Sonra kulağıma yaklaştı. “Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun tatlı çocuk.”
+Anlat da bileyim!
Gözleriyle ortalığı kolaçan edercesine, kafasını hızlı hareketlerle sağa ve sola çevirdi. Kimsenin duymasını istemeyeceği bazı şeyler söyleyeceğini bekliyordum ki.
-Pardon bakar mısınız?
“Buyrun” dedi garson.
-Buraya bir kadeh kırmızı şarap bir de bira alabilirmiyim?
“Bira sevdiğimi nerden biliyordu ki?” “Acaba şarabı benim için mi söyledi?” Ne kadar da dert etmiştim herhangi birisini içebilirdim. Tabi ki birinci tercihim bira olurdu. Tuğçe’yle hala aynı pozisyonda dans benzeri birtakım hareketler yapıyorduk. Aslında daha doğrusu birbirimize sarılıp vücutlarımızın, aşkımızın birbirimize ait olmanın tadını çıkarıyorduk. Komik bir şey yokken gülümsüyor, Tuğçe başını omzuma koydukça krem şanti esanslı saç kreminin kokusunu içime çekiyordum.
“Erkekler kadınların sadece kokusuna bile aşık olabilir. Hele ki vücudunun kokusuyla harmanlandıysa…”
Aslında onun bana aşık olduğuna emindim. Hatta o kadar emindim ki şuan çıkma teklifi etsem kabul ederdi. Bana her baktığında gülümsüyor. Boş olduğu her saniye sarılıyordu. Yeni çıkmaya başlamış amatör çiftler gibiydik.
“Sevdiğim kıza değil, seviştiğim kıza aşık olmuştum.”
Kulağına doğru usulca başımı eğdim başı omuzlarımda olduğu için çok eğmeme bile gerek kalmadı. Az sonra söyliceklerime hazırlanırmış gibi boğazımı temizleyip;
+Sana gerçekten fena aşık oldum.
Yüzünü bana doğru çevirdi, o kadar aşıkmış gibi gülümsedi ki… “Bende sana diyeceğine emindim.”
-Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun bana nasıl aşık olabilirsin?
+Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun benle nasıl sevişebilirsin ki?
-Sevişmek bir olaydır. Sevmek ise bir olgu.
“Of Allah’ım bu kızla neden laf dalaşı başlattım ki” diye kendime soruyordum. “Senden zeki işte.” O kollarımın arasında yine başını omzuma koydu. Mekan kopuyor. Biz ise yumak yumak sarılıyorduk. Başını kaldırdı.
-Buraya neden geldiğimizi anladın dimi?
Tahmin ediyordum aslında muhtemelen satanist falandı. “Ne kadar ergence” diye düşünmekten kendimi alamadım. Acırcasına boğuk bir sesle
+Tahmin edebiliyorum. Satanist falansın.
-Tam olarak öyle değil.
Sarılmayı bıraktık masanın üzerindeki içkilerimizi içmeye başladık. Gözlerinin dolmaya başladığını görebiliyordum.
-içkini bitir. Biraz dışarda oturalım başım ağırdı.
+Olur nasıl istersen.
Masamın üzerinde duran birayı iki hamlede bitirdim. O ise şarabı yarım bıraktı. Masanın altına eğildi deri ceketlerimizi alıp bana ait olanı uzattı. Yavaş tavırlarla ceketini giydi. Elini uzattı, parmaklarının arasına parmaklarımı kenetleyerek çıkışa doğru yöneldi.

Önümdeki ayranın alüminyum folyosunu karşılıklı olacak şekilde iki taraftan deldim. “Bir delik benim ayran içmem için diğer taraf ise ayranın içerisinde vakum etkisi oluşmasını engelleyip daha rahat içmemi sağlaması için.” Bu Tuğçe’nin “Neden ayran folyosunun iki tarafını deldin?” sorusuna verdiğim yanıttı. Bu saçma soru ile ortamdaki sessizlik tekrar bozulmuştu. Bunu fırsat bilip.
+Eeee Tuğçe buraya neden geldik?
-Bak şimdi iyi dinle!
O kadar agresifleşip, o kadar ciddileşti ki ben bile oturduğum pozisyonda vücudumu doğrultup kasıldım.
Hani sana Ateist olduğumu söylemiştim ya. Aslında ben ateist değilim.
+Fark ettim sen satanistsin.
