Okuyan varsa devam edicem beyler sonra boşuna yazmış olmiyim.

Bu hikaye kurgu değildir.
Beyler bilirsiniz hepiniz 8-9 yaşlarındayken çocuklar sahip oldukları niteliklerini ve mallarını yarıştırır. Buna sidik yarışı der çoğu insan. Ben 8-9 yaşındayken okulda benden daha hızlı koşan kimse yoktu beyler. Kendimle her yerde övünür okulun bahçesinde milleti yarışa davet eder, kazanıp kendi kendimi mutlu etmeye çalışırdım. Hatırlıyorum da gene bir gün bir arkadaşımı davet ettim yarışa, arkadaşımın adı Kaan olsun. Bizim ilkokul bahçesinde klagib her okuldaki gibi bir basketbol sahası vardı ama böyle küçük alanda kısa potaların bulunduğu dandik bir yer. Ordaki sahanın çizgisinden okulun kapısına ilk gelen yener dedim. Kaan de hemen atladı anlamalıydım bir muallaklik yapacağını... Saysın diye de başka bir arkadaşımızı koymuştuk. Başladı saymaya 3,2,1 çık! Başladım koşmaya, Kaan da yavaş değil hızlı bacakları var. Beyler bu huur yanıma yaklaşmak için bir fırsat buldu, o anda bacağımın arkasına çelmeyi bir taktı. Ben o anda yerde yuvarlanmaya başladım.

Yuvarlanmaya başladım işte, okul bahçesinin de saha olmayan yerlerindeki taşlar çakıllı çakıllı. Hani olur ya girintili çıkıntılı döşemeler öyle. ilk önce dizim çıkıntılardan birine saplandı beyler ne kadar acıdığını hala hatırlarım, ardından yüzüm kolum her yerimi yere geçirdim. Kaan'ın da ödü takuna karıştı haliyle. Küçücük çocuklardık kollardık birbirimizi, her yerim kan içinde. Geldi beni kaldırdı, sayan arkadaş da geldi omuzladılar beni revire zütürüyorlar. Revir beni gördü o bakış o bakış beyler, belli ki ağzım yüzüm birbirine girmiş.

Hemen annemi babamı aradı revir, onların biricik çocuğuyum hemen geldiler. Hastaneye zütürdüler. Ben ağlıyorum acıdan doktor beni gördü ACiL e dedi. ACiL de hala hatırlarım doktor geldi suratına dikiş atmamız gerek dedi. Beyler o izler hala suratımda durur, siz siz olun ota taka ben en iyiyim diye atlamayın.