önceki hikaye 5 gün trendde kalmıstı

Rezervasyon sonra okurum

ama cogu kayıtlı kullanıcı sadece trenddekileri okuyor. sol frameyi bilmeyen var. eski baslıklar kaybolup gidiyor.

Onu tanımadan 1 gün öncesine gidelim...

Uyumamıştım o gece. Sabah ezanının hemen ardından beni rahatlatacak şekilde fotoğraf çekmeye gidecektim. Bilirdim ki insanın duyguları bir gün batımında bir de gün doğumunda tavan yapardı. iyi fotoğraf da böyledir. En güzel, en doğru ışığı gün batımında yahut da gün batımında yakalardınız. imkanım el verdiği ölçüde bu zamanları yakalamaya çalışıyordum.

Sabah ezanı okundu. Üzerime kıyafetlerimi geçirdim. Demlediğim çaydan bir bardak içtim ve kendimi sokağa attım. Etraf henüz kararmamıştı. Daha zaman vardı. Makinemin son ayarlamalarını yaptım ve sahil kenarında bir banka oturup beklemeye başladım. Sigaramı yaktım. Sigaramla birlikte hayallere savruldum. Geçmişe dalıp gitmiyordum artık. Beni tek ilgilendiren konu geleceğimdi. Bir yerlere gelebilmek istiyordum. Romanlardaki gibi bir hayatım olsun istiyordum. Durgunluk bana göre değildi. Biliyordum ki geçmişine saplanıp kalan insanın geleceği olmazdı.

Tan yeri ağarmaya, içimde yeni heyecanlar uçuşmaya başladı. Balıkçı tekneleri gecenin uzun saatlerinde ağlarını atmış, ağlarına takılan talihsiz balıkları toplamış ve birer ikişer limanlarına dönmeye başlamıştı. Hayat garipti. Bir varlığın talihsizliği ve yaşdıbının sonu başka bir varlığın, insanoğlunun yaşdıbını devam ettirebilmesi için bir araç oluyordu.

Kayalıkların üzerine çıktım. Deniz çarşaf gibiydi. Bir çocuk gibi zıplaya zıplaya ilerledim o kayalardan. Belediyenin ve insanlığın bana yol çizmesini kendime yediremiyordum. Kendimi asfalta hapsedemezdim.

Birkaç karabatak denize dalıp çıktı. Birkaç deniz anası dalgaların tersine yüzmeye çalıştı. Ben suyun berraklığında birkaç yengeç gördüm.

Fotoğraf sanatı bana dünyaya başka türlü bakabilmeyi öğretmişti.

Hani gün doğumunda martılar açlıklarını bastırmak istercesine bağırıp dururlar ya. Benim içim de güzel günlere özlemle öyle bağırıp çağırıyordu.

Umutlu çocukluk vesselam. Çünkü güzel bir çocukluk yaşadık. Bütün imkansızlıklarımla, yerlerden atılmış gazete parçaları toplayıp okuyarak imkan yaratmaya çalıştım. Ne kadar başarılı oldum, onu önümde serili duran bir hayat gösterecekti.

Her neyse, yine lafı dolandırdık. Yazmaya başladığımda zaman zaman olaylardan sıyrılıp iç sese ve hislere çeviriyorum klavyemi. Umarım beni anlayışla karşılarsınız dostlarım. Çünkü benim hayatım %50 yaptıklarımdan oluşuyorsa, geri kalan %50 de düşündüklerimden, hissettiklerimden oluşuyor.

Sahil yolunun sonunda eski ve küçük bir yapıda yılların çürüttüğü bir insan beklerdi sizi. Çaycı Orhan Amca... Orhan Amca sürekli yeni tanışıyormuş hissini yaşatırdı bence. Çünkü sürekli aynı şeyleri anlatırdı. Eskiden sinema işletirmiş. Gündüzleri yeşilçamın en nadide eserleri gösterilirken akşamları da polislere, askerlere, ilçenin önde gelen misafirlerine ithal ferre filmleri izletirmiş. ilçenin önde gelen insanların en mahrem sırları o küçücük sinema salonunun içerisinde dallanıp budaklanır, ama yine de dışarıya sızmazmış. O zamanlar sırra saygı varmış.

Sonra Orhan Amca başlar o ihtişamlı günlerinden geriye bu hale nasıl düştüğünü anlatmaya...

Benim der gözleri buğulu bir şekilde. Benim evlatlar hayırsız çıktı. Evlendirmek için onları sattım malı mülkü. Hiçbir şey bırakmadım geride. Hepsini onlara harcadım. Evlendiler. Mallarımın gittiği yetmezmiş gibi bir de oğullarım gitti.

