sicarken bir teori gelistirdim yine ama bu seferki

manyak birşey oldu. teori şunun üzerine; aslında insanların normal hallerinin depresyondaki halleri olduğu.

insanlarda hayatta kalma içgüdüsü çok yüksek biliyorsunuz. duygularımızın çoğu ve fizyolojik olarakta hayatta kalmayı başarabildiğimiz yetilerimiz ön planda.

nasihatlar, tecrübeler, eğitim ve kendi geliştirme adına ne dersek diyelim insan kendi içinde hep doğrudur. kendinin bazı yönlerini yanlış bulur ama tamamiyle

kendine yanlış demez. bütün insanlar doğruysa nerden geliyor bu kadar yanlışlık. nerden geldiğini söyleyim doğru anlıktır ve herkes kendinin doğru olduğunu

düşünürken hata yaptığını farketmez. başkalarını eleştiririz kendi hayatımızı yaşanması gerekilen hayat olarak görürüz. filmin başrol oyuncusu hep biziz.

bana göre bu düşünce de hayatta kalma içgüdüsüdür. kendinizi hatalı ve başkalarının doğru yaşadığını düşündüğünüz anda yaşamaktan vazgeçeriniz.

neden yanlış bir hayat yaşamak isteyesiniz ki? işte teorimi burada başlatıyorum. insan ne zaman intihar etmek ister kendi hayatından vazgeçer. depresyona

girdiğimizde, serotonin salgılanması durduğunda kendimizin yanlış bir hayat yaşadığını farkeder ve bundan vazgeçeriz.

bana göre insanın normal hali depresyondaki halidir. diğer yaşam ise bir aldatmaca ve içgüdüden ibarettir.