Sanki yıllardır susmuş gibiydim dostlarım. Söylemek istediklerimi kalbimin, beynimin en derin yerlerine gömmüş ve sessizce beklemeye başlamış gibiydim. Biliyordum. Bir gün konuşmak, konuştuğumun anlaşılması mümkün olacaktı. Oğuz Atay'ın da dediği gib, ; Ben kitap değildim. Yaşıyorken anlaşılmaya mecburdum.

Peki ya henüz bu dünya üzerinde nefes alabiliyorken, gülümsemem ekgib olmamışken yüzümden bir insan anlayabilecek miydi beni?

Bekleyip Göreceğiz

Hayatın büyük bir oranı beklemek ile geçiyor. Diğer oran ise uyumak...

Küçükken babamızın bize alacağı oyuncakları beklerdik. ilk bigibletimize binmeyi tatlı bir hayal eşliğinde beklerdik. Büyüdük biraz. Okumayı söktüğümüzde alacağımız kırmızı kurdeleyi bekledik. Kargoya verilen siparişlerimizi bekledik. Geleceği meçhul olan diğer yarımızı, sevgiyi bekledik. Sevgimize karşılık göreceğimiz insanları bekledik. Hep bekledik...

Kimi zaman geldi beklenen. Beklentimiz umutsuzluğumuzla pekişmişti. Tam da o sırada geldi. Gökyüzüm de böyleydi işte.

Umudumu kesmedim dediysem de içten içe biliyordum bazı şeyleri yitirdiğimi. Fakat şimdi de hissediyorum. Yitirdiğim her ne duygu var ise benliğimde.. Aşk, güven, sadakat veya her ne ise. Şimdi teker teker yerine geliyordu. Bana benzeyen bir insanı bulmuştum.

internet üzerinden yaşanılan aşklar insanın gözüne korkutucu gelir. Hani dijital bir ekrana bağlısındır. Dokunmatik ekrana dokunduğun kadar onunsundur. Yahut da klavyeye bastığın kadar... Ne eksiği vardır bu durumun ne de fazlası..

Evet. Ben yavaş yavaş aşık oluyordum. Lakin aşık olmam beraberinde korku getirmişti. ilk defa tecrübe ediyordum böyle bir şeyi.

Raif Bey, Maria Puder'in müzede gördüğü bir resmine aşık olmamış mıydı? diyordum kendi kendime. Böyle düşünmek içimi rahatlatıyordu. Ben ise bir insanın kelimelerine, kelimelerinin ardında gizlediği güzel kalbine aşık olmuştum. O, bana kötü olduğunu, elinde kanlı bir bıçak taşıdığını söylüyprdu habire. Güvenmememi tekrar tekrar yineliyordu. Oysa ki bilmiyordu. Benim hayatıma giren kimseler hep bana güven hopotis demişlerdi. Daha sonra da o güveni altüst edip gitmişlerdi. Güvenden sonraki güvensizlik insanı daha çok huzursuz eder.

Gökyüzüm ise ilk başta güvensizlik vermişti. Yavaş yavaş güven geliyordu yerine. Biraz önce anlattığım durum tam tersi bir şekilde gelişiyordu ve bu mutluluk vericiydi.

Bir gün;

Beni de sen gibi yapsana. dedim. Ben de hissizleşmek istiyorum. Ben de kafama takmamak istiyorum.

+Ben kafama takmıyor gibi mi görünüyorum? Hissizleştim ama takıyorum.Otu, taku her ne varsa kafama takıyorum.
-O zaman hissizleştir beni. Kafama takmamayı ben hallederim.
+Hiç terk ettin mi çok sevdiğin bir şeyleri. Birilerini.Bir daha yüzüne bakmayacak şekilde.
- Ben, sevdiğim insanları terketmem.
+O zaman hissiz olamazsın.

Demek ki dostlarım. Hissizleşmenin birinci kuralı bir şeylerden gitmek, insanları terketmekten geçiyordu. Sizler şimdi düşünüyorsunuz ailenizden giden insanları, sizden giden sevgililerinizi, size hiç gelmeyen kişileri...

Belki de hepsi hissizleşmek, yaşadığı acı hatıralardan uzaklaşmak istediğinden bu şekilde davrandı. Hani bizler bazen deriz ya. Hiçbir sorun yoktu aramızda. Ama birden benden soğudu ve ayrıldık. belki de hiçbir şey birden olmuyordu dostlarım. Arka planında uzun susuşlar yatıyordu bu kararlarda. Gece yarısı kabustan uyanışlar, korkular, hayal kırıklıkları, özlem yatıyordu belki de. Biz her şeyi bilemeyiz ki. Bildiklerimizi düşündüklerimizden de emin olamayız. Emin olduklarımız da bizleri büyük yanılgılara sürükler...

Hissiz olmak istiyordum ben. Çünkü her ne kadar tersini söylesem de içimde büyük şeyler vardı. Ben sevmek istiyordum. Sevmek beni diri tutuyordu. O kadar yolculuğa çıktım, o kadar saçma sapan şeyler yaptım lakin ben kendimi bulamadım. KEndimi sadece sevmek ile bulurdum...

Huzursuzluğum ve korkularım artmıştı. Gökyüzüm dediğim insanın umutsuzluğu ve her an çekip gidecekmiş gibi konuşması beni üzüyordu. Benden gitse yine iyi. Belki bir arkadaşı kaybedecektim lakin Gökyüzüm dünyadan gitmekten bahsediyordu. Ergence sözler değildi onun sözleri. Tam aksine, gayet aklı başında konuşuyor, mantıklı sebepler öne sürüyor ve kendinden emin davranıyordu.

Evet korkuyordum. Dünya üzerinde insanlar siliniyordu her gün. Ve her insan unutulduğunda ölüyordu asıl. Gökyüzüm bunu farketmeliydi. Onu unutmayacağımdan, bedeni bu dünyadan silinse bile ismini her an, her saniye zihnimde yaşatacağımdan emin olmalıydı. Onu hayata döndürmeliydim. Bir kadını mutlu edemiyorsa bir erkek, kendine erkek demesin dostlar. Her gün sokaklarda gördüğünüz lanet yüzlü şeytan kadınların aksine sevilmeyi hakeden, çok fazla hakeden kadınlar da vardı bu dünyada. Gökyüzüm de böyleydi işte. Sevilmeyi sonuna kadar hakediyordu. Onu sevecektim.

Eğer kurtaramazsam onu, ben de onunla birlikte silip giderdim. Evet. Yaşamaya ne kadar çok bağlı, ölümden ne kadar çok korkarsam korkayım. Yapardım bunu. Belki onun hemen ardından. Belki 1 hafta sonra belki 1 yıl belki 10 yıl. Ama bir gün mutlaka onun hüznü yaşama isteğimin önüne geçer ve kıyardım canıma.

Sen ben değil Biziz la biz.

Lakin henüz daha arkadaştık.