Daha kim olduğunu anlayamadan; o pamuk sesiyle…
-Kusura bakma! Biraz geç kaldım.
+Yok ya önemli değil, ben de gelmeyince çok beklemedim zaten.
“Neden böyle bir şey söyledim?” “Onu aslında çok da önemsemediğimi ima etmek için mi?” yanılıyordum, aslında onu çok önemsiyorum. Dizlerimin altına zorlukla sığdığı sehpanın önündeki hasır sandalyeye oturdum.
-Ne yiyeceğini bilmediğin için sipariş vermedim.
Ne yemek istediğimi ben de tam olarak bilmiyordum. Simit yine cazip olan yegane seçenekti. Yanında bir de eritme peynir, bugün için bu jesti kendime yapabilirdim. Bunları düşürken karakafalı o garson geldi. Siparişimi sormasına meydan vermeden; “2 simit 1 çay birde üçgen peynir.” Diyerek siparişimi tamamladım. “Gevrek istedin herhal abey?” “Anladın işte ne istediğimi! Biraz acele edersen!” Arkasını döndü ve gitti. Tuğçe “Garsona neden bu kadar ters davrandığımı? izmirde simit’e gevrek dediklerini buna alışmam gerektiğini falan anlatıyordu. Benim ise aklım gözlerine sürdüğü koyu ton rimel ve göz kaleminde, kırmızı rujunda, göğüs dekoltesindeydi. Haklıydı ona olan hıncımı garsondan çıkarıyordum. Zaten o sırada bizimki gelmiş benden para istiyordu. 3-5 kez söylemiş olacak ki, Tuğçe ona 20 lira vermiş para üstünü bekliyordu. Cebime ani bir hareketle hamle yapmış olsamda; garson para üstünü Tuğçe’ye teslim etmek üzereydi. Yaptığım hareketin boşa gidip, beni bozmaması için cebimden sigara paketi ve kibriti çıkarmaya koyuldum. “Ne kadar da kool’um dimi?” diye düşünmeden edemedim. Kibrit ve paketi sehpa üzerine rastgele koydum.
Tuğçe bunu bekliyormuş olacak ki siyah, yuvarlak zımbaları olan deri Pierre cardin çantasından muratti paketini çıkardı. Kibritimi masadan ağır hareketlerle aldı. “Belki de benim yakmamı istemişti.” yazarken aklıma geliyor. Kırmızı dudaklarını açarak sigarasının öyle güzel yaktı ki ucunda ateş topu çıkararak… dünya üzerinde sigara içmeyi hak eden tek kızın o olduğuna inanabilirdiniz.
Ben yavaş bir şekilde simitime peynir sürmeye çabalıyordum. O ise sigarasını içmiş bir tane daha çıkarıp ağzındaki sigarayı çakmak yaparak bir tane daha yakmıştı oysaki kibrit önünde duruyordu Allah’ım nasıl bir ironi bu.
+Çok sigara içiyorsun.
-Evet ama aramızdaki fark, Sen sigarayı keyif için içiyorsun ben ise ölmek için.
O an anlam veremedim. "bir kitaptan alıntı olduğunu anlamak için de geç kalmıştım." Hayatta yapacağım bir şey değil ama hiç tavırlarımı değiştirmeden;
+Çok farklı giyinmişsin.
-Çokla başlayan ne kadar çok cümle kuruyorsun? Ayrıca neyi farklı?
+Sanki biraz soğuk.
Giyim tarzıyla ne alakası var ama, başka da bişey bulamadım.

-Soğukla ne alakası var üşümüyorum. Beğenmedin mi yani?
Beğenmiştim tabi ki ama sadece ben yanındayken veya en güzeli sadece benim yanımdayken böyle giyinmesi daha hoş olurdu. “ne yani bir de kıskançlık mı yapıcaksın?” diye sordum kendi kendime. “Tanışalı kaç gün olmuştu” yani evet 2 gün oldu. “Sahi kaç diyince aklıma geldi.” “Kaç yaşında bu kız?”
+Tuğçe bu arada kaç yaşındasın?
-Anladığın üzere reşitim.
+Farkettiysen bunu sormadım.
-93 doğumluyum.
Nasıl bir doğum tarihi bu ya? Ne gün verdi ne de ay, burcunu bile öğrenemezdim burdan.
-Üşüdüm çok!
Az önce üşümüyorum dediğini hatırlatıp, onu kırmaya gerek yok diye düşündüm.
+Napalım? kapalı bir alana geçelim istersen?
-Yok ya sizde ufo vardı. Size geçsek hem biraz ısınırız zaten sonra okula gidicem.
