shakespeare sonelerini

paylaşacağım burada, liseliler hemen kapatsınlar sayfayı.

Kim ki gücü olup da kullanmadan edebilir,
Dıştan kesin yapacakmış gibi görünür, yapmaz;
Kim ki başkasını etkiler, kendi taş gibi kalabilir;
istifini bozmaz, renk vermez, kışkırtmaya kapılmaz;
işte o kişi hakkıyla kullanıyordur tanrısal nimetleri,
Üstüne yoktur, Doğa'nın servertini tutumlu kullanmada;
Kendi yüzünün hem gerçek efendisidir o, hem sahibi,
Ötekilerse, kahyalık eder güzelliklerine olsa olsa.
Tek başına yaşayıp ölüyor olsada da yalnızca,
Yazın gözüne elbette güzel görünür yaz çiçeği;
O çiçek gün gelip bir hastalık kapmaya görsün ama,
Ondan kat kat üstün olacaktır otların en adisi.
... En tatlı şeyi en acıya dönüştürüverir konumu,
... Zambak çürüdü mü, ottan beter olur kokurusu.

Bir acemi oyuncu nasıl beceriksizse
Sahnede korkusundan donakalmış dururken
Nasıl fazla duyguya kapılınca bir kimse
Zayıflarsa yüreği gücünden kudurken,
Benim de bu korkuyla guvensizlikten işte
Sevgi törenindeki duam aklımdan çıkmış,
Sevgimin gücü beni paramparça etmiş de
Aşkın bütün yükünü omuzlarıma yıkmış.
Öyleyse kitaplarım söylesin güzel sözler,
Sussun dilli gönlümün dilsiz laf ebeleri,
Onlar sevgi dilenir, ama bir çıkar bekler;
Gönlün sözü, bollukta hepsinden çok ileri.

Sessiz aşk ne yazmışsa onu oku ve öğren,
Aşkın ince aklıdır gözlerle duyup bilen...

Vazgeçtim bu dünyadan
Tek ölüm paklar beni
Değmez bu yangın yeri
Avuç açmaya değmez.

Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz
Ezilmiş hor görülmüş el emeği göz nuru
Ödlekler geçmiş başa derken mertlik bozulmuş.

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’e

Vazgeçtim bu dünyadan
Dünyamdan geçtim ama
Seni yalnız komak var
O koyuyor adama...

Bir acemi oyuncu nasıl beceriksizse
Sahnede korkusundan donakalmış dururken
Nasıl fazla duyguya kapılınca bir kimse
Zayıflarsa yüreği gücünden kudurken,
Benim de bu korkuyla guvensizlikten işte
Sevgi törenindeki duam aklımdan çıkmış,
Sevgimin gücü beni paramparça etmiş de
Aşkın bütün yükünü omuzlarıma yıkmış.
Öyleyse kitaplarım söylesin güzel sözler,
Sussun dilli gönlümün dilsiz laf ebeleri,
Onlar sevgi dilenir, ama bir çıkar bekler;
Gönlün sözü, bollukta hepsinden çok ileri.

Sessiz aşk ne yazmışsa onu oku ve öğren,
Aşkın ince aklıdır gözlerle duyup bilen...

Yaslisin deseler de bana, inanmam aynalara,

Genclik ve sen ayni yastasiniz ya!

Ama zamanin yol yol izler actigini görürüm de sende,

Anlarim, ergec bana da gelip catacak ölüm.

Seni bastan ayaga saran su güzellik var ya,

Yüregimin en gösterisli örtüsü de o iste benim.

Gügsünde yasadikca yüregim, yüreginse ben de arttikca,

Kim der ki, nasil diyebilir ki, senden yasliyim?

Yeni dogmus yavruyu sakinir gibi ebesi,

Tasidigim yüregin üstüne ben nasil titreyeceksem.

Nasil sakinacaksam kendimi, kendim icin degil, senin icin;

Öyle sakin iste sen de kendini, ey sevdigim!

Geri gelir sanma yüregin, benim yüregim öldükten sonra;

Bana vermistin onu, unutma, geri almamak üzere bir daha.

Gözlerim ressam rolünü aldı ve kabartma çizgilerle,

Güzelliğinin biçimini gönlümün levhasına çıkardı;

Bedenime gelince, o da bu resmin çerçevesi oldu işte;

Malum, resmin konumundan bilinir usta ressamın sanatı.

Seni olduğu gibi yansıtan resim nerde diyorsan,

Ressamın içine bakıp hünerini orda görmelisin;

Camlarının parlaklığını senin gözlerinden alan,

Göğsümdeki sergide asılı resme ulaşmalısın.

işte bak, gözler gözler için neler yapıyor!

Gözlerim senin şeklini çizdi, seninkilerse,

Gönlüme açılan birer pencere; güneş de bayılıyor

Onlardan içeri bakmaya, sen varsın diye içerde.

Ama gözlerin sanatında yine de bir ekgiblik var:

Gördüklerini çiziyorlar yalnız, yüreği tanımıyorlar.