sikeroglif

208.pembe dizi gibi bi hayat yaşadım ben. sims oynamayanların da oynayanlar kadar ilgisini çekebilecek derecede hayatın içinden bir hikaye. vaktiniz varsa anlatayım:

çok hovarda başladım. gittim en ucuz evi aldım en ucuz eşyalarla döşedim. kalan paramla da baba parası yiyen eşekler gibi yaşamaya başladım. akşamları televizyon izleyip bilgisayarda oyun oynuyor, öğlene doğru kalkıp dışarı çıkıyor, o park senin bu sergi benim çapkınlık yapıyordum. ulan oyunun başında o 5 trait'i öyle bi seçmişim ki, tanıştıktan sonra sohbet sırasında "hopeless romantic" trait'inden bi kaç numara çevirdim mi 5 dakika içinde düşüremeyeceğim kız yok şehirde. her gün bi başkasıyla sabahlıyorum. ama içlerinde bi tanesinin yeri farklıydı: erin. ilklerin yeri ayrıdır, ilk tanıştığım sim'di o. eve taşındığım gün şöyle bi yürüyüş yapayım diye dışarı çıktığımda tanışmış, uzun süre romantik takılmıştık. sonra ben hovardalığa başlayınca onu aramaz, telefonlarını açmaz oldum. neyse.. bi süre sonra iş çığrından çıktı, bunlara zaman ayıramaz oldum ben. evde devamlı birileri var, temizlik yapmaya bile zamanım olmuyor, gelenlere evi falan temizletiyorum. ileride param bitip çalışmak zorunda kaldığımda bi gib bilmediğim için kimse beni işe almayacak ama skill kasmak falan aklımın ucundan bile geçmiyor. paso hovardalık. eve birisi girerken diğer çıkıyor, tuhaf tuhaf bakıyorlar birbirlerine falan. sonra eğlence trait'im ile iki üç güldürüyorum falan her şeyi unutuyorlar. kadınlar gerçekten de kendilerini güldüren erkeklerden hoşlanıyorlar sims'te de. o kadar abartmış durumdayım ki, evde başka bir kız varken lavaboyu tamir etmek için gelen tamirci kızı banyoda 3 dakikada tavlayıp sevişiyorum ve diğer kıza yakalanmıyorum. şehirdeki kızların dörtte üçü ile bi şekilde ilişki yaşamış durumdayım. sadece ilişkisi olan bir kaç kız tarafından geri çevrildim. ilişkisi olanları bile ayartıyorum. neyse efenim.. günler böyle gelip geçerken benim para artık suyunu çekiyor, faturalarımı ödeyemez, çapkınlık yapamaz hale geliyorum. gazete falan okumayan bir hödük olduğum için bahçede biriktikçe biriken gazetelerden bir tanesini alıp iş ilanlarına bakıyorum. ama o da ne?! saatte 18 dolar gibi komik meblağlar söz konusu. ulan bi top lahana 10 dolar. ben nasıl geçineyim o parayla.. üstelik bütün günüm işte geçecek, ne kızlara ne eğlenceye zaman kalacak. caddenin ortasına yatak koyup komşunun karısıyla sevişen bir insanı adeta bir devlet memuruna çevirecek olan süreç başlıyor ve ben saatte 20 dolara çalışmayı kabul ediyorum. yine de karizmamdan ödün verip kasiyerlik temizlikçilik gibi işleri kabul etmiyor, gitar dersleri veren bir yerde işe başlıyorum ama yaptığım işin müzikle hiçbir ilgisi yok. ayak işleri. parasızlık hayatıma kabus gibi çöküyor. bütün günüm işte geçiyor ama kazandığım parayla karnımı bile zor doyuruyorum. reçel-ekmek yemekten, sebze çorbası içmekten anası ağlıyor midemin. ve... bir gün işten çıkıp yorgun argın eve dönerken onu görüyorum: erin.. asker olmuş. hayvan gibi atletik skill kasmış. gayet iyi kazanıyor. yaşlanmış. zaten benden büyüktü, yine de gençti, güzeldi..ama öyle yaşlanmış ki..tanıdığım erin'den eser yok. konuşuyoruz. beni neden