Bendeki ufo’yu ne zaman görmüştü? Nasıl bu kadar dikkatli olabilirdi? Tuğçe bildiğiniz bana gelmek istiyordu. Gelmesini istiyordum. Neden adam akıllı tanımadığın birinin evine gitmek istiyorsun diye de kızmak istiyordum. Sadece “Olur.” dedim. Kalktık ve yanyana yürümeye başladık, ben eve yaklaştıkça heyecanlanıyor. O yanımda yürürken, dünyanın adil olmadığını, kimsenin onu anlamadığını falan anlatıyordu. Hayata isyan eden ergenvari şeyler… Ben işte bu kıza bu cümleler yakışmıyor diye düşünüyordum.
-Eee sustun!
+Yok ya. Dedim ya dalgınım bugün biraz.
+Neyse geldik zaten.
Kahverengi kapıyı yine binbir zorlukla açtım içeri girdik. Marka uzun botlarını çıkardı. Hemen önümden yürüyerek hole’den beyaz pembe puantiyeli çoraplarıyla salona geçti. Oturdu.
-Brrrrrr, çok soğuk açsana hadi ufoyu…
+Tamam bir saniye prize takıyorum.
Kablosu prize takılı şekilde ufoyu ona en yakın mesafeye getirip üzerine sıcaklığı gelecek şekilde koydum. Salonda bir tane ikili koltuk, bir tane tekli koltuk, bir tane de çekyat vardı. Çekyatın üstü o kadar karmaşık ve doluydu ki oraya oturamazdım. Tekli koltuk ise ufoya uzak ve çok alakasız bir konumdaydı. Yanına mı otursam acaba diye düşünürken;
-Ayakta beklemesene otur yanıma.
Beni ne kadar zor bir seçimden kurtarmıştı bilemezsiniz. Yanına oturmak için hareketlendiğimde
-Çekyatın üstündeki battaniyeyi de alır mısın?
Battaniyeyi de kucakladım. Sigara kokuyor mu diye belli etmeden burnuma yaklaştırdım. Kokmuyordu kokuyorsa bile ben anlamıyordum o da anlamazdı. Yanına oturdum o ise battaniyenin uçlarını çekiştirerek ikimizin de üstüne serdi. inanmayacaksınız omzuma uzandı. Ufonun verdiği sıcaklık güneş misali yüzümüzü ve boynumuzu yakıyor. Battaniyenin altında vücudumuz ısınırken onun saçları burnumu kaşındırıyor, kaşındırmakla kalmıyor krema kokulu o harika saç kremi burnumun hatta hücrelerimin her birine işliyor, nefes alıp verdikçe göğsü, yükselip alçalıyor her an ona biraz daha kapılıyordum. Bu kadar varoş ve bu kadar güzel bir anın var olabileceğini daha önce hiç hayal etmemiştim. Beş veya on dakika geçti, belki bir ömürdür veya saniyelerdir bilmiyorum! Vücudumun o kasılmış hali o sıcak ortamın verdiği ısıdan çözülmeye başlamış rahatlamıştı, istemsiz bir şekilde başımı onun başına koymuştum. iki gece önce pervasızca seviştiğim kızın, saçlarını elimle okşamaya bile çekinir olmuştum.

Sigara kokusunun geçmesi için kıyafetlerimi kuru olmalarına rağmen pencerenin önündeki tel askıya astım. Ne kadar da sigara içmekten utanan biri olmaya başlamıştım. Akşam 9’a kadar olan zamanı bekleyerek tüketemezdim, hem heyecanlı hem sabırsız hem de korkak hissediyordum. Akşam olsa da gitsem derken, gitmekten korkuyordum. “Nedir bu utangaçlığım, nedir senden çektiğim?” ama korkuyordum işte. Yapmamam gereken bir şey yapmaktan, söylememem gerek bir şey söylemekten, küçük düşmekten, insanlar birbiriyle konuşurken yine üçüncü tekil şahıs olmaktan, bu kim sorusundaki işaret sıfatı olmaktan korkuyordum. Televizyondaki sıkıcı kadın programlarını izlerken uyuya kaldım. Rüyamda ne gördüğümü tahmin etmeniz o kadar zor değil tabi ki.
Tuğçeyi gördüm, o kadar şık giyinmişti ki yanında yürümekten gurur duyacağınız cinsten.
“Hayatım boyunca bu kız, bu öküze nasıl baktı cümlesindeki öküz olmak istedim.”