Ve daha bir çok eski yeni şeyler anlatırdı Orhan Amca. Onun hikayesinde yalan ve gerçek. Hayat ve kurgu iç içe geçmiştir. Başlarda sorgulasanız da sonradan bırakırdınız sorgulamayı ve dinlemeye odaklanırdınız. Heyecanlı heyecanlı konuşurdu, siz bazı noktaları kaçırırdınız.

partlar gelmis adamsın:)

Takip eden yoksa yarın devam edelim :D eğer bir iki kişi var ise de şimdi yazayım

Devam et panpa *

kyurem de burada sanırım. Depulteron uyudun mu la?

takip ediyoz

Önceki hikayeni gibeyim amk papagani

Ooov tecrubeli yazilar bunlar

Rezzzzzzzzzzxx

Rezervuar

rez

Orhan Amca'yı ardımda bıraktım. Zemini betondan yapılma derme çatma basketbol sahasını da ardımda bıraktım ve ilerlemeye devam ettim. Güneşin ışıkları evlerin camlarına vuruyor, camlardaki yansımalar kaldırımlara düşüyordu. Terlemeye başlamıştım. Terlemeye başlamam benim için bir tür işaretti. Eve dönmem gerekiyordu artık. Dönüş yolunda açılan börecekçiden 10 liralık kıymalı börek aldım. Yol boyunca birkaç güzel kare daha yakaladım. Yakaladığım kareleri bir yerlerde paylaşacak kıvama gelmemiştim henüz. Çektiğim fotoğraflar bana özeldi.

Eve girdim. Annem, babam ve kardeşimden oluşan küçük ailem henüz daha tatlı uykularından kalkmamıştı. Birkaç börek yutup yatağıma girdim.

Uyanır uyanmaz bilgisayarı açıp raw olarak kaydettiğim fotoğrafları photoshopta düzenlemeye başladım. Bana göre asıl sanat burada başlıyordu. Var olan bir malzemeyi çok da fazla değişikliğe uğratmadan ve doğallığını bozmadan işlemek gerekiyordu. Renk seçimleri iç dünyasını anlatırdı insanın. Beni sarının ve mavinin tonlarına daha çok dikkat ediyordum.

Her ne ise. Bu sürede akşamları küçük bir tezgah işletiyordum. Yeni çıkan bir tür fast food yemekleri satıyordum müşterilere. Seyyar olarak. Aslında bakarsanız hala daha bu satışı gerçekleştiriyorum. Bayram sonuna kadar da devam edeceğim.

Müşterilerimin çoğu genç ve çocuk takımından oluşuyordu lakin orta yaşlı ve yaşlı müşterilerim de yok değildi. Bulunduğum ilçeye bu yemeği ilk getiren bendim. iyi de para kazanıyordum.

Sigarasız okunmaz bu başlık

Akşam saat 23:00 civarlarında mesaiyi babam devralıyordu.

Saat gelmişti. Ben de sahil yolundan kara denize baka baka eve doğru yürüdüm.

Eve vardığımda birkaç egzersiz yaptım. Şişmanlamaya başlıyordum. Kendime dikkat etmem gerekiyordu. Arka fonda Rocky film müziklerinden eye of tiger ı açıp birkaç artistik hareket yaptım. Bakmayın artistik hareket dediğime. Birkaç şınav, birkaç de mekik işte.

Canım sıkılıyordu. PC'den haber sitelerine bakmaya çalıştım. Ülkenin gündemi zamandan daha hızlı değişiyordu.

Haber siteleri midemi bulandırınca da bir sohbet sitesinde uzun zamandır kullanmadığım hesabıma giriş yaptım ve bana yazacak kişileri beklemeye başladım. TV izledim, müzik dinledim. Ondan önce birkaç kişi yazdı ve bu sohbetler çok kısa sürdü. Saat 02:00 dan sonra da şimdilerde Gökyüzüm dediğim, hayatımın merkezine yerleşmiş o muhteşem insandan ilk mesaj geldi.

Merhaba.

Evet dostlarım. Tam olarak bu şekilde başladı hikayem. Tek kelimelik bir sesleniş ile. Kısa bir Merhaba ile.

Merhaba dedim

Ne güzel bir profil bu böyle dedi. Yahut buna benzer bir cümle kullandı şimdi net olarak hatırlayamıyorum. Ama Gökyüzüm dediğim insan şuan bu satırları okuyor. O kesin hatırlıyordur.

Laf lafı açtı konu hikayelere geldi.

Bir şeyler yazıyordu Gökyüzüm. Bir tür yeraltından notlar... Kendini yeraltı edebiyatına ait hissediyordu. Yazılarını bana gönderdi. Okudum. Çok etkilendim. Benim de bir şeyler yapmam gerekiyordu. O bana güvenmiş kalbinden geçen satırları okumam için bana göndermişti. Ben de hayat hikayemi gönderdim.

Evet dostlarım. Sizlerin de eşlik ettiği inci Sözlük hikayemi gönderdim ona. Okumaya başladı. Bana anlattığına göre ilk zamanlarda basit bir aşk hikayesi sanmış. Aşktan nefret ederdi gökyüzüm.

Okudukça ve aksak yönlerimi görünce de basit bir aşk hikayesi olmadığını anlamış. Hem bana yazıyor hem de hikayemi okuyordu. Ona önyargısız okuması isteğinde bulunmuştum. Ben hikayemi ilk defa buradakilerin dışına açmıştım. Yanlış anlaşılmam kuvvetle muhtemeldi. Neyse ki yanlış anlamadı.

Birkaç defa izin istedi benden. Yüzünü yıkaması gerekiyordu. Anladım ki bir okuyucu değildi karşımda olan. Bu kişi her kim ise benimle ortak bir hikayesi vardı. Yahut da benzer yaşanmışlıklar seyrediyordu hayatımızda.