-Sözümü bir kez daha kesersen. Buradan çıkıp gidicem ve beni bir daha göremeyeceksin.
Öyle bir sustum ki biri beni bıçakmalaya gelse, imdat diye bağırmazdım.
-Olay sandığın kadar basit bir inanış problemi değil. Ben kedimi bildim bileli bu dünyanın içindeyim. Geçtiğimiz seneye kadar eğlenceli geldiğini bile söyleyebilirdim. Sana daha basit ve anlayabileceğin bir dil ile anlatmaya çalışıcam. Annem, babam ben bir tarikata üyeyiz. Hepimizin bu tarikatta görevleri var. Aile bağı adı verilen şeyin aslında önemli olmadığı, sevginin, sadakatin ve evliliklerin sadece birer maske olduğu bir yer. Bu para, elbiseler, sahip olduğum herşey bana ait değil. Bana verdikleri daha doğrusu biçtikleri hayatı yaşamaktan başka bir şey yapamıyorum. 16 yaşında falan bir ayinde ruhumu şeytana sattım. Para, mal, mülk herşeyi aldım. Aslında ne istesem alabilirdim ama herkes gibi bende maddiyatı seçtim. O yaşlarda insan paranın mutluluk demek olduğunu sanıyor. O günden beri insanların günaha girmesi, kendilerine zarar vermesi gibi anlamı olmayan şeyler için uğraşıyordum. Birinin bana sevişmek için teklifte bulunması onunla sevişmem için yeterli bir bahaneydi.
+Ben sana teklifte bulunmadım!
-Evet sen bana teklifte bulunmadın. Yaptığım en büyük hata buydu. Aslında biriyle sırf istediğim için birlikte olamam bu yasak bir şekilde onun bana bunu teklif etmesi gerekir. Lakin ben sana aşık oldum.
+Yüzümü bile göremiyordun o loş yerde nasıl olurda aşık olmuş olabilirsin. Bu da insanları kandırmak için bulduğun bir yalan mı?
-Bu insanları kandırmak için bulduğum bir yalan olsa anlamazdın bile. Hala anlamıyorsun dimi? Ben sana bir anda aşık olmadım. Hatırlar mısın? Geçen hafta kız kankanla dışarı çıktığında tostundan, pantolonuna damlayan mayonezi parmağınla hızlıca alıp ağzına zütürdüğünü. 2 hafta önce çok nadiren gittiğin dinamik dersinin çıkışında, çardakların altında otururken yanına gelen köpeğe simitinin yarsını verdiğini. Gününü hatırlamıyorum sigara içerken öksürmeye başladığın da masada duran herhangi birinden kalan suyu içtiğini veya duraktaki teyzeyi yolun karşısına geçirirken, teyzenin senin ayağına bastığını…
+Kaç aydır beni takip ediyorsun?
-Takip falan etmiyorum. O kişisel iletişim seminerinde sorduğun saçma soru için ayağa kalktığından beri senin yanında olmak istiyorum. Sen farkında değildin bile ama biz o gün aynı sırada oturuyorduk ben ise sadece iki koltuk yanında.

Daha kim olduğunu anlayamadan; o pamuk sesiyle…
-Kusura bakma! Biraz geç kaldım.
+Yok ya önemli değil, ben de gelmeyince çok beklemedim zaten.
“Neden böyle bir şey söyledim?” “Onu aslında çok da önemsemediğimi ima etmek için mi?” yanılıyordum, aslında onu çok önemsiyorum. Dizlerimin altına zorlukla sığdığı sehpanın önündeki hasır sandalyeye oturdum.
-Ne yiyeceğini bilmediğin için sipariş vermedim.