aramadın diyor. cevap veremiyorum. ilişkisi olup olmadığını soruyorum. yok diyor. sanırım hiç olmamış da.. beni beklemiş. beni hep sevmiş. bir damla yaş damlıyor gözümden klavyeye. ve çok tuhaf bir şey yapıyorum. evlenme teklif ediyorum. apar topar gidip evleniyoruz. gece yarısı giriyoruz evimize. her şey güzel, mutluluktan uçuyorlar. açlık falan umrumda değil. daha sonra erin'in evini eşyaları ile birlikte satıyoruz, yüklü miktarda para geçiyor elimize. bu para ile çalıştığım yerin yanındaki küçük marketin ortağı oluyorum. gayet iyi para getiriyor. bir gün erin'e serenat yapmak için gitarımı elime alınca bir şey fark ediyorum ki, hovardalık yaptığım günlerde kızlara hava atacam diye gitar çalarken deli gibi gitar skill'i geliştirmişim. sabah hemen gidip kendime bir grup kuruyorum. ilk günler biraz zor oluyor. hiç tutmayan şarkılar falan yazıyoruz. bir miktar zarara bile giriyorum. ama bütün gün gitar çalışıyorum. sabah akşam çalıyorum. grubumuz iyice meşhur oluyor. imza isteyenlerimiz falan belirmeye başlıyor etrafta. ama ben bütün bunlara odaklanırken erin'le iletişimimiz iyice kopuyor. o sabahın 5'inde kalkıp üsse gidiyor. bense işim gereği sabah doğru uyuyor, güne öğleden sonra başlıyorum. ama yine de onu aldatmıyorum. ona karşı artık hiçbir şey hissetmediğimi biliyorum ama anlaşılmaz bi sadakatim de var. müzik skill'imi kullanarak tavlayamayacağım kız yok. güzel, ondan çok daha genç ve çekici bir çok kız var etrafımda, hatta bana asıldıkları da oluyor. ama ben hep ona sadığım.

derken erin'le nötr olan ilişkimiz artık negatife dönmeye başlıyor. ne yapsam kızıyor, kafasında devamlı (--)'lerle dolanıyor, etrafı toplarken söyleniyor. tamam ben de suçluyum, ona hiç yardım etmiyorum. ama iç sorgulamalarımda, kendimi iyi hissetmek için bi şekilde hep onu suçlamayı da başarıyorum. bi akşam benim banyoda unuttuğum waffle tabağını ve sifonu çekilmemiş klozeti görünce görünce bunun iyice tepesi atıyor. gelip benimle tartışmaya başlıyor. gitarı kafasında parçalayasım geliyor. dayanmayıp bi tokat aşkediyorum bunun suratına. vay efendim, sen misin bunu yapan... bu benim üstüme panter gibi atlıyor. üstümde tepine tepine, beni o duvardan o duvara ata ata dövüyor. zor kurtuluyorum elinden. bu bardağı taşıran son damla oluyor. o gece onu evden kovuyorum. yıllarca para biriktirip aldığımız arabayı da alıp gidiyor bir daha gelmemek üzere. gibtirsin gitsin dıbınakodumun huursu. bak hala kızgınım. ben ise çok üzgünüm. yaşam sevinci yerlerde. bir şeyler yapmam lazım. ilişkileri açıp eskilere bakıyorum. ulan herkes yaşlanmış, nene olmuşlar. iş yerindeki genç gitar hocası geliyor aklıma. öyle güzel, öyle çekici ki.. kendisine bunca zaman asılmadıysam tek nedeni evli olmamdı zaten. çağırıyorum. gece geç vakit olmasına rağmen geliyor. erin'in arkasından konuşup rahatlıyorum, omzuna yaslanıp dakikalarca ağlıyorum. onun kolay etkilenen biri olduğunu da biliyorum, benden hoşlandığını da. hiç flört etmeden direkt first kiss diyorum. ateşli bi şekilde öpüşüyorlar. sonra yatağa gidiyorlar. onunla sabahlıyorum. sabah çok mutluyum. sanki bi gece önce karısından dayak yiyen ben değilmişim gibi. ama üzerinden bi gün, hatta bi kaç saat geçince acım