Öylesine yürüyorduk yağmurun altında, o kadar gerçekti saçlarımdan yüzüme akan su damlalarını bile siliyordum. Boş sonsuz caddede turuncu sokak lambaları altında yürüyor ıslanıyor ama üşümüyorduk. Caddenin karanlık kısmına geldiğimizde öyle sıkı sarıldım ki bırakmayacakmış gibi; o ise yağmurun ortasında kayboldu gitti, ağlamaya başladığımdan eminim. Öyle hıçkıra hıçkıra ağladım ki.
Samsung’un o klagib arama sesi ile uyandım…
-Gelen Arama Tuğçe Şen-
Panik ile telefonu açtım.
-Hadi oğlum! Nerdesin? Geliyorsun dimi?
+Evet evet geliyorum yoldayım.
Telefonu kapattığı anda sağ üst köşede yazan saate baktım. “21.18” “Of oğlum nasıl uyuya kaldın?” Öyle apar topar giyinip çıktım ki, sanırım toplam harcadığım zaman dört dakika bile değildir. Ceplerimi kontrol ettim. “Anahar?, sigara?, cüzdan?, telefon?” Mükemmel dörtlü yine yerinde. (Çakmak nerede diye sorduğunuzu duyar gibiyim, her çıkışta marketten kibrit alırım. Sigarayı çakmakla yakmayı sevmem.)
Koşarak otobüs durağına ilerlemeye başladım. Nedendir bilmem gideceğim yolu kafamda sürekli parçalara bölerim. “ilk marketi geçeceğim, sonra ileride fırın var orayı geçeceğim, ondan sonra okulu geçicem, sonra durağa varacağım.” Belki de bana gideceğim yere daha çabuk ulaşıyormuş hissi yarattığındandır. Beş dakika sonra durağa ulaştım. Durağın üst kısmındaki gelecek otobüslerin nerede olduğunu gösteren ışıklı tabelaya baktım “63’ün gelmesine 2 durak var, Tanrının sevdiği kuluyum.”

Sonra kulağıma yaklaştı. “Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun tatlı çocuk.”
+Anlat da bileyim!
Gözleriyle ortalığı kolaçan edercesine, kafasını hızlı hareketlerle sağa ve sola çevirdi. Kimsenin duymasını istemeyeceği bazı şeyler söyleyeceğini bekliyordum ki.
-Pardon bakar mısınız?
“Buyrun” dedi garson.
-Buraya bir kadeh kırmızı şarap bir de bira alabilirmiyim?
“Bira sevdiğimi nerden biliyordu ki?” “Acaba şarabı benim için mi söyledi?” Ne kadar da dert etmiştim herhangi birisini içebilirdim. Tabi ki birinci tercihim bira olurdu. Tuğçe’yle hala aynı pozisyonda dans benzeri birtakım hareketler yapıyorduk. Aslında daha doğrusu birbirimize sarılıp vücutlarımızın, aşkımızın birbirimize ait olmanın tadını çıkarıyorduk. Komik bir şey yokken gülümsüyor, Tuğçe başını omzuma koydukça krem şanti esanslı saç kreminin kokusunu içime çekiyordum.
“Erkekler kadınların sadece kokusuna bile aşık olabilir. Hele ki vücudunun kokusuyla harmanlandıysa…”
Aslında onun bana aşık olduğuna emindim. Hatta o kadar emindim ki şuan çıkma teklifi etsem kabul ederdi. Bana her baktığında gülümsüyor. Boş olduğu her saniye sarılıyordu. Yeni çıkmaya başlamış amatör çiftler gibiydik.
“Sevdiğim kıza değil, seviştiğim kıza aşık olmuştum.”
Kulağına doğru usulca başımı eğdim başı omuzlarımda olduğu için çok eğmeme bile gerek kalmadı. Az sonra söyliceklerime hazırlanırmış gibi boğazımı temizleyip;
+Sana gerçekten fena aşık oldum.
Yüzünü bana doğru çevirdi, o kadar aşıkmış gibi gülümsedi ki… “Bende sana diyeceğine emindim.”
-Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun bana nasıl aşık olabilirsin?
+Hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun benle nasıl sevişebilirsin ki?
-Sevişmek bir olaydır. Sevmek ise bir olgu.
“Of Allah’ım bu kızla neden laf dalaşı başlattım ki” diye kendime soruyordum. “Senden zeki işte.” O kollarımın arasında yine başını omzuma koydu. Mekan kopuyor. Biz ise yumak yumak sarılıyorduk. Başını kaldırdı.
-Buraya neden geldiğimizi anladın dimi?
Tahmin ediyordum aslında muhtemelen satanist falandı. “Ne kadar ergence” diye düşünmekten kendimi alamadım. Acırcasına boğuk bir sesle
+Tahmin edebiliyorum. Satanist falansın.