Ne yemek istediğimi ben de tam olarak bilmiyordum. Simit yine cazip olan yegane seçenekti. Yanında bir de eritme peynir, bugün için bu jesti kendime yapabilirdim. Bunları düşürken karakafalı o garson geldi. Siparişimi sormasına meydan vermeden; “2 simit 1 çay birde üçgen peynir.” Diyerek siparişimi tamamladım. “Gevrek istedin herhal abey?” “Anladın işte ne istediğimi! Biraz acele edersen!” Arkasını döndü ve gitti. Tuğçe “Garsona neden bu kadar ters davrandığımı? izmirde simit’e gevrek dediklerini buna alışmam gerektiğini falan anlatıyordu. Benim ise aklım gözlerine sürdüğü koyu ton rimel ve göz kaleminde, kırmızı rujunda, göğüs dekoltesindeydi. Haklıydı ona olan hıncımı garsondan çıkarıyordum. Zaten o sırada bizimki gelmiş benden para istiyordu. 3-5 kez söylemiş olacak ki, Tuğçe ona 20 lira vermiş para üstünü bekliyordu. Cebime ani bir hareketle hamle yapmış olsamda; garson para üstünü Tuğçe’ye teslim etmek üzereydi. Yaptığım hareketin boşa gidip, beni bozmaması için cebimden sigara paketi ve kibriti çıkarmaya koyuldum. “Ne kadar da kool’um dimi?” diye düşünmeden edemedim. Kibrit ve paketi sehpa üzerine rastgele koydum.
Tuğçe bunu bekliyormuş olacak ki siyah, yuvarlak zımbaları olan deri Pierre cardin çantasından muratti paketini çıkardı. Kibritimi masadan ağır hareketlerle aldı. “Belki de benim yakmamı istemişti.” yazarken aklıma geliyor. Kırmızı dudaklarını açarak sigarasının öyle güzel yaktı ki ucunda ateş topu çıkararak… dünya üzerinde sigara içmeyi hak eden tek kızın o olduğuna inanabilirdiniz.
Ben yavaş bir şekilde simitime peynir sürmeye çabalıyordum. O ise sigarasını içmiş bir tane daha çıkarıp ağzındaki sigarayı çakmak yaparak bir tane daha yakmıştı oysaki kibrit önünde duruyordu Allah’ım nasıl bir ironi bu.
+Çok sigara içiyorsun.
-Evet ama aramızdaki fark, Sen sigarayı keyif için içiyorsun ben ise ölmek için.
O an anlam veremedim. "bir kitaptan alıntı olduğunu anlamak için de geç kalmıştım." Hayatta yapacağım bir şey değil ama hiç tavırlarımı değiştirmeden;
+Çok farklı giyinmişsin.
-Çokla başlayan ne kadar çok cümle kuruyorsun? Ayrıca neyi farklı?
+Sanki biraz soğuk.
Giyim tarzıyla ne alakası var ama, başka da bişey bulamadım.

Sokağın ortasında oturmuş yine “Clash of Clans” oynamaya başlamıştım. Şarjım yüzde dokuz kaldığında bir otuz beş dakikanın daha geçtiğini oyundan, telefonumun masaüstüne geri çıktığımda anladım. Bir saattir sokakta öylece bekliyordum, gelen giden birkaç araba haricinde dikkatimi çeken hiç birşey olmamıştı. Umudumu yitirmiş ve oturduğum kaldırımdan soğuk çekmeye başlamış olacağım ki burnum akmaya başladı. Üşümemek için ayağı kalkıp sırtımı bahçe duvarına ve üstündeki siyah parmaklıklara yasladım. Cep telefonumun şarjının bitmemesi için kapattım. On dakika olmuş veya olmamıştı ki ilerideki villanın otomatik bahçe kapısının açılma sesini ve sarı renkteki yanıp sönen uyarı lambasının ışığını fark ettim.
Sesin geldiği eve doğru yavaşça yürümeye başladım, bu ev mahalledeki çoğu evin aksine tripleks dedikleri villalardan biriydi. Tripleks villanın önüne geldiğimde şoför “Chrysler 300c” model siyah arayı çoktan çalıştırmış bahçenin otopark kapısını açmıştı. Ben otopark kapısının açıldığı evin karşısındaki bahçe duvarına yaslanmıştım fakat yaslandığım bu duvar az öncekine göre daha kısa olduğundan duvarın üstündeki beyaz demir parmaklıkların çıkıntıları sırtımı acıtıyordu. Beklemek için tercih etmeyeceğiniz bu yerde; elimde biraz evvel kapattığım cep telefonumla acelem varmışçasına mesajlaşıyor ve bu sebeple bekliyormuş havası yaratmaya çalışıyordum.
