Sigara kokusunun geçmesi için kıyafetlerimi kuru olmalarına rağmen pencerenin önündeki tel askıya astım. Ne kadar da sigara içmekten utanan biri olmaya başlamıştım. Akşam 9’a kadar olan zamanı bekleyerek tüketemezdim, hem heyecanlı hem sabırsız hem de korkak hissediyordum. Akşam olsa da gitsem derken, gitmekten korkuyordum. “Nedir bu utangaçlığım, nedir senden çektiğim?” ama korkuyordum işte. Yapmamam gereken bir şey yapmaktan, söylememem gerek bir şey söylemekten, küçük düşmekten, insanlar birbiriyle konuşurken yine üçüncü tekil şahıs olmaktan, bu kim sorusundaki işaret sıfatı olmaktan korkuyordum. Televizyondaki sıkıcı kadın programlarını izlerken uyuya kaldım. Rüyamda ne gördüğümü tahmin etmeniz o kadar zor değil tabi ki.
Tuğçeyi gördüm, o kadar şık giyinmişti ki yanında yürümekten gurur duyacağınız cinsten.
“Hayatım boyunca bu kız, bu öküze nasıl baktı cümlesindeki öküz olmak istedim.”
Öylesine yürüyorduk yağmurun altında, o kadar gerçekti saçlarımdan yüzüme akan su damlalarını bile siliyordum. Boş sonsuz caddede turuncu sokak lambaları altında yürüyor ıslanıyor ama üşümüyorduk. Caddenin karanlık kısmına geldiğimizde öyle sıkı sarıldım ki bırakmayacakmış gibi; o ise yağmurun ortasında kayboldu gitti, ağlamaya başladığımdan eminim. Öyle hıçkıra hıçkıra ağladım ki.
Samsung’un o klagib arama sesi ile uyandım…
-Gelen Arama Tuğçe Şen-
Panik ile telefonu açtım.
-Hadi oğlum! Nerdesin? Geliyorsun dimi?
+Evet evet geliyorum yoldayım.
Telefonu kapattığı anda sağ üst köşede yazan saate baktım. “21.18” “Of oğlum nasıl uyuya kaldın?” Öyle apar topar giyinip çıktım ki, sanırım toplam harcadığım zaman dört dakika bile değildir. Ceplerimi kontrol ettim. “Anahar?, sigara?, cüzdan?, telefon?” Mükemmel dörtlü yine yerinde. (Çakmak nerede diye sorduğunuzu duyar gibiyim, her çıkışta marketten kibrit alırım. Sigarayı çakmakla yakmayı sevmem.)
Koşarak otobüs durağına ilerlemeye başladım. Nedendir bilmem gideceğim yolu kafamda sürekli parçalara bölerim. “ilk marketi geçeceğim, sonra ileride fırın var orayı geçeceğim, ondan sonra okulu geçicem, sonra durağa varacağım.” Belki de bana gideceğim yere daha çabuk ulaşıyormuş hissi yarattığındandır. Beş dakika sonra durağa ulaştım. Durağın üst kısmındaki gelecek otobüslerin nerede olduğunu gösteren ışıklı tabelaya baktım “63’ün gelmesine 2 durak var, Tanrının sevdiği kuluyum.”