyla geliyor. ne zaman görsem dörtlü beşli erkek gruplarının ilgi odağı haline gelmiş. eve her girişimde beni öpücükle karşılayan insan artık benimle de ilgilenmiyor. yeter ulan diyorum. boşanacağım. bi daha evleneni de gibsinler. hem belki iyi gelir. daha acıklı şarkı sözleri yazarız. kimse kırılmadan, kimse dayak yemeden, iki medeni insan gibi ayrılıyoruz. ayrıldıktan sonra da dost kalıyoruz. biraz yavşakça ama iyi bi şey bu. neyse. artık yaşım da iyice ilerliyor. hovardalıktan da tat almaz hale geliyorum. tek başıma yaşıyorum. çok iyi para kazanıyorum. en büyük müzik grupları bana muhtaç durumda, süper gençler yetiştiriyorum. aslında en büyük isteğim bi çocuğumun olmasıydı. hatta yaptığım saçma sapan ve ani evliliklerin bile en büyük nedeni buydu diyebilirim. ama olmadı. bi türlü olmadı. bi türlü o kıvamı tutturamadım hayatımda. hep bi koşuşturmaca, hep bi savaş, günde yarım saat bile boş vakti olmuyor insanın. belki gençliğimde o hovardalık yaparak harcadığım zamanlarda daha yararlı işler yapsam şimdi benim boyumda bir çocuğum olurdu. gitar çalardı belki. menajeri olurdum. gençliğimi özlediğim şu günlerde bana benzeyen biri. genç. ah.. neyse. şimdi hayatımın son günlerini yaşıyorum sayılır. yalnızım. zenginim. ama geri dönüp baktığımda, mutluyum diyebilir miyim? bilmiyorum.. ama yaptığım hiçbir şey için pişman değilim.

░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░▓▓░▓▓▓░░░▓▓░░░░░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░░░▓▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓░░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓░░░▓▓░▓▓░

░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░▓▓░▓▓▓░░░▓▓░░░░░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░░░▓▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓░░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓░░░▓▓░▓▓░

░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░▓▓░▓▓░▓▓▓░░░▓▓░░░░░░▓▓▓▓░░▓▓▓░░░░░▓▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░▓▓░▓▓░▓▓░▓░░▓▓░░░░░▓▓▓▓▓▓░▓▓░▓░░░▓░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░▓▓░▓▓░░▓░▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░▓░▓░░▓▓░▓▓░
░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░▓▓░▓▓░░░▓▓▓░░░░░▓▓░░▓▓░▓▓░░░▓░░░▓▓░▓▓░