Çelik kapının arkasında iki adam belirdi ikisi de orta boylu ve şişmandı. Sağda duranın top sakalı olduğu fark edebiliyordum. Solda duran, boğazlı sarı basic bir kazak ve altına açık kahverengi keten pantolon giymiş, top sakallı olanda ise beyaz gömlek üzerine düz kırmızı kravatın takılı olduğu siyah bir takım vardı. Karşılıklı gülüşüyorlardı. Konuşma sesleri ve kahkahaları araba motorunun çıkardığı gürültüye rağmen bana kadar ulaşıyordu. Keyiflerinin yerinde olduğu birbirlerine yaptıkları el şakalarından belliydi. Arkalarından uzun boylu, güzelce traş olmuş, siyah takım elbisesinde sadece gömleğinin beyaz olduğu, siması bana çok tanıdık gelen bir adam çıkıverdi. Bu adamı nereden tanıdığımı bulmak için hafızamı yoklamaya başladım. Daha fazla ayrıntı görebilmek için gözlerimi kısarak adamın yüzüne bakmaya devam ettim. Bu üç adam, evin mermer merdivenlerinden inerken ben sadece onları izliyor, kafamda ise en arkada yürüyen adamı nerede gördüğümü hatırlamak için hafızamı yormaya devam ediyordum. Tam olarak kapanmamış olan evin çelik kapısı tekrar açıldı. Tuğçe’ye çok benzeyen lacivert renkte pileli eteği üzerinde beyaz düz bir gömlek giymiş olan kız merdivenlerden hızlı adımlarla inmeye başladı. Bütün dikkatimi bu kıza çevirdiğimde onun gerçekten de Tuğçe olduğunun farkına vardım.
“Aman Allah’ım işte karşımda.” “Yanına gitmeliyim ama hiç de korkuyor gibi gözükmüyor.” içimden geçen bu cümlelere rağmen tek bir hareket dahi yapmadan izlemeye devam ettim. Tuğçe en arkada yürüyen uzun boylu adama yaklaşarak anlayamadığım bir şeyler söyledi. Adamın gür ve ciddi bir tonla “Çok acelesi yok" dediğini duyduğumda hafızamda iki dakikadır yapmaya çalıştığım kimlik eşleştirme işlemi sonuç verdi. Bu sesi geçen hafta olan dönem açılış konuşmasında duymuştum. “Bizim mühendislik fakültesinin dekanı” “Evet o!” Neydi ismi?” “Mustafa mı?” “Yok, yok” “Muzaffer mi?” “Hah Mutluer” “Mutluer Şen” “Şen mi?” on saniye içerisinde isminin ve soyisminin ne olduğunu karar verdiğimde önden yürüyen iki adam gruptan daha da ayrılmış ve arabanın arkasındaki kahverengi taşlarla kaplanmış büyük garaja doğru yönelmişlerdi. Mutluer ve Tuğçe’nin yüz benzerliklerini, soyisimlerinin aynı olduğunu anladığım andan itibaren daha da fark eder olmuştum. “Yok artık ya?” “Tuğçe bizim dekanın kızımı?” hala olanlara inanmakta güçlük çekerken Mutluer arabanın sağ arka kapısına doğru yöneldi. Sol arka kapıyı, şoför Tuğçe’nin binmesi için biraz önce açmıştı. Aralarındaki mesafe arttığı için konuşmaları kısa süreliğine son buldu ve Tuğçe etrafına bakındığında sokağın karşı tarafında buz kesmiş halde ayakta bekleyen beni fark etti. Yüzündeki ekşimeyi ve şaşkınlığı fark etmemek bu mesafeden bile olanaksızdı fakat o bir saniye duraksamadan arabaya bindi. Şoför, Tuğçe arabaya bindiğinde kapıyı kapattı ve iliklediği ceketinin, ön düğmesini açarak şoför kapısına doğru yöneldi.
Garajın içerisinden olsa gerek başka bir arabanın marş sesi duyuldu. Bir yirmi saniye civarı bekledikten sonra “Chrysler” hareket etti. Araba kapıdan sağa doğru döndüğünde Tuğçe’nin oturduğu arabanın sol kısmı benim yanımdan geçecek şekilde ilerdi. Tuğçe’nin beni görmemesi imkânsız olmasına rağmen arabadaki siyah cam filmlerinden dolayı ben onu görememiştim. Araba garajla aramdaki görüş alanını terk ettikten sonra arkadan gelen kırmızı “Volvo S60” model aracı ancak görebildim. Volvo’da diğer araba gibi sağa döndü ve villanın araçlar çıksın diye yapılmış otomatik bahçe kapısı olarak kapanmaya başladı.