-Tam olarak öyle değil.
Sarılmayı bıraktık masanın üzerindeki içkilerimizi içmeye başladık. Gözlerinin dolmaya başladığını görebiliyordum.
-içkini bitir. Biraz dışarda oturalım başım ağırdı.
+Olur nasıl istersen.
Masamın üzerinde duran birayı iki hamlede bitirdim. O ise şarabı yarım bıraktı. Masanın altına eğildi deri ceketlerimizi alıp bana ait olanı uzattı. Yavaş tavırlarla ceketini giydi. Elini uzattı, parmaklarının arasına parmaklarımı kenetleyerek çıkışa doğru yöneldi.

Yürümeye başladığımızda yağmur da hafiften atıştırmaya başlamıştı. Nasılda üşümüyordu ben bile soğuğu hissediyordum. O ise mini bir etek ve siyah çoraplaydı.
+Nasıl üşümüyorsun?
-Üşümediğimi kim söyledi!
Ceketim onun vücuduna göre yeterince büyüktü rahatlıkla kendi ceketinin üstüne giyebilirdi. Boyu da uzun belki ayaklarını bile ısıtırdı. Tek sorun benim fazlasıyla üşüme ihtimalimdi. Yaz kış farketmeksizin içime atlet giyme alışkanlığım vardı. Benim değil de annemin bana kazandırdığı bir alışkanlık olabilirdi. Yine gömleğimin içine giymiştim. “Aman en fazla 5 dakika üşürsün oğlum” diyerek. Tuğçe’ye döndüm clubdan çıktığımızdan beri elele değildik.
+Ceketimi giymek istermisin?
-Hayır!
Filmin birinde gördüğüm, yakışıklı başrol karakterinin tavsiyeler lisetesi aklıma geldi.
“Piliç’e ceketi isteyip istemediğini sorma! Çıkar ve ver!”
"Lanet olasıca Amerikan tabirleri." Kendi kendime ironi yaparak yolda yürürken aniden sırıttım. Yine de denemeye değer bir hareket olabilirdi. Hayır demesine rağmen ceketimi çıkardım ve ona dönerek.
+Ceketimi giy yoksa donacaksın hem ben zaten çok üşümüyorum kalın giyindim.
Mahçup olmuş bir yüz ifadesiyle ceketi giydi. Kollarını sıktığı bariz belli oluyordu. Üstündeki çift ceketle fazlasıyla komik görünüyordu, lakin haklıydım bacaklarını güzelce kapatmıştı.
-Teşekkür ederim.
Yol boyunca konuşmadan yürümeye devam ettik. Ben ona, o ise kafasında az sonra yapacağı konuşmanın kalıplarını oluştururmuş gibi yerdeki bordur taşlarına bakıyor ve hızlı adımlarla yürüyordu.
Kırmızı coca-cola tabelalı kokoreççiye geldik. “Açılışa Özel Yarım ekmek kokoreç + Ayran 6 TL” Açılalı kaç sene olmuştur diye düşünürken, kapısındaki hava perdesini delerek içeriye girdik.
-Oooo hemşerim hoş geldin!
Kokoreççi elemanla, Ankaralı olduğuma dair bir muhabbette hemşeri çıktığımız için fazlasıyla samimi olmuştuk. Klagib ve yapmacık pazarlama harekeleri işte. Duvardaki ustalık belgesinde Konyalı olduğu yazıyordu oysaki. Zaten sürekli olarak onun dükkanın da yiyordum. Hemşeri olduğumuzu uydursa da uydurmasa da...
+Kokoreç yermişin?
-Daha önce hiç yemedim ama denemek istiyorum. Bir çeyrek alabirim!
Benimle birlikteyken kokoreç yemeye cesaret etmişti. "Harika bir kız olmalıydı. Bu kadar harikaysa nasıl satanist olabilirdi? Satanistlik kötü birşey mi?
Kötülüğe tapıp iyi olmaya çalışmak... ironilerin en büyüğü Tuğçe'ydi"
+Remzi abi bir yarım, bir çeyrek, ,iki de ayran! Biz üst kattayız.
Remzi abi “Anlaşıldı hemşerim var mı başka bir isteğin” dediğinde biz üst kata doğru yürümeye başlamıştık. Merdivenleri çıkmaya başlamadan asma katın lambasını lavabonun üstündeki aynanın yanından ben açtım. Az önce clubda çıktığımız merdivenlerin gıcırtısına benzer gıcırtılar senfonisi içerisinde asma kata çıktık. Caddeyi gören sonradan yapıldığı çok belli olan pencerenin önündeki iskembelere oturduk.