0
çok siniriliyim beyler. daşşak geçecekler çekinmeden geçebilir ama birçoğunuz da benimle aynı durumda olduğunu biliyorum... Hayat gerçekten taktan amk. Gelecek desen kapkaranlık. Ne tak yiyeceğimiz belli değil. Cepte paran yoksa kimsenin gibinde değilsin... Üniversite okuyorsun, kendini bir şekilde geliştirmeye çalışıyorsun... ama hayat hiçbirini giblemiyor beyler. Nefes alamadığım zamanlar oluyor lan, parmaklıkları olmayan bir hapishanede yaşıyormuşum gibi hissediyorum. insanın bir süre sonra gücü de kalmıyor amk, en ufak bir rüzgarda yıkılıyorsun, bu durumda toparlanman da zor oluyor. Umutsuzluk en büyük hastalığım, ama ne yapabilirim ki? Elimizde başka ne var amk? Ya da sadece umut edebiliyoruz... Böyle böyle yaşamın gerçeklerinden de kopuyorum yavaş yavaş. Giderek daha da yalnızlaşıyorum. Beni bu sözlüğe çeken de burada okduğum buna benzer bir başlıktı. O zaman dedim ki benim durumumda olan birçok insan var. Bu hiçbir şeyi daha iyi yapmadı, evet. Ama çok da yanlız olmadığımı düşündüm sonra. Neyse kafanızı gibtim, seviyeyi de yükselttiysem bu güzel (!) yaz gününde allah bin türlü belamı versin. Ama ben en azından birkaç kişinin bu yazıyı okuyup "evet lan" diyeceğini biliyorum amk. En azından bunu düşünmek bile bu gibik yaz akşamında biraz olsun içimi rahatlatacak. Film izlemekten ve kitap okumaktan başka bir tak yapamayan dostlarıma çakıyorum selamı. "Her şeye rağmen hayat güzel lan" yalanını her sabah kendine fısıldayan dostlarıma...
