Kırmızı volvo’da sokağın sonundan sola doğru dönüşünü tamamladığında ben hala aynı yerde ayakta bekliyordum. Neyden sonra kendime geldim hatırlamıyorum fakat iki-üç dakika daha orada sadece beklemekle yetindim. ilk işim Tuğçe’nin beni görüp, mesaj atma ihtimaline karşılık cep telefonumu açmak oldu. Telefonum açıldığında ilk olarak titreşimi kapatıp, ekran parlaklığını kıstım. Sokakta volta atarken en az beş-altı sigara içmiş “camel” paketimde son sigara kalana dek tüketmiştim. Son sigaramı da oracıkta Tuğçe’yi beklediğim yerde yakmaya karar verdim. Kibriti çıkarıp elimle siper edecek şekilde yakmaya çalıştıysam da çürük kibrit çöpünün gelmesi muvaffak olmamı engelli. ikinci kibriti ateşleyip sigaramı yakmam uzun zaman almadı. Bütün sisteme ve bu zenginliğe tepki olması için mi bilmiyorum. Tek bir çöp parçasının bile bulunmadığı bu sokağa sigara paketimi buruşturup attım. O köşe başında, yalancı güneşle flört eden soğuk rüzgâr eşliğinde sigara içerken kendimi öylesine özgür hissediyordum ki. Tüm bu özgürlüğümü telefonuma gelen smsin sesi bozdu, her özgür olduğunu sanan insana yaptığı gibi.
O an mesajlaştığım kimse olmadığı için gelen ya operatör mesajı ya da Tuğçe’ydi. ikinci ihtimalin gerçekleştiğini parlak kış güneşi altında karanlık telefon ekranını görmeye çalışırken anladım.
-Gelen Mesaj: Tuğçe Şen-
“Ne yapıyorsun sen? Başını belaya mı sokmaya çalışıyorsun. Çabuk uzaklaş evin önünden.”
Yazdığı bu mesaja sinirlenip, “Hiç de korkuyor gibi durmuyorsun uzaktan” cümlesine benzer varyasyonlarda mesajlar atmak istiyordum. Tüm bu agresifliğime rağmen “Trip atmanın sırası olmayabilir!” diye geçirdim içimden. Tuğçe’ye atacağım mesajı düşünürken; bir kısa mesaj sesi daha telefonumun hoparlöründen duyuldu.
-Gelen Mesaj: Tuğçe Şen-
“Akşam saat 7 gibi Karşıyaka iskelenin yanındaki bankamatiklerde buluşalım. Aklında sorular olduğunu biliyorum.”
Buluşmak için ne kadar da kalabalık bir yer seçmişti. Herşeye rağmen gelen bu kısa mesaj Tuğçelerin evinin önünden uzaklaşmam için yeterli bir gerekçe oldu. Sigaramı derin nefesler alıp, bu dünyayı küçümsüyor veya büyük bir zafer kazanmış gazi gibi, ayaklarımı gerektiğinden fazla açarak yavaşça, ağzımdaki sigara ile gülümsercesine sokağın sonuna yürümeye başladım. Bu tavırlarımın kaynağını tam olarak anlamış değildim. Belki Tuğçe’nin bana hesap vermek için mesaj atması veya zengin mahallesine attığım bir sigara çöpüydü, belki hepsi belki de hiçbiriydi. Yine de güzel hissetmeye yetiyordu.
Saatin dört’ü biraz geçmiş olduğunu hatırlıyorum. Karşıyaka iskeleye yarım saat bilemedin kırk dakika yürüme mesafem vardı. Otobüsle gidersem en fazla yedi veya sekiz dakika. Zamanı tüketebilmek için yürümeyi tercih ettim. Yürümeye başladığımda, karnımın acıktığını hissedecek zamanı bulmuş olmalıyım ki, nerede yemek yiyebileceğimi düşünürken buldum kendimi. “Karşıyaka çarşıda yarım ekmek tavuk döner yer bir de ayran içersem doyabilirim.” Kendimle yaptığım bu pazarlıktan sonra karnımı nasıl doyuracağım sorusunu da yanıtlamış oldum. Hem yarım saat kırk beş dakika yemek için oyalanırsam saat yedi’ye çok az kalmış olurdu.

Geldiğimiz bu yer ilk detaylı gözlemimde bana sokağın sonunun denize uzandığı yazlık bir muhit izlenimi vermişti. Her villanın bahçesinin önündeki kocaman otopark kapılarının üstünde duvara sabitlenmiş en az iki güvenlik kamerası bazılarında özel güvenlik görevlileri için yapılmış prefabrik beyaz odalar dahi vardı. Bu ihtişama rağmen villaların bulunduğu sokakta en ufak bir hareket yoktu.
Tuğçe’nin hangi evde olduğunu öğrenene kadar uzun sokak boyunca volta atmak düşünebildiğim en makul fikirdi. Gösteriş yapmak için çıkmış kış güneşinin eşliğinde sokağı bir baştan bir uca turlamaya başladım. Dört-beş tur attığımda sadece yirmi dakika geçmişti. Geçen bunca zamana rağmen sokaktan geçen birkaç araba dışında hiçbir hareketlilik olmamıştı. “Zaman ne kadar da yavaş geçiyor.” diye düşünürken sokağın diğer ucunda bir garaj kapısının açıldığını duydum. Gözlerim o mesafeden hiç de net göremediğinden, yürüdüğüm yönden geriye dönerek sokaktan tesadüfi geçen biriymiş gibi ilerlemeye başladım. ilgisizmiş gibi görünmek için ellerimi ceketimin cebeni soktum ve ıslık çalmaya başladım. Islık öttürmek daha fazla ilgi çekebileceğinden, dudaklarımın arasında çıkan “Hababam Sınıfı” melodisini üflemeyi kestim.
Sesin geldiği eve daha da yaklaştığımda, bahçe kapısının arkasında özel şoför kıyafetleri giymiş bir adamın, çok güzel giyinen, ağır bir makyaj yapmış kadına ve köpeğine kapıyı açtığını gördüm. Kapı açıldığında köpek, kapının onun için açıldığının farkındaymış gibi arka koltuğa atladı. Kadın tam arabaya bineceği sırada benle göz göze geldi, bir anlığına heyecanlanmış olsam da kadın çok umursamadı ve beyaz renkli “Mercedes” arabasına bindi.
Anlaşılan arabanın çıktığı bu ev Tuğçe’nin yaşadığı yer değildi çünkü arabaya binen kadının Tuğçe’ye hiç benzemiyordu. “Belki de misafir falandır.” bu olasılığın da ihtimaller dâhilinde olduğunu bilsem de içimdeki ses bu evin aradığım ev olmadığını söylüyordu. Ben sokağın başına doğru normalden daha yavaş adımlarla yürürken beyaz Mercedes yanımdan geçti. Yürümekten yorulduğumu, sokağın başına geldiğimde geriye tekrar yürüyüp, yürümeyeceğimi düşünürken fark ettim. Sokağın ortasına gidip kaldırımda oturmak ve telefonla oynuyormuş gibi yapmak hatta birinin bana doğru yaklaştığını fark ettiğim de telefonla konuşuyormuşçasına ayağa kalkmak, önümüzdeki yarım saati geçirmek için daha az yorulacağım bir fikir gibi geldi.