yine depreşmeye başlıyor. hayat böyle a dostlar, sevmediği bir şeyden ayrılmak bile acıtıyor insanın içini, alışkanlıklardan vazgeçmek zor. evde benimle hiç konuşmadan etrafı toplanmasını, hatta söylenmesini, beyazlarını kapatmak için boyattığı kızıl saçlarını özlüyorum... hiç iyi gelmiyor bu ayrılık bana. kendimi yine hovardalık yaparken buluyorum. artık kendimi de iyice geliştirmiş, olgunlaşmış durumdayım, kadınları etkilemek çok daha kolay. her gün bir başkasıyla birlikteyim, biriktirdiğim paralar azalıyor, özelliklerim köreliyor. ve artık yeter diyorum. ayrıldıysan ayrıldın, ayrılan ilk insan sen değilsin ya.. ve yine saçma bir karar alıyorum. evlilik yüzünden tak olan hayatımı başka bir evlilik ile düzenlemeye karar veriyorum. genç müzik hocası ile evlenmeye karar veriyorum. kabul edeceğinden eminim. iki gün sonra da evleniyoruz. ilgi göstermediğim için dağılan grubumu gibtiredip tek başıma çalışma kararı alıyorum. kendimi sahnede gitar çalmak için fazla olgun hissediyorum. şarkı sözü yazıp, genç yetenekler arayacağım ve menajerlik yapacağım. evliliğimin ilk günleri balayı tadından geçiyor. her gün saatlerce sevişiyoruz. ben yeni iş hedeflerime ulaşmadan önce kendimi daha da geliştirmek için, müzik tarihi dersleri alıyor, bütün gün evde kitaplar okuyor, gitarda artık master seviyesine gelecek kadar ustalaşıyor ve internetten araştırmalar yapıyorum. menajerlik işine başlangıcım iyi oluyor. herkes tarafından aranan, istenen bi menajerim. saatte 400 dolar kadar kazanıyorum. bu muhteşem bi şey. ama aynı şeyi evliliğim için söyleyemeyeceğim. ulan her evliliğin kaderi aynı mı? bu da taka sarıyor. yine iki yabancıya dönüşüyoruz. bi yandan da bende kıskançlık başlıyor. zelda genç, güzel. ilişkilerine bakıyorum, bi tane kız olmaz mı, hepsi erkek. hepsiyle de samimiyet full. eve her gün bi başkasının arabasıyla geliyor. ne zaman görsem dörtlü beşli erkek gruplarının ilgi odağı haline gelmiş. eve her girişimde beni öpücükle karşılayan insan artık benimle de ilgilenmiyor. yeter ulan diyorum. boşanacağım. bi daha evleneni de gibsinler. hem belki iyi gelir. daha acıklı şarkı sözleri yazarız. kimse kırılmadan, kimse dayak yemeden, iki medeni insan gibi ayrılıyoruz. ayrıldıktan sonra da dost kalıyoruz. biraz yavşakça ama iyi bi şey bu. neyse. artık yaşım da iyice ilerliyor. hovardalıktan da tat almaz hale geliyorum. tek başıma yaşıyorum. çok iyi para kazanıyorum. en büyük müzik grupları bana muhtaç durumda, süper gençler yetiştiriyorum. aslında en büyük isteğim bi çocuğumun olmasıydı. hatta yaptığım saçma sapan ve ani evliliklerin bile en büyük nedeni buydu diyebilirim. ama olmadı. bi türlü olmadı. bi türlü o kıvamı tutturamadım hayatımda. hep bi koşuşturmaca, hep bi savaş, günde yarım saat bile boş vakti olmuyor insanın. belki gençliğimde o hovardalık yaparak harcadığım zamanlarda daha yararlı işler yapsam şimdi benim boyumda bir çocuğum olurdu. gitar çalardı belki. menajeri olurdum. gençliğimi özlediğim şu günlerde bana benzeyen biri. genç. ah.. neyse. şimdi hayatımın son günlerini yaşıyorum sayılır. yalnızım. zenginim. ama geri dönüp baktığımda, mutluyum diyebilir miyim? bilmiyorum.. ama yaptığım hiçbir şey için pişman değilim.